มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 64

“ไอ้หมานี่ พูดอะไรน่ะ!”

เซี่ยงอวิ๋น สีหน้าบูดบึ้งมืดมน และก็ดวงตาเฉียบคมขึ้น

ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาและพูดว่า "ฉันนึกว่าคุณไม่เข้าใจภาษามนุษย์น่ะ!"

เซี่ยงอวิ๋นพูดอย่างเย็นชา: "ฉันเป็นรองประธานบริหารของเซี่ยงกรุ๊ป สิ่งที่ฉันพูด ก็คือกฎหมาย และคือเหตุผล!"

“ที่คุณพูดมาทั้งหมด มันไร้สาระ ฉันไม่จำเป็นต้องถาม หรือไม่ต้องทพความเข้าใจ ฉันแค่รู้ว่า แกหยาบคายกับคุณหลิน”

“ แบบนี้เอง งั้น สิ่งที่จะต้อนรับแกก็คือสนามรบนี้แหละ คุกเข่าและ รอชะตากรรมของแกซะ!”

ฉีเติ่งเสียนยิ้มและพูดว่า "ก็เห็นชัดๆว่าแกเป็นคนรังแกคุณหลินก่อน"

หลังจากได้ยินคำพูดของฉีเติ่งเสียน บวกกับรอยยิ้มบนใบหน้า ทุกคนล้วนรู้สึกว่าเขาขี้ขลาด และไม่สนามได้แล้วล่ะ ดังนั้นพวกเขาจึงพร้อมที่จะอธิบายเหตุผลกับ เซี่ยงอวิ๋น

แต่ว่า เห็นได้ชัดว่าเซี่ยงอวิ๋นมีอำนาจเหนือกว่า และไม่ฟังคำอธิบายของเขาเลย และพร้อมที่จะลงมือก่อน

“ที่คุณหลินรังแกคุณ นั่นก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติ เธอถือว่าเป็นแขกผู้มีเกียรติของเซียงกรุ๊ป รังแกแล้วจะทำไม?”

“อย่าว่าแต่รังแกเลย แม้ว่ามือและเท้าของแกจะถูกตัดขาด ก็ควรคุกเข่าและขอบคุณเธออย่างสุดซึ้ง!”

“ตอนนี้ก็ คุกเข่าลงซะ!”

“เรื่องแค่นี้ ฉันจะไม่พูดมันอีกรอบ”

เซี่ยงอวิ๋นโบกมือของเขา ท่าทางเหมือนกับประธานาธิบดีที่มีอำนาจเหนือกว่า

ในปากของหลี่อวิ๋นหว่านรู้สึกขมขื่น ก่อนนี้เป็นหลินว่านชิวที่เป็นฝ่ายตบเธอก่อนชัดๆ แต่ฉีเติ่งเสียนที่ทนไม่ไหว เขาถึงจะลงมือ

แต่ทั้งหมดนี้ เมื่อออกมาจากปากของเซี่ยงอวิ๋น ดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผล

“รรองประธานเซี่ยง ฉันเป็นคนของบริษัท ฝ่ายรักษาความปลอดภัยของรองประธาน คุณไม่พูดช่วยคนในบริษัท แต่คุณช่วยเหลือคนนอก?” ฉีเติ่งเสียนกล่าว แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่มีเหตุผลอย่างมาก แต่เขาก็ตัดสินใจว่าจะทำให้เรื่องนี้ชัดเจนก่อน

ยังไงนี่ก็คือบริษัทของเซี่ยงตงฉิง

เซี่ยงอวิ๋นดูเย็นชาและพูดว่า "โอ๊ะ? แกก็คือรองหัวหน้าฝ่ายความปลอดภัยของรองประธานคนใหม่หรอ?"

“เฮอ เฮอ ต่อให้เป็นอย่างนั้น แล้วคิดว่าตัวเองเป็นใคร?”

“พูดดีๆหน่อยก็แผนกรักษาความปลอดภัย พูดแบบไม่น่าฟัง ก็แค่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเท่านั้น”

“แกก็แค่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย กล้าทำให้แขกVIPของเซียงกรุ๊ปขุ่นเคือง และตอนนี้ยังมาพูดนั่นพูดนี่อยู่ที่นี่?”

ฉีเติ่งเสียนหุบยิ้มบนใบหน้าของเขา เปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจังขึ้น พยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า "ดูเหมือนว่ารองประธานเซียงจะไม่ค่อยมีเหตุผลแล้ว!"

เมื่อทุกคนรูปร่างหน้าตาของเขา ก็ล้วนหัวเราะกันออกมา แต่ที่เห็นวันนี้ ตอนแรกจะจำเป็นไหม?

