มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 794

ในเรื่องความแข็งแกร่งของเท้าฉีเติ่งเสียน การเดินทางหลายสิบกิโลเมตรนั้นเป็นเรื่องที่ง่ายและเบามากๆ

แต่ทําไมถึงไม่ขึ้นรถล่ะ? ยิ่งกว่านั้นตอนนี้ทั้งอยู่ไกลมากและท้องฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว

เขาเดินไปเรื่อยๆ เพื่อรอรถของลู่จ้านหลง

“พี่ลู่ พี่นี่ช่างเป็นคนมีน้ำใจจริงๆ!” หลังจากฉีเติ่งเสียนได้เจอลู่จ้านหลง ก็รู้สึกซาบซึ้งใจน้ำตาแทบไหล

ลู่จ้านหลงหัวเราะ : “น้องชาย ขึ้นรถ!”

หลังจากฉีเติ่งเสียนขึ้นรถได้ขึ้นออกไปได้ประมาณสองสามกิโลเมตร ลู่จ้านหลงก็กระแอมขึ้นมา : “น้องชาย นายว่ารถฉันมันมีปัญหาอะไรไหม? ทำไมหน้าปัดมันถึงขึ้นสัญญาณเตือนแบบนี้!”

ฉีเติ่งเสียนขมวดคิ้ว : “สัญญาณน้ำมันแจ้งเตือน น้ำมันหมดนี่!”

ลู่จ้านหลงพูด : “แล้วจะทำไงดี?ฉันไม่ได้เอาเงินมา!”

“ฉันเติมน้ำมันให้” ฉีเติ่งเสียนแบะปากแล้วพูด

ลู่จ้านหลงช่างเป็นคนน่าสนใจจริงๆ ขับรถที่น้ำมันใกล้จะหมดมารับตัวเองเพื่อจะได้ค่าน้ำมันใช่ไหมล่ะ?

ลู่จ้านหลงหัวเราะขึ้นทันที : “ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่ได้สิ จะใช้เงินนายจ่ายได้อย่างไง…..”

ฉีเติ่งเสียนพูด : “หรือว่าพวกเราต้องไปเข็นรถกันล่ะ? ถึงยังไงพวกเราต่างก็เป็นผู้ฝึกวิทยายุทธกันอยู่แล้ว ออกกำลังกายนิดหน่อยก็คงดีไม่ใช่น้อย”

“……” ลู่จ้านหลงหมดคำพูด “อย่างงั้นฉันจะขอหน้าด้านขอให้นายเติมน้ำมันให้แล้วกัน!”

ฉีเติ่งเสียนพูด : “สู้ๆนายแข็งแกร่ง นายเก่งมาก! ฉันคอยให้กำลังใจ พี่ลู่พี่ลงไปเข็นรถก็ได้นะ!”

ลู่จ้านหลงแทบอยากจะโยนไอ้ตัวนี้ออกจากรถ

ในที่สุดยอด ฉีเติ่งเสียนก็ควักเงินประมาณสี่หยวนเติมน้ำมันเต็มถังให้ลู่จ้านหลง

“ทำให้ฉันหลงซาบซึ้งใจ รถพี่ลู่น้ำมันใกล้จะหมดแล้วบังเอิญว่าฉันโทรให้พี่มารับ พี่ก็เลยรีบขับมารับฉันใช่ไหมล่ะ?” ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างคาดเดากับลู่จ้านหลง

ในขณะที่นั่งอยู่บนรถ เขาก็บ่นให้ลู่จ้านหลงฟังเกี่ยวกับพฤติกรรมของอวี้เสี่ยวหลงที่พอเขาหมดประโยชน์ก็ทิ้งกันไปดื้อๆอย่างนั้น ซึ่งทําให้ลู่จ้านอดหัวเราะไม่ได้

ฉีเติ่งเสียนถอนหายใจ : “ดังนั้นถ้าจะพูดให้ถูก ไม่ว่าผู้หญิงจะประสบความสําเร็จแค่ไหนก็ห้ามต่อว่าเธอไม่ดี! มันเป็นธรรมดาที่เธอจะเคียดแค้น!”

ลู่จ้านหลงหัวเราะ : “น้องชายสุดยอดมาก จัดการกับแก๊งอาชญากรโดยไม่เรียกร้องอะไรและยังช่วยชีวิตสาวน้อยไร้เดียงสาได้มากกว่า 30 คน ฉันชื่นชมในตัวนาย”

ในขณะที่พูดอยู่นั้นลู่จ้านหลงเกือบจะฝ่าไฟแดง เขาจึงรีบเหยียบเบรกกะทันหัน

เมื่อเหยียบเบรกกะทันหันแบบนี้ จึงเกิดความเฉื่อยทำให้สิ่งของบางอย่างไหลออกมาจากเบาะหลัง

ฉีเติ่งเสียนมีสายตาและมือไวมาก เขาหยิบสิ่งนั้นไว้ได้อย่างรวดเร็ว

“พี่ชาย นี่มันแท็บเล็ตรุ่นล่าสุดนี่ ถ้ามันพังพี่นายน่าจะเสียใจมากแน่” ฉีเติ่งเสียนพูดขึ้นหลังจากจับสิ่งนั้นได้ มันคือคอมพิวเตอร์แท็บเล็ตนั่นเอง

