มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 748

การแพ้ครั้งนี้ของเซี่ยขวางหลง ทำเอาทุกคนนั้นต่างรู้สึกตกใจ

เพราะว่าเขาคือหนึ่งในห้ามังกรของเมืองหัวกั๋ว ชื่อเสียงโด่งดัง

ฉีเติ่งเสียนเป็นเพียงแค่คนเก่งที่ถูกคัดเลือกมาเป็นพิเศษ คนที่รู้มีไม่มาก ถ้าไม่ใช่ว่าเขาทำร้ายหงเทียนตูจนตาย ชื่อนี้คงไม่มีใครเอ่ยถึงหรอก

ตอนที่เซี่ยขวางหลงมาก้าวร้าวมาก อยากจะตบหน้าของอวี้เสี่ยวหลง อยากจะแย่งซีนฉีเติ่งเสียน

แต่สุดท้าย ต้องกลับอย่างเศร้า

ถึงตอนนี้เขายังไม่เข้าใจ ทำไมฉีเติ่งเสียนถึงแย่งเหล็กเส้นจากมือตัวเองไปด้วยมือเปล่า

หลังจากที่ฉีเติ่งเสียนออกมา เขาหยิบชุดการรักษาจากมือของอวี้เสี่ยวหลงและเริ่มรักษาบาดแผลบนฝ่ามือของเขา

“เขาแย่งเส้นเหล็กมาจากมือของเซี่ยขวางหลงได้อย่างไร?ตอนนั้น พวกเราคิดว่ามือขอคุณจะหักไปแล้ว”อวี้เสี่ยวหลงทนไม่ไหวถามขึ้นมา

“สัญชาตญาณ ฉันรู้สึกว่ามีสามารถแย่งมาได้ จากนั้นก็เลยลงมือ”ฉีเติ่งเสียนหัวเราะพูดขึ้น

อวี้เสี่ยวหลงขมวดคิ้ว รู้สึกว่าของแบบนี้พูดแล้วมันซับซ่อน แต่ในหมู่นักรบ ทุกคนต่างเชื่อกันอย่างกว้างขวาง

เพราะว่า มนุษย์อย่างพวกเขาฝึกฝนทักษะกังฟูมาอย่างสูง สัญชาตญาณจะแม่นยำมาก แม้แต่อันตรายก็สามารถทำนายล่วงหน้าได้

ลู่จ้านหลงทนไม่ไหวหัวเราะขึ้น: “ระบายความโกรธ ระบายความโกรธได้ดีเลย!ผู้หยิ่งอย่างเซี่ยขวางหลงถูกตบหน้าเต็มๆ ทำให้ฉันนั้นดูแล้วสะใจมาก”

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างนิ่งๆ: “เขานั้นแกร่งมาก หลังจากได้เส้นเหล็กมาแล้ว ฉันรู้สึกว่าตัวเองนั้นจะถูกเขาทำร้ายจนตายเลย”

ลู่จ้านหลงพูดขึ้น: “อย่างเซี่ยขวางหลงฝึกฝนกังฟูมายี่สิบกว่าปี แน่นอนว่าต้องเก่งและแกร่งแล้ว”

ความแกร่งของเซี่ยขวางหลง ไม่น่าสงสัยเลย

คนที่มีนำว่าห้ามังกร ต่างเป็นคนที่ไม่ธรรมดาทั้งนั้น

“แต่ว่า เซี่ยขวางหลงคนนี้ไม่ได้ยิ่งใหญ่มาก แต่คุณต้องระวังถึงเวลาเขาอาจกลับมา”ลู่จ้านหลงพูดขึ้น

“เขาเจอฉันแล้ว ก็ต้องเรียกฉันว่าพี่ใหญ่ ฉันยังต้องกลัวเขา?”ฉีเติ่งเสียนหัวเราะพูดขึ้น ฉันทำแผลเสร็จแล้ว

อวี้เสี่ยวหลงมองฉีเติ่งเสียนแล้วพูดขึ้น: “การกระทำวันนี้ของคุณ ทำให้พวกเราก็เจอสิ่งใหม่ๆ ที่แท้แล้วบนท้องถนนยังสามารถสู้แบบนี้ได้ด้วย”

ฉีเติ่งเสียนส่ายหัวแล้วพูดขึ้น: “เขามีปัญหากับเซี่ยขวางหลงมาเป็นเวลานาน สุดท้ายแล้วคนที่แพ้ก็ต้องเป้ฯฉัน ดังนั้นก็ตรงๆกันเลยแบบนี้ถึงมีประสิทธิภาพในการชนะมากที่สุด!”

เซี่ยขวางหลงน่าจะไม่คิดไม่ฝันว่าจะต้องมาเจอท่านเซียนอย่างฉีเติ่งเสียน กำแผงแต่ละชั้นตรงหน้าเขาก็เหมือนกับกระดาษ

“น้องฉี ฉันชื่นชมในตัวคุณมาก ว่างแล้วพวกเราไปดื่มกัน”ลู่จ้านหลงรีบพูด

“ไม่มีปัญหา”ฉีเติ่งเสียนตอบอย่างเต็มใจ

ลู่จ้านหลงเป็นคนเฮฮา ฉีเติ่งเสียนก็ยินดีมากที่จะทำความรู้จักกับเขา เป็นเพื่อนกันน่าจะไม่ใช่ทางเลือกที่ผิด

อวี้เสี่ยวหลงพูดอย่างนิ่งๆ: “อย่างพูดว่ามีเวลาเลย วันนี้เลยดีกว่า สักพักออกไปจากตรงนี้ฉันเลี้ยงทุกคนกินข้าว”

ฉีเติ่งเสียนพูดขึ้น: “ไม่คิดเลยจะทำให้นายพลอวี้นั้นเลี้ยงข้าวได้ โชคดีมากเลย!”

หยางกวงกวงพูดขึ้น: “ฉันไปด้วยได้ไหม?นายพลอวี้ ฉันมีเรื่องกังฟูมากมายอยากให้คุณสอน!”

อวี้เสี่ยวหลงหัวเราะแล้วพูดขึ้น: “แน่นอนว่าไม่มีปัญหา!”

ดังนั้นกลุ่มคนจึงกลับไปยังที่ที่พวกเขาอยู่และเริ่มการปฏิบัติเป้าหมาย