มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 783

“นายโง่หรือไง?”

ฉีเติ่งเสียนลุกขึ้นยิ้มแย้ม มองหลี่จุ้นหยานแล้วเอ่ยถามเสียงอ่อนโยน

หลี่จุ้นหยานมึนงง จากนั้นขมวดคิ้วแน่นพร้อมเอ่ยเสียงเย็นชาว่า “นายว่ายังไงนะ? พูดอีกทีซิ!”

“ไปหาโครตแม่งไป!”

ฉีเติ่งเสียนเตะเข้าที่ท้องของหลี่จุ้นหยานจนเขาล้มลงกับพื้นทันที

ซุนอิ่งซูตะลึงงัน!

“ฉันแค่ล้อเล่นเฉยๆ แต่นายกลับเหยียบจมูกขึ้นหน้าคิดจริงจังเชียวนะ? คุณนายซุนเป็นเพื่อนสนิทของฉัน อย่างนายยังมีหน้าดูถูกเธองั้นเหรอ?” ฉีเติ่งเสียนกล่าวยิ้มเยาะ

หลี่จุ้นหยานโกรธจัด “แกกล้าเตะฉันงั้นเหรอ เชื่อไหมว่าฉันทำให้นายใช้เวลาบั้นปลายของชีวิตอยู่แต่ในคุกได้!”

ฉีเติ่งเสียนตอบ “เอาสิ นายก็ลองดู ดูซิว่าจะสามารถทำให้ฉันใช้ชีวิตอยู่แต่ในคุกจนถึงบั้นปลายชีวิตไหม! ถ้านายทำไม่ได้ ฉันจะฆ่าล้างทั้งตระกูลนายแทน”

ขณะที่พูดประโยคนี้ เขาคลี่ยิ้มจนเห็นแสงสะท้อนจากฟัน นัยน์ตาเต็มไปด้วยจิตสังหาร ดูน่ากลัวถึงขีดสุด!

ถูกยอดฝีมือระดับ ‘เห็นเทพก็ไม่หวั่น’ แบบนี้จ้องเข้า คนที่จิตใจอ่อนแอหน่อยคงตกใจจนหัวใจแทบวายเป็นแน่

ราวกับเสียงตวาดของเตียวหุยในศึกสะพานเตียงปันเกี้ยวครั้งนั้นที่สะเทือนไปทั้งกองทัพโจโฉ ทำให้ทหารโจโฉคนหนึ่งตกใจ หน้าซีด ตกม้าตายในทันใด

หลี่จุ้นหยานเองก็เกือบปัสสาวะเล็ดราดด้วยเหมือนกัน!

“ไอ้หอกพวกนี้ ไม่รู้ว่าหยิ่งมาจากไหน ถึงได้มาทำหน้าทำตาต่อหน้าฉันแบบนี้” ฉีเติ่งเสียนละสายตาพร้อมแค่นเสียงเย็นชาไปทีหนึ่ง

ใบหน้าของซุนอิ่งซูมีรอยยิ้มจางๆ แฝงอยู่อย่างไม่ทันสังเกต เมื่อได้ยินฉีเติ่งเสียนบอกว่าเธอเป็นเพื่อนสนิทของเขานั้น ทำให้เธอมีความรู้สึกดีเป็นพิเศษ

แต่ทว่าคำพูดล้อเล่นอันชั่วร้ายของฉีเติ่งเสียนแบบนี้ ทำให้เธอรู้สึกใจไม่ดีจริงๆ แถมเมื่อครู่ยังรู้สึกผิดหวังด้วย

“โอเคๆ นายมันแน่! แต่ว่า ในเมื่อนายปฏิเสธฉัน ถ้าอย่างนั้นก็อย่าคิดจะเอากำไรจากโปรเจกต์นี้เลย” หลี่จุ้นหยานกัดฟันกล่าว เกลียดชะมัด

“เหอะๆ ถ้านายมีความสามารถนี้จริง ก็ถือว่าเก่งแล้ว แต่ฉันอยากบอกอะไรนายอย่าง เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่ขยะอย่างนายจะมาตัดสินใจได้” ฉีเติ่งเสียนเอ่ยเรียบนิ่ง

หลี่จุ้นหยานคลานลุกจากพื้นแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “คอยดูแล้วกัน!”

