มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 865

ซุนอิ่งซูรู้สึกถ้าหากมาประเทศมี่จะต้องได้เจอฉีเติ่งเสียนแน่ แล้วก็เป็นจริง โชคชะตากำหนดโดยแท้!

เธอรีบติดต่อฉีเติ่งเสียน แล้วส่งของที่เขาต้องการไปให้ยังสถานที่ที่กำหนด

"คุณนายซุน ขอบคุณมากที่ช่วย!" ฉีเติ่งเสียนยิ้ม

"ต้องระวังให้ดี เรื่องที่นายรับปากกับฉันไว้ยังทำไม่สำเร็จ ร่มที่ยืมไป นายยังไม่ได้เอามาคืน!" ซุนอิ่งซูพูดเสียงเรียบ

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้าน้อยๆ "ร่มเหรอ ไม่คืนแล้วกัน"

"ร่มนี่ต้องซื้อรถโรลส์-รอยซ์ก่อนถึงจะแถมให้ ปกติไม่ได้หาซื้อกันได้! นายบอกไม่คืนกันง่ายๆแบบนี้เลย?" ซุนอิ่งซูพูดอย่างโมโห

"เก็บไว้เป็นที่ระลึกไง นั่นเป็นครั้งแรกที่คุณเสี่ยงชีวิตเพื่อคนอื่นเลยนะ" ฉีเติ่งเสียนตอบ

ซุนอิ่งซูหน้าแดง เธอหยิบแว่นกันแดดออกมาสวม ก่อนจะพูด "รีบออกไปจากที่นี่เถอะ อย่ารั้งอยู่ที่ประเทศมี่ ที่นี่อันตรายสำหรับนายมาก! ถ้าคับขันจริงๆก็ติดต่อมาล่วงหน้า ฉันรับประกันว่านายจะปลอดภัยในโคกูรยอ"

ฉีเติ่งเสียนดึงเธอเข้ามากอด "ระวังตัวด้วย!"

พูดจบก็หมุนกายเดินจากไป

ซุนอิ่งซูมองตามแผ่นหลังของเขาแล้วถอนหายใจ ฉีเติ่งเสียนอยู่ที่หัวกั๋วก็เป็นเหมือนหนูตัวหนึ่ง ไม่ได้มีค่าอะไรสำหรับเธอมากนัก

แต่เธอก็เต็มใจที่จะช่วยเขา

เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่ใช่คนที่เห็นแก่ผลประโยชน์ส่วนตัวหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว

"ระวังตัวด้วยนะ!" ซุนอิ่งซูคคิดในใจ

ฉีเติ่งเสียนนั่งอยู่บนเครื่องบินกลับอวี้สือกั๋ว ในขณะที่เขาขึ้นเครื่องก็เป็นเวลาเดียวกับที่ประเทศมี่กำลังจะระเบิด

หลังจากที่เฉินหยูได้รับข่าวเป็นคนแรก มุมปากก็กระตุก......

"ไอ้สารเลวนั่น......จะฆ่าก็ฆ่าเถอะ แต่ทำไมต้องฆ่าจิมมี่ที่เป็นเชื้อสายตระกูลรอธไชล์ดด้วย?!"

แว่นตาบนสันจมูกโด่งของเธอกำลังจะไหลลงมาอยู่แล้ว ปลายลิ้นรู้สึกถึงรสขมปร่าไปหมด

เรื่องที่เธอช่วยฉีเติ่งเสียนเดินทางไปประเทศมี่ ถ้าหากถูกคนนอกรู้เข้า ตระกูลเฉินคงลำบากแน่

ความจริงแล้ว คนที่ลงมือฆ่าซ่างกวนเฮ่าเย่ว์คือฉีปู้อวี่ แต่ทำไมถึงต้องฆ่าจิมมี่ไปด้วย มีแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่รู้

ข่าวที่ว่าสมาชิกคนสำคัญของตระกูลซ่างกวนถูกฉีเติ่งเสียนตามมาเด็ดหัวเป็นพันไมล์แพร่ไปอย่างรวดเร็ว ถึงขนาดที่ผู้นำระดับสูงของหลงเหมินและสมาคมหงถกเถียงกันไม่หยุด

หลังจากที่อวี้เสี่ยวหลงรู้ข่าว สีหน้าก็แข็งทื่อไปสองนาทีเต็ม ก่อนเธอจะลูบหน้าตัวเองอย่างแรง แล้วยิ้มอย่างขมขื่น "ใจกล้าจริงๆ แต่ทำไมต้องฆ่าคนตระกูลรอธไชล์ดด้วย?"

แม้ว่าตระกูลรอธไชล์ดจะพลาดการเติบโตในประเทศมี่ ทำให้ตกจาการจัดอันดับตระกูลชั้นนำระดับโลก แต่ก็ยังมีอิทธิพลมากอยู่ดี!