คิดว่าเป็นรองหัวหน้าฝ่ายความปลอดภัยก็สามารถอาละวาดได้? แผนกรักษาความปลอดภัย ไม่ใช่แผนกที่รับผิดชอบเรื่องความปลอดภัยใหรอ? เป็นแค่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย แต่ก็ยังกล้าที่จะหยิ่งผยอง!

“คนที่ชื่อนามสกุลฉีก็ขี้ขลาดแล้ว ตอนนี้รองประธานเซียงก็ยังจะไม่ปล่อยเขาไป ไม่รู้ว่าเขาจะถอยมาได้ยังไง?”

“ถอยออกมา? เขากลัวจะก้าวลงไปไม่ได้แล้ว ชีวิตนี้จะปกป้องได้หรือเปล่าก็ยังไม่แน่ใจ”

“ทุกคนเห็นได้ชัด นี่คือชะตากรรมของคนหยิ่งผยอง และถือว่าสิ่งนี้เป็นคำเตือน เพื่อหลีกเลี่ยงที่จะทำตาม”

สถานการณ์ปัจจุบันของฉีเติ่งเสียน เหมือนจะทำให้ทุกคนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกยินดีกับความโชคร้ายของเขา

หลินว่านชิวทนไม่ไหวอีกต่อไปและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม "พี่เซียง ให้เขารีบคุกเข่าลง! ตัดมือออก และยอมรับความผิดพลาดของเขาต่อฉัน!"

เซี่ยงอวิ๋นพยักหน้าและพูดอย่างเย็นชา "แกมันไม่สมควรกับคำว่าเหตุผลสองคำนี้ คุณหลินพูดอะไร แกก็ทำตามนั้นซะ"

“ดูเหมือนว่าคุณจะโง่จริงๆนะ ก็เหมือนกับหลินว่านชิวคนนี้” ฉีเติ่งเสียนถอนหายใจและพูด

เซี่ยงอวิ๋นโกรธมาก ยกมือขึ้นแล้วตะโกน: "ยืนนิ่งๆซะ เมื่อกี้แกรังแกคุณหลินไว้ยังไง ฉันจะส่งคืนให้แบบนั้น!"

“ไอ้โง่! คืนให้แม่แกสิ!”

ก่อนที่เซี่ยงอวิ๋นจะลงมือ ฉีเติ่งเสียนก็ตบหน้าเขาฉาดใหญ่

"เพี๊ยะ!"

แว่นตาขอบทองของเซี่ยงอวิ๋นบินออกมา แก้มของเขาถลอก เลือดไหลออกมา และหาตาของเขาก็แตก

"ฝื้ด--"

ในที่เกิดเหตุ มีเพียงเสียงหอบหายใจ

เซี่ยงอวิ๋นรองประธานบริหารของเวียงกรุ๊ป และลูกพี่ลูกน้องของประธานเซี่ยงตงฉิง ถูกฉีเติ่งเสียนเจ้ายามนี่ ตบจนล้มลงไปกับพื้น

หลินว่านชิวก็ตกตะลึงเช่นกัน เธอคิดไม่ถึงว่าฉีเติ่งเสียนที่กล้าโจมตีเธอแล้ว แต่ยังกล้าลงมือกับเซี่ยงอวิ๋นอีก ไร้ยางอายเกินไปไหม!

“เป็นเรื่องดีที่คุณไม่อยากจะมีเหตุผล เพราะว่า ฉันก็ไม่ชอบเป็นคนมีเหตุผลเหมือนกัน เรื่องที่ลงมือได้ ทำไมคุณต้องส่งเสียงเตือนบี๊บๆล่ะ?” ฉีเติ่งเสียนยักไหล่และดึงมือกลับมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น .

จากนั้น เขาก็หันไปมองหลี่อวิ๋นหว่านซึ่งมีสีหน้าหมองคล้ำ และถามด้วยรอยยิ้ม "คุณคิดอย่างนั้นไหม?"

หลี่อวิ๋นหว่านกลับมามีสติอีกครั้ง และพูดโดยไม่รู้ตัว: "เอ่อ ใช่แล้ว..."

เรือนจำโยวโตวไม่ใช่สถานที่ที่จะมาอธิบายเหตุผลอยู่แล้ว คุณจะให้เหตุผลกับคนชั่วพวกนี้ได้อย่างไร? ก็แค่ฉีกเป็นชิ้นๆก็พอแล้ว

เหตุผลที่ฉีเติ่งเสียนอธิบายเหตุสมผล ก็เพราะพ่อของเขาเตือนเขาว่า ในเรือนจำโยวโตว ใครก็ตามที่มีกำปั้นหนักที่สุดคือคนที่มีเหตุผล แต่เมื่อเขาออกไปข้างนอก เขาก็ยังต้องมีเหตุผล