ฉีเติ่งเสียน “อ้อ…จริงด้วย โปรเจกต์นี้ นายไม่ต้องหวังละ เพราะนายไม่มีสิทธิ์ แล้วก็หยางกรุ๊ปอะไรนั่นด้วย อย่าเสียแรงเปล่าๆ เลย”

ทว่าหลี่จุ้นหยานกลับคิดเพียงว่านี่เป็นแค่คำพูดโอ้อวดของฉีเติ่งเสียนเท่านั้น เขาจึงไม่แม้แต่จะฟังมันเข้าไป เพียงแค่หันตัวเปิดประตูห้องทำงานเดินจากไปทันที

“ปิดเบาๆ ล่ะ” ฉีเติ่งเสียนกล่าวด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

เดิมหลี่จุ้นหยานคิดจะปิดประตูแรงๆ สักที แต่หลังจากได้ยินประโยคนี้เข้า หน้าเขาพลันชะงักไปครู่หนึ่ง สุดท้ายปิดประตูลงเบาๆ แต่โดยดี

หลังจากที่ออกจากห้องทำงาน หลี่จุ้นหยานก็รู้สึกโมโหไฟลุกขึ้นมา เขาเคยอับอายขายหน้ามากขนาดนี้ที่ไหนกัน?

“ฉันป้อนซุปให้นายดื่ม นั่นเป็นเพราะให้เกียรตินาย แต่ในเมื่อนายไม่ยอมรับ ถ้าอย่างนั้นก็อย่าคิดจะได้กินแม้แต่กระดูกเลย! คิดว่าแค่เกาะแข้งเกาะขาซุนอิ่งซูไว้ก็จะไม่เป็นไรงั้นเหรอ? หล่อนไม่มีที่ยืนแล้ว!” หลี่จุ้นหยานก่นด่าอยู่ในใจแล้วเดินออกจากสำนักงานใหญ่ของกั่วเชี่ยวกรุ๊ป

หลี่จุ้นหยานรู้ความลับภายในไม่น้อย ดังนั้นที่เขามาที่นี่ ก็เพื่ออยากทำให้ซุนอิ่งซูอับอายพร้อมรวดจัดการทุกอย่างให้ราบรื่นไร้ที่ติ โดยปราศจากข้อผิดพลาด

ความขัดแย้งกันภายในของกลุ่มธุรกิจซ่างซิงได้แพร่กระจายสู่ภายนอกแล้ว อย่างเช่นเรื่องที่ซุนอิ่งซูกับหลี่จุ้นหยานกำลังแก่งแย่งโปรเจกต์ก่อสร้างท่อส่งก๊าซธรรมชาติข้ามประเทศในครั้งนี้

ไม่อย่างนั้น ซุนอิ่งซูก็คงไม่เบนความสนใจทั้งหมดไว้ที่ฉีเติ่งเสียนผู้ชั่วร้ายอำมหิตคนนี้หรอก

เพราะเธอรู้ว่า ฉีเติ่งเสียนมีเส้นสายกับประเทศเมืองหิมะ แถมยังมีเส้นสายไม่น้อยด้วย ซึ่งส่วนใหญ่ล้วนแต่สามารถมีผลกระทบต่อโปรเจกต์นี้ทั้งนั้น

หลังจากที่ขับไล่หลี่จุ้นหยานคนน่ารังเกียจออกไปได้แล้ว ฉีเติ่งเสียนถึงจะเอ่ยยิ้มแย้มกับซุนอิ่งซูว่า “ดูจากทรงช่วงนี้สถานการณ์ภายในกลุ่มธุรกิจซ่างซิงจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ!”