ลู่จ้านหลงตกตะลึง พร้อมกับขมวดคิ้ว : “แท็บเล็ต? ฉันไม่มีของเล่นแบบนั้นหรอก ตั้งหลายพัน ฉันเสียดายเงิน……”

ฉีเติ่งเสียนสัมผัสหน้าจอ แท็บเล็ตนั้นไม่ได้ตั้งรหัสผ่าน

เมื่อหน้าจอสว่างขึ้นก็ปรากฏวิดีโอขึ้นมาอันหนึ่ง

ในวิดีโอนั้นเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกมัดมือไว้ ผมรุงรังดูเหมือนกำลังตกอยู่ในที่นั่งลำบาก

“พี่ชายมีรสนิยมแบบนี้ด้วยเหรอ?” ฉีเติ่งเสียนถามด้วยยิ้ม

จากนั้น เขาจึงกดเล่นคลิปวิดีโอขึ้นมา

“พี่ชาย ช่วยฉันด้วย…..ฮือฮือฮือ ช่วยฉันด้วย..….”

“พวกนายอย่าทำอะไรฉันเลย ฉันขอร้องล่ะนะ…….”

ฉีเติ่งเสียนพูด : “เมื่อกี้คลิปวิดีโอมันสั่น ฉันเห็นปฏิทินบนผนังซึ่งถ่ายเมื่อห้าปีก่อน”

ลู่จ้านหลงอดไม่ได้ที่จะพึมพํา: “ห้าปีที่แล้ว? ห้าปีที่แล้ว ฉันเพิ่งได้รับคัดเลือกจากท่านฟู่เหล่าให้เข้าทำงานกรมยุทธการได้ไม่นานเองนะ”

พูดจบ เขาก็มีสีหน้ามืดมนขึ้นไปอีก : “ถ้าคลิปวิดีโอนี้มันเรื่องเมื่อห้าปีที่แล้ว น้องสาวของฉันไม่ได้ถูกฆ่าไปแล้วเหรอ?”

“เรื่องนี้เป็นไปไม่ได้ ฉันคิดว่าพวกมันตั้งใจเอาคลิปวิดีโอมาให้นายดู ก็แสดงว่าน้องสาวของนายยังมีชีวิตอยู่ ไม่อย่างนั้นมันก็คงเอามาข่มขู่นายไม่ได้หรอก” ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างคิดวิเคราะห์

ลู่จ้านหลงพูดเสียงเย็นชา: “ฉันจะกลับไปตรวจสอบกล้องวงจรปิด จะได้รู้ว่าใครเป็นคนเอาสิ่งนี้มาไว้ที่รถฉัน!”

“ถ้าน้องสาวฉันเป็นอะไรไปแม้แต่นิดเดียว ไม่ว่ามันจะเป็นใคร อยู่ที่ไหนก็ตาม ฉันจะไปลากหัวมันมาให้ได้!”

เขาพูดประโยคสุดท้ายพร้อมกับกัดฟันแน่นด้วยความโกรธ ซึ่งดูน่ากลัวมาก

ลู่จ้านหลงรู้สึกว่าคนที่ตัวเองต้องขอโทษมากที่สุดคือน้องสาวของเขาลู่หลิงหลิง ตอนที่เขาได้เห็นวิดีโอของลู่หลิงหลิง เขาโมโหจนแทบจะระเบิดออกมา

รู้สึกผิดกับน้องสาวลู่หลิงหลง ตอนนี้ลู่หลิงหลิง

ฉีเติ่งเสียนปิดหน้าจอแท็บเล็ตก่อนจะโยนไปเบาะหลัง เขามองออกไปนอกกระจกรถ มีความรู้สึกตึงเครียดเหมือนว่าจะมีเหตุการณ์อะไรบางอย่างเกิดขึ้น

อวี้เสี่ยวหลงเพิ่งเริ่มลงมือ ลู่จ้านหลงก็ได้รับคลิปวิดีโอดังกล่าวมา

คนพวกนี้น่าจะต้องการข่มขู่ลู่จ้านหลง

แต่ว่าทำไมพวกมันต้องมาเล่นงานลู่จ้านหลงด้วย?

ชื่อเสียงของลู่จ้านหลงในกรมยุทธการนั้นหาที่เปรียบมิได้มาระยะหนึ่งแล้ว ถ้าคิดจะเล่นงานเขาคิดว่าน่าจะเป็นการหาเรื่องเข้าตัวเสียเปล่าๆ…....

“ไม่ว่าจะอย่างไง ก็ต้องช่วยเขาแก้ไขปัญหานี้ให้ได้ หวังว่าจะช่วยน้องสาวของเขาให้เร็วที่สุด” ฉีเติ่งเสียนแอบคิดในใจ

เขารู้สึกได้ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องร้ายแรงถึงชีวิต แต่ก็ไม่อาจคาดเดาได้