มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 546

ฉีเติ่งเสียนรับสัญญาที่เฉินหยู่มอบให้ก่อนจะเดินทางไปเหมยหลัวคลินิก

สวีเอ้าเสวี่ยถูกย้ายออกจากห้องไอซียูแล้ว ตอนนี้เธออาศัยอยู่ในวอร์ดพักฟื้นวีไอพี

วอร์ดวีไอพีตกแต่งเหมือนห้องสวีทเล็กๆ ในโรงแรมไฮเอนด์ที่ดูดีมีคลาส คนกำลังทรัพย์ไม่ถึง ไม่สามารถพักที่นี่ได้อย่างแน่นอน

ชื่อเสียงของเหมยหลัวคลินิกเป็นที่ยอมรับ ในปัจจุบันมีคนเข้ามาพบแพทย์มากหน้าหลายตา มีบุคคลหลายคนที่ค่อนข้างมีชื่อเสียง

สภาพร่างกายของสวีเอ้าเสวี่ยตอนนี้ดีขึ้นมาก แต่ใบหน้าของเธอยังคงซีดเซียว

เธอแปลกใจที่ฉีเติ่งเสียน ไม่ได้มาคุกคามเธอหลายวันแล้ว

แต่วันนี้ฉีเติ่งเสียนกลับมาอย่างง่ายดาย ซึ่งทำให้เธอรู้สึกเป็นคนโง่ ทำไมเธอถึงเอาแต่คิดเรื่องแบบนั้นด้วย

“อ่า คุณสวี กำลังอ่านอะไรอยู่? หึ 《ไชเกินถาน》กำลังฝึกจิตซ่อมแซมตัวเองอยู่หรือไง?” ฉีเติ่งเสียนเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าและถือตะกร้าผลไม้ในมือ

ใบหน้าของสวีเอ้าเสวี่ยมืดลง เธอไม่รู้ว่าทำไม แต่ทุกทีที่เห็นเขา เธอกลับอารมณ์ไม่ดีขึ้นมา

เธอคิดว่าเมื่อเธอมาจงไห่ครั้งนี้เธอจะสามารถเผชิญหน้ากับฉีเติ่งเสียนด้วยจิตใจที่สงบได้ แต่อันที่จริงแล้วไม่เป็นเช่นนั้นเลย ความเป็นจริงกับจินตนาการที่คิดไว้แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

ยิ่งกว่านั้น เธอพ่ายแพ้ให้กับฉีเติ่งเสียนอีกครั้งเป็นเพราะเขาที่ได้ช่วยชีวิตเธอเอาไว้

สวีเอ้าเสวี่ยมองไปที่ฉีเติ่งเสียนอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “นายมาทำอะไรที่นี่? ที่นี่ไม่ต้อนรับนาย!”

ฉีเติ่งเสียนพูด: “ระวังคำพูดหน่อย ฉันช่วยชีวิตเธอไว้ แถมฉันยังจ่ายค่ารักษาพยาบาลในโรงพยาบาลให้ด้วยซ้ำ พูดกับผู้มีพระคุณของเธอแบบนี้เหรอ?”

สวีเอ้าเสวี่ยวางหนังสือลง นับประสาอะไรกับ《ไชเกินถาน》แม้แต่ 《จินกางจิง》ก็ไม่สามารถทำให้เธอสงบลงต่อหน้าฉีเติ่งเสียน ได้

ฉีเติ่งเสียนนั่งลงบนโซฟา หยิบแอปเปิ้ลออกมาแล้วปอกเปลือกด้วยมีดปอกผลไม้

“อยากกินแอปเปิ้ลไหม? ฉันจะปอกเปลือกให้” ฉีเติ่งเสียนยิ้ม

“กิน!” สวีเอ้าเสวี่ยยิ้มเย็น

ฉีเติ่งเสียนก้มศีรษะลงเพื่อปอกเปลือกแอปเปิ้ลแล้วถามว่า “ตอนที่เธอกลับไปเมืองหลวง ฉันบอกให้เธอไปทักทายแม่ของฉันบ้าง เธอทำมันให้ฉันหรือเปล่า?”

สวีเอ้าเสวี่ยกล่าวว่า: “ฉันไปพบเธอ เธอผายผอมแก่ลงมากแล้ว สภาพจิตใจของเธอก็ย่ำแย่มาก ฉันหวังว่านายจะไปรับเธอมาเร็วๆ”

ฉีเติ่งเสียนส่ายหัวแล้วพูดว่า: “แม่ของฉันไม่ใช่คนซึมเศร้า เธออ่อนโยน แต่ก็แข็งแกร่ง เธอใจดีต่อเพื่อนทุกคนที่อยู่รอบตัวเธอ แล้วเธอก็ใจดีกับตัวเองด้วย”

“เธอคงไม่อยากให้ฉันไปรับเธอมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง เพราะเธอรู้ดีว่าฉันจะตกอยู่ในอันตราย หากฉันกลับไปยังเมืองหลวง”

“ฉันเดาว่าเธอน่าจะมีชีวิตที่ดีทีเดียว เธอกินนอนตรงเวลาทุกวัน มีสุขภาพที่ดี และออกไปเดินเล่นเป็นครั้งคราว”

สวีเอ้าเสวี่ยตะลึงและพูดว่า: “นายพูดถูก เธอสบายดี และเธอยังขอให้นายอย่าพึ่งรีบร้อนกลับไปเมืองหลวง”

ฉีเติ่งเสียนยิ้มทันทีและพูดว่า “ฉันรู้อยู่แล้ว ดังนั้นเธอจะมาโกหกฉันไม่ได้”

สวีเอ้าเสวี่ยกล่าวว่า: “ต้องบอกว่าเธอเป็นคนอ่อนโยนจริงๆ การได้เจอกับเธอเป็นเหมือนสายลมในฤดูใบไม้ผลิ ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าเธอให้กำเนิดลูกชายอย่างนายมาได้ยังไง!”

ฉีเติ่งเสียนพูด: “ในเมื่อชอบเธอมาก ทำไมไม่มาช่วยฉันดีๆล่ะ? มันไม่ดีเหรอที่ครอบครัวของเราจะกลับมาพร้อมหน้ากันเร็วๆ”

สวีเอ้าเสวี่ยไม่พูดอะไร วางสีหน้าเย็นชา เห็นได้ชัดว่าเธอไม่สนใจที่จะตอบ

ฉีเติ่งเสียนปอกแอปเปิ้ลแล้วโยนมันลงในมือของเธอแล้วพูดอย่างใจเย็น: “ตระกูล จ้าว นั้นไม่มีอะไรเลยจริงๆ แม้แต่คนอย่างแม่ของฉัน ก็ยังต้องโดนจำกัดอิสรภาพ พ่อของฉันไม่ใช่คนไม่ดี ตระกูลจ้าวไม่สามารถจะมาดูถูกเขาได้”

“ตระกูลจ้าว ดูถูกเขางั้นหรือ? พวกเขาโกรธแม่ของนายที่ไม่เชื่อฟังคำสั่งและโกรธพ่อของนายที่กล้าหาญมากเกินไป พูดง่ายๆ ก็คือ พ่อแม่ของนายได้ยั่วยุอำนาจของตระกูลจ้าวเองต่างหาก” สวีเอ้าเสวี่ยกัดแอปเปิ้ลและพูดอย่างเย็นชา