อีกอย่างการที่หยางกวนกวนถอยฟืนใต้กระทะช่วงที่ราคาหุ้นของหยางกรุ๊ปกำลังเพิ่มขึ้นยังสามารถทำเงินได้มากกว่าเดิมด้วย ถ้าหากราคาหุ้นตกค่อยทำแบบนั้นจะทำเงินได้น้อย

“เรื่องการแบ่งมรดก ฉันชำนาญ เดี๋ยวฉันเป็นที่ปรึกษาให้เธอเอง” ซุนอิ่งซูกล่าวยิ้มแย้ม

ซุนอิ่งซูเติบโตมาจากการแก่งแย่งแข่งขัน ตระกูลชุยที่เป็นตระกูลใหญ่ขนาดนั้นยังอยู่ใต้บาทาเธอเลย

“ถ้าพวกเขายอมให้หุ้นส่วนล่ะ จะทำยังไง?” หยางกวนกวนถาม

“พวกเขาไม่มีทางให้หุ้นส่วนของหยางกรุ๊ปกับเธอแน่ สิ่งที่พวกเขาจะให้คือเงินสดจำนวนมหาศาล แล้วก็บริษัทลูกที่ไม่ค่อยสำคัญ แต่มูลค่ากลับไม่น้อยไม่กี่แห่งให้เธอเท่านั้นแหละ” ซุนอิ่งซูกล่าว

“ทำไมถึงต้องให้เงินสดจำนวนมหาศาลกับฉันล่ะ? สำหรับบริษัทหนึ่งแล้ว การถือเงินสดไว้ในมือเป็นเรื่องสำคัญมากไม่ใช่เหรอ!” หยางกวนกวนกล่าวอย่างไม่เข้าใจ

ซุนอิ่งซูส่ายศีรษะ กล่าวว่า “ตอนนี้พวกเขาจะเข้าร่วมโปรเจกต์ก่อสร้างท่อส่งก๊าซธรรมชาติข้ามประเทศ ซึ่งจะได้รับเงินสดจำนวนมหาศาล! เพื่อทำให้ธุรกิจประจำตระกูลมั่นคง พวกเขาต้องไม่ยอมแบ่งหุ้นส่วนให้อยู่แล้ว สรุปแล้วคือ พวกเขาจะให้เงินสดก่อน จากนั้นค่อยให้บริษัทลูกที่ไม่สำคัญ รวมถึงอสังหาริมทรัพย์บางแห่งที่เป็นของตระกูลหยาง”

หลังจากที่ทุกคนได้ฟังคำพูดของซุนอิ่งซูแล้ว ต่างก็กระจ่างในพริบตา

หยางกวนกวนร่างสัญญาเสร็จสรรพ หลังจากที่ฉีเติ่งเสียนกับซุนอิ่งซูเซ็นสัญญากันเรียบร้อย ต่างคนต่างเก็บสัญญาไว้คนละฉบับ

“ถือว่าคุณยังมีจิตใต้สำนึกอยู่บ้างนะ” หลังจากที่ซุนอิ่งซูได้รับหนังสือสัญญาแล้ว ก้อนหินอันหนักหน่วงในใจพลันร่วงหายไป จากนั้นจึงพูดกับฉีเติ่งเสียน

“ผมไม่เหมือนคุณสักหน่อยที่มักทำแต่เรื่องเนรคุณ!” ฉีเติ่งเสียนกล่าวยิ้มเยาะ “จนถึงตอนนี้ หูของเลขาหยางยังไม่หายดีเลย”

ซุนอิ่งซูได้ยินดังนั้นก็โมโหขึ้นมาพลางเอ่ยตัดว่า “ฉันไปก่อนล่ะ ไว้ค่อยติดต่อกันแล้วกัน!”

ฉีเติ่งเสียนตอบสบายๆ “เชิญ!”

จู่ๆ ซุนอิ่งซูที่เดินไปถึงหน้าประตูแล้วก็หันกลับมาถามยิ้มๆ ว่า “ประธานฉีคะ ขาฉันเกาะสบายดีไหมคะ?”

ฉีเติ่งเสียนรู้สึกเย็นวูบวาบที่ท้ายทอยเหมือนมีมีดสี่เล่มทิ่มแทงปานนั้น…