มีเหตุผลสามารถไปได้ทั่วโลก ไม่มีเหตุผลก็จะเดินทางยากหน่อย

แต่ฉีเติ่งเสียนค้นพบว่า โลกภายนอก ในบางครั้งดูเหมือนจะไม่มีเหตุผลมากกว่าในเรือนจำโยวโตว

ดังนั้น เขาจึงยินดีที่จะบอกคนที่ไร้เหตุผลเหล่านี้ ว่าครั้งหนึ่งเขา "มีเหตุผล" แค่ไหน

“แกแย่แล้วล่ะ กล้าทุบตีรองประธานบริหารของเซียงกรุ๊ปในงานเลี้ยงอาหารค่ำที่เซียงกรุ๊ปเตรียมไว้ ยิ่งไปกว่านั้นเขายังเป็นลูกพี่ลูกน้องของคุณนายเซี่ยงตงฉิง!” หลินว่านชิวพูดออกมา

"คราวนี้ฉันไม่จำเป็นต้องพูดอะไรแล้ว เซียงกรุ๊ปจะทำให้เฉียวกรุ๊ปล้มละลายอย่างแน่นอน"

"และแก ไอ้คนบ้าคนนี้ เซียงกรุ๊ปจะไม่ปล่อยแกไปแน่!"

“ในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ รีบกลับบ้านไปเตรียมโลงศพเลย เพราะแกทั้งครอบครัวของแกจะถูกทำร้ายจนตาย!”

ฉีเติ่งเสียนหันกลับมาและยิ้ม: "เรื่องที่ลงมือได้ ทำไมต้องส่งเสียงบี๊บเตือนล่ะ? พูดมาซะเยอะ แต่ฉันก็ยังสบายดี เพราะฉะนั้น รีบเรียกคนมาเร็วๆเถอะ"

“มาเลย ฆ่าฉันให้ตายซะ!”

ท่าทางที่เย่อหยิ่งของฉีเติ่งเสียน ทำให้ทุกคนรู้สึกชาทั้งตัว ผู้ชายคนนี้กินระเบิดลงไปหรือเปล่า เขาบ้าขนาดนั้นหรอ? เซียงกรุ๊ปและหลินว่านชิวไม่ได้อยู่ในสายตาเลยเหรอ?

“ให้ตายเถอะ...ฉันแน่ใจแล้ว ว่าแกกำลังมองหาความตายจริงๆ!” เซี่ยงอวิ๋นอยากจะลุกขึ้นจากพื้น

แต่ฉีเติ่งเสียนเดินไปหาและกดไหล่ของเขาอย่างแรง เข่าของเซี่ยงอวิ๋นกระแทกพื้นอย่างแรง และมีเสียงแกร๊กสองครั้ง เมื่อเข่าทั้งสองชนกับพื้น มันก็แตกออกมา!

เซี่ยงอวิ๋นตัวกระตุกด้วยความเจ็บปวดและเกือบจะเป็นลม

“ดูสิ เมื่อกี้คุณยังพูดให้ฉันคุกเข่า แต่ก็พูดตลอดเวลา”

“มองฉันอีกครั้ง นี่แตกต่างล่ะ ฉันอยากให้คุณคุกเข่า ก็แค่ลงมือทำมัน”

ฉีเติ่งเสียนเตือนเซี่ยงอวิ๋นด้วยสีหน้าจริงจัง และพูด "ดังนั้น หากคุณต้องการเป็นคนไร้เหตุผล ก็อย่ามั่วแต่ส่งเสียงเตือนบี๊บๆ ไม่เช่นนั้น คุณจะทรมานได้ง่ายๆ!"

ผู้เห็นเหตุการณ์ต่างตกตะลึงอีกรอบ...

ให้ตายเถอะ นี่ประสาทหลอนเหรอ? ทำไมเซี่ยงอวิ๋นผู้มั่งคั่งมา ถึงถูกยามทรมานแบบนี้?

“ฉันจะฆ่าแกให้ตาย…” เซี่ยงอวิ๋นคร่ำครวญ

“ดูสิ คุณกำลังพูดมันเท่านั้น” ฉีเติ่งเสียนตบเซี่ยงอวิ๋นดังมากจนเขาล้มลงกับพื้น “เมื่อกี้พึ่งสอนไป แป๊บเดียวก็ลืมแล้วหรอ?”

หลินว่านชิวอดไม่ได้ที่จะรู้สึกชาในตอนนี้ แต่ทันใดนั้น เธอก็เห็นร่างที่สวยงามเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว

“ประธานเซียง!”

หลินว่านชิวอดไม่ได้ที่จะตะโกน

ปกติแล้ว"ประธานเซียง" ไม่ได้มีไว้เรียกเซี่ยงอวิ๋น ดังนั้นจึงเป็นได้แค่อีกคนแล้ว——

เซี่ยงตงฉิง!