มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 874

โจวกวางหรงรู้ดีว่าเขากำลังเผชิญสถานการณ์ที่ยากลำบากอยู่ เขาเริ่มมีความกังวล แต่เขาต้องอดทนเพื่อจัดการกับฉีเติ่งเสียนก่อน

เมื่อเห็นฉีเติ่งเสียนถูกกรงเล็บของนกอินทรีจับไว้ เขาก็ขยับเท้า บิดตัว หันหลังกลับ แล้วในขณะเดียวกันเขาฟาดแขนเหมือนแส้เบา ๆ ไปที่ด้านหลังของฉีเติ่งเสียน

พุ่งไปยังไปทางกระดูกสันหลัง ถ้าถูกโจมตีกระดูกสันหลังจะแยกออกจากกันทั้งหมด!

ท่าเท้าแปดทิศของฉีเติ่งเสียนคืออะไร? ถึงท่าเท้าแปดทิศสภาวะสมบูรณ์แบบได้ยังไง

ก่อนที่มือแส้ของโจวกวางหรงจะโจมตีลงมา เขาได้ก้าวเป็นวงกลมแล้วหันหลังกลับ แต่นอกเหนือจากฝีเท้าท่าก้าวแปดทิศแล้ว เขายังใช้เทคนิคสิงอี้ในเพิ่มเข้ามาอีกด้วย

ร่างกายของเขาแกว่งไปมาราวกับหมีแก่ที่แข็งแกร่ง เหยียดแขนออก เปิดกรงเล็บ และคว้าไหล่ของโจวกวางหรงเอาไว้!

นี่คือท่าพิเศษ “หมีอินทรีรวมร่าง” ของหมัดสิงอี้เมื่อเปิดตัว มือทั้งสองข้างก็ปิดไหล่ซ้ายกับขวาของโจวกวางหรงทันที

โจวกวางหรงในใจรู้สึกหนาวสั่น เขารู้ว่าระดับกังฟูของฉีเติ่งเสียนนั้นสูงมาก แต่เขาไม่คิดว่ามันจะถึงระดับนี้ เขาจึงลดไหล่ทันที พยายามใช้ “จั๊กจั่นลอกคราบ” เพื่อกำจัดจากการจับกุมของฉีเติ่งเสียน

แต่นิ้วของฉีเติ่งเสียนก็ดันเข้าด้านใน นิ้วทั้งสิบนั้นเหมือนกับมีดเหล็กสิบเล่มแทงเข้าไปในผิวหนังกับเนื้อของโจวกวางหรง มันแทบจะบีบกระดูกไหปลาร้าของเขาให้แตกละเอียด!

โจวกวางหรงกัดฟันพยายามส่ายกัวไหล่ พยายามผลักฉีเติ่งเสียนออกไป

แต่เมื่อกรงเล็บนกอินทรีของฉีเติ่งเสียนถูกจิกเข้าไปในเนื้อ มันจะถูกสลัดออกอย่างง่ายดายได้อย่างไร?

แม้ว่าจะเป็นลูกบอลเหล็กขนาดใหญ่ที่มีน้ำหนักหลายสิบหรือหลายร้อยกิโลกรัม เขาก็สามารถจับมันด้วยมือเปล่า สามารถถือไว้ได้เป็นเวลาหลายชั่วโมงโดยไม่หล่นลง

วินาทีถัดมา โจวกวางหรง เห็นร่างของฉีเติ่งเสียน ขึ้นลงเหมือน เหมือนเต่าพยายามจะขึ้นจากน้ำ หลังจากนั้นทันทีมวลพลังงานขนาดใหญ่เริ่มเคลื่อนไหวจากไหล่ทั้งสองข้างที่เขาจับไว้!

เต่าเป็นสัตว์ที่ฉลาดที่สุดในการลอยน้ำ ในลักษรณะหมุนน้ำไปทางซ้ายขวา!

ท่านี้ยังเป็นทักษะเฉพาะด้านกับความหมายอีกด้วย จึงถูกเรียกว่า “เต่าโผล่น้ำ”

การเคลื่อนไหวนี้ไม่ได้อยู่ในวิธีการต่อสู้ทั่วไปของหมัดสิงอี้และไม่สามารถพูดได้ว่าเป็นวิธีการต่อสู้ด้วยซ้ำ แต่รวมอยู่ในวิธีการฝึกซ้อม

ศิลปะการต่อสู้ของหัวกั๋วแบ่งออกเป็นการสร้าง ฝึกฝน ต่อสู้ และการแสดง

บำรุงรักษาร่างกายเป็นสิ่งสำคัญที่สุด รองลงมาคือการฝึก จากนั้นคือการเลือกใช้รูปแบบการต่อสู้ และสุดท้ายคือการแสดงออกมา

วิธีการฝึกฝนกับวิธีการต่อสู้นั้นแตกต่างอย่างสิ้นเชิง บางครั้งก็ตรงกันข้ามไปเลย สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างการฝึกซ้อมจะไม่เหมือนในการต่อสู้จริง!

ท่า “เต่าโผล่น้ำ” ของฉีเติ่งเสียนเดิมใช้เพื่อฝึกทักษะจ้วงกง ทักษะร่างกาย และพลังงาน พอทุกอย่างมาอยู่ในมือเขามันกลายเป็นการแสดงที่ลุ้นระทึกเพราะมันสามารถฆ่าคนได้!

ในระดับของเขา แม้แต่ “ท่าหลานจาอี” ที่ใช้สำหรับการแสดงไทเก๊กโดยเฉพาะก็ยังสามารถโจมตีผู้คนได้

ด้วยการขยับมือทำให้โจวกวางหรงถึงกับกรีดร้อง เสียงกระดูกถูกหักเป็นชิ้นดังเข้าหูคนที่อยู่ในบริเวณนั้น

ทุกคนเห็นเหตุการณ์ที่น่าสะพรึงกลัว...

