มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 788

ในการประเมินสนามแรกของการต่อสู้ของฉีเติ่งเสียน ผู้คุมทั้งสี่ ล้วนถูกเขาจัดการหมดแล้ว

ถึงแม้ว่าฮว่าโต๋จะฟื้นกลับมาได้ ทั้งชีวิตนี้ของพวกเขาก็อย่าได้หวังว่าจะได้กลับไปจุดสูงสุดอีก

ร้านอาหารมีชื่อว่า“หมิงยื่อ” ชื่อนี้ แสดงให้เห็นถึงอารมณ์ตอนนั้นของสวี่ไป๋หลิวไม่มากก็น้อย

อวี้เสี่ยวหลงพาฉีเติ่งเสียนเดินเข้าไป หาที่นั่ง แล้วจึงสั่งอาหาร

หลังจากที่อาหารมาเสิร์ฟ “ชิมไหม？” อวี้เสี่ยวหลงถาม

ฉีเติ่งเสียนก็ไม่เกรงใจ หยิบตะเกียบขึ้นมาชิมปลากะพงก่อนหนึ่งคำ สดใหม่ ถึงรสมาก

หลังจากนั้น เขาก็ชิมซุปไก่ต่อ ไม่เค็มและไม่จืด รสชาติยอดเยี่ยม......

ถัดมาก็ค่อยๆไล่ชิมอาหารสองสามอย่างที่อยู่บนโต๊ะ อย่างน้อยอวี้เสี่ยวหลงก็ไม่เหมือนลู่จ้านหลง เวลาเธอสั่งอาหาร เธอมักจะสั่งเกินเสมอ นอกจากนั้นอาหารส่วนมากเป็นอาหารที่มีโปรตีนสูงไขมันต่ำ

“รสชาตินี้เรียกได้ว่าเป็นอันดับหนึ่งแล้ว ไป๋หลิวได้เชฟฝีมือดีมา？！” ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยความตะลึง

อวี้เสี่ยวหลงกลับส่ายหน้าพูด “ไป๋หลิวนั่นแหละเชฟ”

ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยความตะลึง “เธอไม่ได้ถูกผมแทงตาบอดไปแล้วหรอ？นี่ยังทำอาหารได้อีก！”

“เธอไม่ได้ลงมือทำด้วยตัวเอง แค่ออกคำสั่งเฉยๆ แต่เดิมฝีมือการทำอาหารของเธอก็ไม่เลว หลังจากที่โดนนายแทงจนตาบอด ฝีมือการทำอาหารก็ดีขึ้นไปอีก” อวี้เสี่ยวหลงพูด

ฉีเติ่งเสียนรู้สึกว่ามันก็สมเหตุสมผลอยู่เหมือนกัน ตาของไปหลิวบอดแล้ว ศิลปะการต่อสู้จะฝึกก็ฝึกได้ แต่ฝึกไปก็ไร้ประโยชน์ ยังไงก็มีเพียงความว่างเปล่า......

หลังจากที่ค่อนชีวิตของเธออยู่ที่ จึงเปลี่ยนความตั้งใจหันมาศึกษาด้านการทำอาหารแทน

ทั้งสองที่พึ่งจะกินไปได้ไม่กี่คำ ไป๋หลิวก็ออกมา

ใบหน้าสวมใส่แว่นดำที่ทั้งหนาและหนัก โดยพื้นฐานแล้วมองไม่เห็นดวงตาภายใต้แว่นอันนั้น

ราวกับว่าเธอสามารถมองเห็นอย่างไรอย่างนั้น เดินมาอยู่ข้างโต๊ะได้อย่างชำนาญ “อาจารย์ฉี อาหารของฉันถูกปากอาจารย์ไหม？”

“ไม่เลวเลย เธอไม่ได้ใส่ยาพิษใช่ไหม？” ฉีเติ่งเสียนกล่าว

ไป๋หลิวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “ถึงแม้ว่าอาจารย์จะทำให้ฉันตาบอด แต่ฉันไม่ถือโทษโกรธแค้น ฉันฝึกศิลปะการต่อสู้ อีกทั้งยังได้สู้กับอาจารย์ อย่างนั้นก็ต้องเตรียมใจที่จะยอมรับผลตอบแทนไว้หมดแล้ว”

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้า ไป๋หลิวจุดนี้ถือว่าเข้าใจได้ดี เมื่อเทียบกับคนประเภทเซี่ยขวางหลงแล้วแข็งแกร่งกว่าร้อยเท่า

“ฉันขอแนะนำอาจารย์ด้วยเมนู ผักกาดขาวต้มน้ำเปล่า นี่เป็นเมนูที่ฉันไปเรียนมาจากเชฟระดับประเทศ......” ไป๋หลิวพูดพร้อมชี้นิ้วไปที่อาหารจานหนึ่งที่อยู่บนโต๊ะ

ฉีเติ่งเสียนเลิกคิ้ว “เธอมองเห็น？！”

ไป๋หลิวส่ายหน้า “ลูกตาสองดวงนี้ก็เสียไปหมดแล้ว จะเห็นอะไรได้อีก? ถึงแม้ว่าการมองเห็นของฉันจะใช้ไม่ได้แล้ว แต่การดมกลิ่นกลับดีกว่าเดิมมาก”

ฉีเติ่งเสียนคีบผักกาดขึ้นมาหนึ่งใบ แล้วนำเข้าปาก สดและกรอบมาก แฝงด้วยรสหวานประจำตัวของผัก อีกทั้งยังมีกลิ่นหอมเครื่องเทศของน้ำแกง มีเอกลักษณ์เป็นที่สุด

เขากำลังจะเอ่ยปากชม ทันใดนั้นประตูบานใหญ่ของร้านก็ถูกแรงถีบจนกระจาย

หลังจากนั้น ก็มีคนจำนวนหนึ่งเดินจ้ำเข้ามาในร้าน

“ไป๋หลิว นังสารเลว สุดท้ายก็มีวันนี้！” หลังจากชายที่อายุประมาณสามสิบที่เป็นหัวหน้าได้เห็นไป๋หลิวแล้ว จึงตะโกนพูดพร้อมแสยะยิ้ม

“เหวินชางหวู่？” หลังจากที่ไป๋หลิวได้ยินน้ำเสียงนี้ คิ้วค่อยๆขมวดเข้าหากัน จากนั้นจึงเรียกชื่อฝ่ายตรงข้ามออกมาอย่างช้าๆ