มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 576

วันเดียวกันนั้นฉีเติ่งเสียนก็พาหยางกวนกวนมาที่สนามบินเพื่อมารับใครบางคน

ชายสี่คนลงจากเครื่องบิน หนึ่งในนั้นมีรูปร่างผอมเพรียว ผิวซีดเผือก ดูเหมือนคนติดยา

อีกคนหนึ่งมีพุงใหญ่และมีรอยยิ้มบนใบหน้า กล้ามเนื้อสั่นเมื่อยิ้มเหมือนคนขายเนื้อในร้านขายหมู

สองคนที่อยู่ด้านหลังคือผู้คุมเรือนจำโยวตู

“เจ้าอ้วน เป็นไง จะหนีไม่แล้วเหรอ? สองคนนี้สู้เราไม่ได้แน่นอน! ถ้าหัวหน้าใหญ่ไม่มาตอนส่งเราถึงสนามบิน คงตามเราไม่ทันแน่ นี่ถือเป็นโอกาสอันดี” ชายร่างผอมพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก

“เฮ้... เจ้าลิงผอมนี่ ถ้าอยากตายก็อย่ามาเอาฉันไปเกี่ยว ฉันฆ่าคนมานับไม่ถ้วนและมีศัตรูเต็มไปหมด เรือนจำโยวตูอาจดูเหมือนเป็นคุก แต่จริงๆ แล้วมันเป็นที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับฉัน” ชายอ้วนส่ายหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ชายร่างผอมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย และพูดด้วยความโกรธ: “นายเป็นคนดุร้ายและมีความทะเยอทะยานที่อยากจะโค่นล้มทางการ ตอนนี้กลับรู้สึกอยากล้มเลิก?”

ชายอ้วนพูดว่า: “นายเป็นผู้ชายที่มีกล้ามเนื้อมาก่อนที่รองหัวหน้าใหญ่จะหักขานายแล้วโยนนายเข้าไปในห้องมืดนานหนึ่งเดือน นายไปขู่ว่าจะฆ่าเขาทั้งครอบครัว ดูตอนนี้สินายผอมไหน?”

มุมปากของชายร่างผอมกระตุก

“งั้นนายต้องรีบวิ่งไป รองหัวหน้าใหญ่จะมาเร็ว ๆ นี้แน่” ชายอ้วนหรี่ตาและยิ้ม

ชายร่างผอมสูดลมหายใจลึก และในขณะที่เขากำลังจะเคลื่อนไหว เขาก็เห็นฉีเติ่งเสียนยืนอยู่ที่ประตูทางออกสนามบิน

เป็นผลให้แผนทั้งหมดถูกยกเลิกเพียงเท่านั้น

“รองหัวหน้าใหญ่ปีศาจราตรีและคนฆ่าสัตว์ถูกนำมาส่งแล้ว และผมขอฝากที่เหลือไว้กับคุณด้วยนะครับ” ผู้คุมสองคนพาพวกเขาออกมา ก่อนจะยิ้มอย่างเป็นกันเองให้กับฉีเติ่งเสียน

“ตกลง ขอบใจนะ งั้น..... ไปโรงแรมพักผ่อนก่อนแล้วกัน ฉันจะให้คนพาไปออนเซ็นซากุระ ที่นั่นไม่เลวเลย”ฉีเติ่งเสียนกล่าว

หลังจากพูดแบบนี้ จู่ๆ เขาก็รู้สึกผิดปกติ ทำไมเขาต้องพูดถึงออนเซ็นซากุระออกมา?

ก่อนจะหันหน้ามองไปที่หยางกวนกวน เห็นใบหน้าของหญิงสาวเต็มไปด้วยความรังเกียจและดูถูก เห็นได้ชัดว่าเธอดูถูกเขา เพราะเคยไปสถานที่ดังกล่าวมาแล้ว

“เอาล่ะ ไปบีบนวดเท้าสักหน่อย อย่าทำผิดกฎ พวกเราทุกคนต่างก็เป็นเจ้าหน้าที่ของทางการ!” ฉีเติ่งเสียนไอและพูด

“รับทราบ!” ผู้คุมสองคนยิ้มอย่างรู้เท่าทัน เป็นรอยยิ้มที่สดใสจริงๆ เป็นรอยยิ้มที่ผู้ชายทุกคนรู้จัก...

คนอ้วนกับคนผอม คือ คนฆ่าสัตว์และปีศาจราตรี

เมื่อคนฆ่าสัตว์เห็นหยางกวนกวนเขาจึงยิ้มแล้วพูดว่า “สวัสดีคุณหยาง ฉันไม่ได้นานเลย คุณก็กลับมาสวยแล้ว ผมสั้นสวยมาก!”

หยางกวนกวนพยักหน้าและกล่าวว่า: “คุณคนฆ่าสัตว์ ฉันไม่คิดว่าจะได้พบกันเร็ว ขนาดนี้ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำเมื่อตอนฉันอยู่ในเรือนจำโยวตู”

จากนั้นหยางกวนกวนพูดกับปีศาจราตรีอีกครั้ง: “คุณปีศาจราตรียินดีต้อนรับสู่จงไห่ค่ะ”

ปีศาจราตรีตอบรับอย่างเย็นชาและหันหน้าหนี

“รองหัวหน้าใหญ่ ไอ้ลิงผอมนี่แค่ยุให้ฉันวิ่งหนี โดยบอกว่านี่เป็นโอกาสที่ดีที่จะหลบหนี แต่ฉันไม่เล่นด้วย” คนฆ่าสัตว์ยิ้มก่อนจะพูดกับฉีเติ่งเสียน เริ่มทรยศต่อเพื่อนร่วมทีมของเขาเอง

ใบหน้าที่เย็นชาของปีศาจราตรีเปลี่ยนไปทันที และเขาพูดด้วยความหวาดกลัว: “คนฆ่าสัตว์ อย่าพูดอะไรเน่าๆออกจากปากสิ ฉันไม่ได้พูดอะไรแบบนั้นสักหน่อย!”

ฉีเติ่งเสียนมองดูด้วยตาเหล่ มีรอยยิ้มที่น่ากลัวบนใบหน้าของเขา

จากนั้นปีศาจราตรีก็รู้สึกถึงอาการชาและความเจ็บปวดที่หัวเข่าที่หักไปแล้วครั้งหนึ่งของเขา

“อยากลองหนีไหม? วิ่งให้ฉันดูหน่อย” ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยรอยยิ้ม

“ไม่กล้า ไม่กล้า! ไอ้นี่ชอบพูดไร้สาระ” ปีศาจราตรีกล่าวอย่างเร่งรีบ

“นายไม่อยากหนีแล้วจริงๆ เหรอ?” ฉีเติ่งเสียนพูดอีกครั้ง “ฉันจะให้โอกาสนาย!”

ปีศาจราตรีส่ายหัวซ้ำแล้วซ้ำอีกและพูดว่า “เฮ้ เฮ้ เฮ้ รองหัวหน้าใหญ่ ชอบล้อเล่นอยู่เรื่อย ฉันจะไปอยากหนีได้ยังไง?”

“นี่ แบบนี้ไม่ถูกนะ? วันนี้...ใครมาใส่ร้ายฉันก่อนล่ะ?”