แขนซ้ายกับขวาของโจวกวางหรงถูกฉีเติ่งเสียนฉีกออกจากตรงกลางกระดูกไหปลาร้าทั้งสองข้าง! บาดแผลที่ฉีกขาดนั้นไม่สม่ำเสมอ มีเศษเนื้อ หลอดเลือด เส้นเอ็น กระดูกห้อยอยู่ และมีเลือดไหลออกมาราวกับน้ำพุ

แม้แต่คนที่โตมากับความโหดร้ายมากมายในตู่ซานเจี่ยวก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าขนลุก สมองส่วนหลังก็เกิดอาการชา

โจวกวางหรง กรีดร้อง ก่อนก้าวถอยหลังอย่างต่อเนื่อง เพราะเขาสูญเสียแขนไปสองข้าง ร่างกายของเขาจึงไม่สามารถรักษาสมดุลได้ เสียงดังปัง เขาจึงล้มลงแทบเท้าของโอวโม่

ใบหน้าขอโอวโม่ซีดลงด้วยความหวาดกลัว เขาก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งเมื่อเห็นนายใหญ่โจวกวงหรงนอนอยู่บนพื้น

ฉีเติ่งเสียนเป็นคนที่โหดร้ายที่สุดเมื่อพูดถึงการโจมตี ทุบตีพวกเขาจนตายไปทีละรายเกือบทุกครั้งหรือแม้แต่ฉีกแขนหรือทำให้ขาพิการ

ในตอนแรกสวีอวี้เจียกับเหวินหย่งฟู ถูกฉีเติ่งเสียนฉีกแขนออก แขนของพวกเขาถูกฉีกออกบริเวณกล้ามเนื้อเดลทอยด์บริเวณไหล่ ทำให้พวกเขาแทบจะไม่สามารถควบคุมร่างกาย ปิดหลอดเลือดเพื่อที่จะพยายามช่วยชีวิตพวกเขาได้

แต่โจวกวงหรงแตกต่างออกไปฉีเติ่งเสียนบีบตรงกลางไหล่แล้วฉีกออกจากบริเวณกระดูกไหปลาร้า ทำให้ขาดเป็นสองท่อน!

เซี่ยเทียนเฉียวกล่าวว่า “ฉันแค่ล้อเล่นเท่านั้น... ฉันมาที่กวางหยางครั้งนี้เพื่อทำการกุศล ฉันไม่มาเพราะเรื่องคุณเฉิน”

ใบหน้าของเฉินอวี๋มืดลงก่อนจะพูดอย่างเย็นชา: “ลากชายคนนี้ออกไปแล้วทำให้เป็นอาหารจระเข้!”

เมื่อคนฆ่าสัตว์ได้ยินคำพูดของเฉินอวี๋เขาก็อดไม่ได้ที่จะหายใจลึก ๆ เซี่ยเทียนเฉียวมาจากตระกูลเซี่ย ในเมืองหลวง เขาจะถูกฆ่าตายง่ายๆตามที่สั่งเหรอ?

หลังจากที่ฉีเติ่งเสียนได้ยินคำพูดของเฉินอวี๋สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปและเขาก็พูดว่า “เดี๋ยวก่อน เราทำแบบนั้นไม่ได้!”

เซี่ยเทียนเฉียวก็ยิ่งกลัวความตายเข้าไปอีก แต่เฉินอวี๋หลังจากได้ยินคำพูดของฉีเติ่งเสียนก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอกพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าและพูดว่า: “คุณเฉิน อย่าทำให้ฉันกลัวเลย ฉันเป็นแค่สมาชิกคนหนึ่งของตระกูลเซี่ย ในเมืองหลวง หากฆ่าฉันเอาไปเลี้ยงเป็นอาหารจระเข้ รู้หรือเปล่าว่าผลที่ตามมาคืออะไร?”

“ถ้าฉันตาย ตระกูลเซี่ย จะโกรธมาก!”

“คุณต้องคิดให้ดี ไม่ใช่ทุกคนที่จะทนความโกรธของตระกูลเซี่ยได้”

หลังจากได้ยิน เฉินอวี๋ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะและพูดว่า “คุณต้องการฆ่าฉันได้ แต่พอฉันจะฆ่าคุณกลับทำไม่ได้ ตรรกะบ้าอะไรเนี่ย!”

หลังจากพูด เธอหันไปมองฉีเติ่งเสียน ขมวดคิ้วอย่างดุเดือดและพูดว่า “นายกลายเป็นคนขี้ขลาดขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ฉันอุตส่าห์ชื่นชมความกล้าหาญของนาย!”

ฉีเติ่งเสียนยิ้มอย่างเขินอายและพูดว่า “ตัวเขาไม่คุ้มค่าเงิน ฆ่าเขาตายไปมันน่าเสียดาย...”

“ทำไมไม่ตัดมือออกก่อนแล้วส่งกลับไปที่ตระกูลเซี่ย แล้วแลกเป็นเงินไม่ดีกว่าเหรอ?”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา เฉินอวี๋ก็ตกตะลึง

รอยยิ้มบนใบหน้าของเซี่ยเทียนเฉียวแข็งทื่อทันที

คนฆ่าสัตว์กลอกตา เป็นไปตามที่เขาคาดไว้ รองหัวหน้าใหญ่ไอ้สารเลวนี่ พระเจ้ามาเขายังกล้าใช้มีดแทงได้ จะต้องกลัวอะไรกับตระกูลเซี่ยแห่งเมืองหลวงด้วย? !