ถึงแม้ว่าจิมมี่จะเป็นเพียงทายาทที่มีเชื้อสายของตระกูลรอธไชล์ดในประเทศมี่ แต่ยังไงเขาก็ยังใช้นามสกุลนั้นอยู่......

"ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป เขาจะต้องโดนหัวกั๋วออกหมายจับแน่ แล้วก็อาจจะกลายเป็นผู้ก่อการร้ายระดับโลกเหมือนชายหนวดยาว" อวี้เสี่ยวหลงจนใจ

บนโลกใบนี้เต็มไปด้วย "กลโกง" แต่ที่ฉีเติ่งเสียนไม่รู้คือ ตัวเขาเองกำลังจะโดน "กลโกง" นั้นเล่นงาน

ฉีปู้อวี่กลับไปก่อนฉีเติ่งเสียน หลังจากกลับไปที่เรือนจำโยวตูแล้ว หมาป่าโลภก็รีบมาต้อนรับเขาอย่างดีใจ

ช่วงหลายวันมานี้เขาได้รับอนุญาตให้ใช้อินเทอร์เน็ตได้ เขาขลุกตัวอยู่แต่ในห้องของผู้คุมเพื่อเข้าเว็บไซต์ใต้ดิน จึงได้รู้ข่าวนี้ด้วย

"หัวหน้าใหญ่กับรองหัวหน้าใหญ่บ้าบิ่นกันจริงๆครับ! อย่าว่าแต่ฆ่าคนสำคัญของตระกูลซ่างกวนไปสามคนเลย นายน้อยตระกูลรอธไชล์ดก็ถูกจัดการไปด้วย?!"

ทันทีที่เข้าสู่ระบบ ประเด็นข่าวดังสดๆร้อนๆทั้งหลายก็ขึ้นมาให้เห็นเต็มไปหมด......

เนื้อหาข่าวดังคือ รางวัลนำจับของตระกูลรอธไชล์ดจำนวนหนึ่งพันล้าน

ฉีปู้อวี่ทึ้งหัวตัวเองอย่างแรง รู้สึกว่าก่อเรื่องใหญ่เข้าให้แล้ว คิดไม่ถึงว่าคนที่ตัวเองพลั้งมือฆ่าไปคนนั้น จะนำความเดือดร้อนอันใหญ่หลวงมาให้ฉีเติ่งเสียน

"ถ้าแม่เขารู้ ฉันไม่โดนฆ่าตายเหรอ?" ฉีปู้อวี่คิดในใจ

ฉีเติ่งเสียนที่โดนพ่อบังเกิดเกล้าหาเหามาใส่หัวให้ถึงที่ตอนนี้กำลังลงจากเครื่อง ยังไม่รู้เรื่องราวอะไรทั้งสิ้น

จนกระทั่งได้พบเฉินหยู และเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของเธอ เขาถึงได้ถามอย่างสงสัย "เกิดอะไรขึ้น?"

"เกิดอะไรขึ้น? ยังมีหน้ามาถามฉันอีกเหรอ? นายบอกว่าจะไปฆ่าคนของตระกูลซ่างกวนไม่ใช่เหรอ?" เฉินหยูพูดอย่างโมโห

"ก็ใช่น่ะสิ! คนสำคัญของตระกูลซ่างกวนโดนฆ่าไปหมดแล้ว มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?"

เฉินหยูโกรธจัด สุดลมหายใจลึก "นายฆ่าพวกเขาไม่มีปัญหาหรอก แต่ทำไมต้องฆ่าจิมมี่ไปด้วย? นายไม่รู้หรอว่าเขาเป็นทายาทที่มีเชื้อสายของตระกูลรอธไชล์ดในประเทศมี่น่ะ?!"

ฉีเติ่งเสียนฟังจบก็ตกตะลึง "ฉันอะไรนะ......"

พูดยังไม่ทันจบ เขาก็เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้แล้ว จึงพูดเหมือนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว "ซวยแล้ว! โดนพ่อเล่นงานแล้วหรือเปล่าเนี่ย?!"

"หมายความว่าไง?" เฉินหยูถาม

"ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร......" ฉีเติ่งเสียนโบกมือ ส่ายหน้าอย่างจนใจ แต่กลับไม่ได้ใส่ใจมากนัก

เฉินหยูบีบแก้มฉีเติ่งเสียน พูดอย่างโมโห "ไม่เป็นไร? ที่นายไปประเทศมี่ได้ เพราะตระกูลเฉินเป็นคนจัดการ! แล้วที่นายกลับมาที่นี่ได้ ตระกูลเฉินก็เป็นคนจัดการ!"

"อ๊ากกก ไอ้เวรเอ๊ย นายยังมีหน้ามาพูดว่าไม่เป็นไรอีกอย่างนั้นเหรอ?!"