มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 61

เฉียวชิวเมิ่งตกตะลึงและพูดอย่างเขินอายว่า: “ฉันคิดว่าเธอเห็นแก่มิตรภาพเก่าๆของพวกเราที่เคยเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันมา……”

“เพื่อนร่วมชั้น? ใครเป็นเพื่อนร่วมชั้นกับคนอย่างเธอ ฉันรู้สึกละอายใจจริงๆ!”

“ฉันได้ยินมาว่าเธอเพิ่งแต่งงานกับผู้คุมเรือนจํา? ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันไม่คิดว่าดาวโรงเรียนจะตกไปอยู่จุดต่ำต้อยขนาดนั้น”

เฉียวชิวเมิ่งพูดอย่างเสียใจว่า: “ถ้าเธอไม่ตกลงก็ไม่เป็นไร แต่ไม่เห็นจะต้องมาหลอกและพูดเยาะเย้ยฉันแบบนี้?”

หลินว่านชิวตะคอกและพูดอย่างเฉยเมยว่า: “ตอนนี้ฉันเป็นถึงดาราระดับแนวหน้าแล้ว!”

“เธอมีสิอะไรที่จะพูดคําเหล่านี้กับฉัน? ยังอยากให้ฉันไปเป็นพรีเซนเตอร์ให้อยู่ไหม?”

“ค่าตัวฉัน เธอจ่ายไหวหรือเปล่า? อีกอย่างนะการที่ฉันจะไปเป็นพรีเซนเตอร์ให้กับบริษัทของเธอ มันก็เหมือนการลดคุณค่าของตัวฉันเองอีกด้วย!”

หลี่อวิ๋นหว่านที่อยู่ด้านข้าง เธอก็อดไม่ได้ที่จะโกรธเมื่อได้ยินคําพูดเหล่านี้ เธอพูดด้วยเสียงต่ำว่า: “หลินชิวหว่าน เธอจะเกินไปแล้ว! พอมีชื่อเสียงหน่อยก็หยิ่งยโสได้ขนาดนี้เลยใช่ไหม แม้แต่เพื่อร่วมชั้นยังรังแกกันได้?”

หลินชิวหว่านหัวเราะเยาะและพูดว่า: “ฉันเป็นอะไรไปรังแกเธอ? เธอไม่มีความสามารถ ก็สมควรถูกฉันรังแก? ถ้าเธอมีความสามารถเหมือนกับคุณเซี่ยง ดังนั้นฉันจะไปสรรเสริญเธอทันที!”

ฉีเติ่งเสียนเดินมาด้านข้างตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ พร้อมกับถือจานไว้ในมือและพูดเบา ๆ ว่า: “คุณไม่สมควรที่จะมาสรรเสริญชิวเมิ่งหรอก”

“นายคือผู้คุมเรือนจำหรือเปล่า?”

“สมกับชื่อ เติ่งเสียนจริงๆ โอ้……หรือจะพูดให้ถูกก็เป็นแค่ขยะชิ้นหนึ่ง”

“ดูเสื้อผ้าของนายสิ ฉันไม่อยากพูดจริงๆ เมางานเลี้ยงที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ แล้วดูนายแต่งตัวสิเหมือนขอทานอย่างนั้นแหละ”

“เฉียวกรุ๊ปกําลังจะล้มละลายเหรอ? เฉียวชิวเมิ่งถึงไม่มีเงินไปซื้อชุดสูทให้นายใส่?”

“ฉันเห็นแก่ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเฉียวชิวเมิ่งในฐานะเพื่อนร่วมชั้นเก่า ถ้านายคุกเข่าลงและเลียรองเท้าของฉันให้สะอาด ฉันอาจจะเมตตาซื้อชุดให้นายก็ได้!”

หลังจากที่หลินว่านชิวได้เจอฉีเติ่งเสียน เธอก็กอดอก และเปิดปาดพูดเยาะเย้ยเขาด้วยความรังเกียจ

จู่ๆหลินว่านชิวก็หัวเราะและพูดว่า : “ทุกคนมาดูนี่สิ ประธานเฉียวกรุ๊ปกำลังขอรับบริจาคอยู่!”

“เธอบอกเพื่อเห็นแก่มิตรภาพของฉันและเธอ จะให้ฉันไปเป็นพรีเซนเตอร์เขาเธอฟรีๆ คนแบบนี้เป็นคนอย่างไง?”

หลังจากที่ทุกคนได้ยินสิ่งนั้น ทุกคนก็มองไปที่เฉียวชิวเมิ่งอย่างเหยียดหยาม

ทุกคนต่างเป็นนักธุรกิจ และเป็นเรื่องปกติที่พวกเขาจะมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน แต่พวกเขาไม่เคยขอของใครฟรีๆ คนแบบนี้น่ารังเกียจและน่าขยะแขยงจริงๆ

เฉียวชิวเมิ่งรีบอธิบายว่า : “ฉันไม่บอกว่าจะขอฟรีนะ……ฉันบอกแค่พูดเรื่องต่อรองเรื่องราคา!”

“เฉียวกรุ๊ป? บริษัทขยะอะไร ไม่เคยได้ยินชื่อเลย! บริษัทผิดกฎหมายหรือเปล่า เดี๋ยวนี้บริษัทพวกนี้สามารถจัดตั้งเป็นกรุ๊ปได้ด้วยเหรอ?”

“เป็นบริษัทขนาดเล็กที่มีมูลค่าตลาดไม่เกิน 2-3ร้อยล้าน ไม่มีชื่อเสียงในด้านอสังหาริมทรัพย์และมีธุรกิจขนาดเล็กบางแห่ง”

“ฮ่าฮ่าฮ่า คุณหลินเป็นคนดังมีชื่อเสียงที่โฆษณาให้กับบริษัทชั้นนำ ถ้าไปเป็นพรีเซนเตอร์ให้กับเฉียวกรุ๊ปจะทำให้เธอเสื่อมเสียชื่อเสียงเปล่าๆ?”

“ที่น่าตลกกว่านั้นคือ เฉียวชิวเมิ่งมาขอให้คุณหลินไปทำงานให้ฟรีๆ เธอหน้าด้านขนาดไหนเนี่ย?”

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้ใส่คําพูดของเฉียวชิวเมิ่งเลย และพวกเขาทั้งหมดหัวเราะเยาะเฉียวกรุ๊ป

เฉียวชิวเมิ่งได้แต่หน้าแดงและไม่สามารถพูดอะไรได้สักคํา

หลินว่านชิวมองเฉียวชิวเมิ่งที่กำลังลำบากใจ ด้วยความภาคภูมิใจ มันเป็นความสุขจริงๆ ที่ได้เหยียบย่ำความงามของดาวโรงเรียน!