มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 892

สวี่ฉางเกอหลังจากที่โดนฉีเติ่งเสียนเตือนก็หยุดมือทันที ก่อนจะลดกำลังลง แล้วค่อยๆเก็บมือกลับ

เขาพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "ฝ่ามือลับแปดทิศ กังฟูชั้นดี!"

"ฝีมือมวยหย่งชุนของลุงสวี่ไม่เลวเลย คิดไม่ถึงเลยว่านักธุรกิจคนหนึ่ง กังฟูจะดีขนาดนี้" ฉีเติ่งเสียนพูด

"หลายปีมานี้เซียงซานวุ่นวายมาก ถ้าไม่มีวิชากังฟูติดตัว คงโดนฆ่าตายไม่รู้ตัวแน่ นายล่ะ ทำไมกังฟูนายถึงดีขนาดนี้?" สวี่ฉางเกอถาม

"เซียงซานวุ่นวาย หนานหยางวุ่นวายยิ่งกว่า กังฟูของผมต้องดีหน่อยเป็นธรรมดา" ฉีเติ่งเสียนหัวเราะ

สวี่ฉางเกอส่ายหน้า "นายไม่ใช่คนธรรมดา นายไม่ได้ผิวคล้ำขนาดนั้น"

"คุณหนูใหญ่ตระกูลหยางแห่งหนานหยางก็โตมาที่หนานหยาง ผิวยังขาวราวกับหิมะ จะเอาเรื่องสีผิวมาตัดสินกันไม่หรอก" ฉีเติ่งเสียนพูด

"นายเข้าใกล้ลูกสาวฉัน มีจุดประสงค์อะไรกันแน่?" สวี่ฉางเกอถามทันที

เห็นได้ชัดว่าสวี่ฉางเกอเป็นคนฉลาด ซ้ำยังทดสอบจนรู้ว่าฝีมือของฉีเติ่งเสียนดีมากขนาดไหน รู้ดีว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉีเติ่งเสียน

"ผมไม่ได้เข้าใกล้ลูกสาวคุณ แค่นั่งเครื่องไฟลท์เดียวกันเท่านั้น บนเคเรื่องบินบังเอิญมีคนเป็นลมบ้าหมู ผมก็เลยช่วยเอาไว้"

"หลังลงจากเครื่อง ลูกสาวของคุณก็บังเอิญเจอไอ้เด็กเหลือขอเหลียงเซียวนั่น เธอคงคิดว่าผมเป็นคนดี ก็เลยใช้ผมเป็นโล่กำบังโดยไม่ถามความสมัครใจจากผมเลยซักนิด"

"เธอกลัวว่าจบเรื่องแล้วเหลียงเซียวจะมาแก้แค้นผม ก็เลยลากผมมาที่นี่ด้วย"

"จะว่าไป ผมต่างหากที่เสียเปรียบ อยู่ดีๆก็มีเรื่องมาหาเฉยเลย แถมยังต้องเสียค่าแท่งใบชาตั้งสามล้าน!"

ฉีเติ่งเสียนส่ายหน้าอย่างจนใจ ก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟา

"ไม่น่าง่ายขนาดนั้นนะ? ไม่ใช่ว่าคุณทำผิดอะไรมาแล้วคิดหนี ก็เลยใช้ลูกสาวผมเป็นเครื่องมือหรอกนะ" สวี่ฉางเกอถามพลางยิ้ม

เห็นได้ชัดว่าสวี่ฉางเกอเป็นจอมยุทธ์มาก่อน เขาฟังรายละเอียดเล็กๆน้อยๆก็สามารถเดาอะไรได้แล้ว

"ก็ประมาณนั้น เรื่องบางเรื่องผมก็บอกไม่ได้ แต่ผมไม่ได้มีเจตนาไม่ดีต่อสวี่อี้หรูอย่างแน่นอน อีกอย่าง เธอเป็นคนลากผมเข้ามาเกี่ยวข้องก่อนเองนะ" ฉีเติ่งเสียนจำใจตอบ

"นายอยู่ที่หนานหยางไม่ได้แล้วใช่ไหม? นายทำให้ตระกูลหยางโกรธหรือ?" สวี่ฉางเกอถาม

"เอ่อ......" ฉีเติ่งเสียนครุ่นคิด เขาทำให้ตระกูลรอธไชล์ดโกรธ ก็เท่ากับทำให้เฉินหยูโกรธหรือเปล่านะ

สวี่ฉางเกอหัวเราะ ก่อนจะพูด "ช่างเถอะ จะไม่ไล่ต้อนนายก็แล้วกัน ฉันดูออกว่านายไม่ได้มีเจตนาร้าย ไม่อย่างนั้นคงไม่เอาแท่งใบชาราคาสามล้านมาเป็นของขวัญแรกพบหรอก แต่ภรรยาของฉันเป็นพวกไม่ชอบคบค้าสมาคมกับใคร อย่าถือสาเลยนะ"

"ฮ่าๆๆ ไม่หรอกครับ ผมชินแล้ว" ฉีเติ่งเสียนพูด

"หืม?" สวี่ฉางเกอถามอย่างสงสัย "ชินแล้วเหรอ หมายความว่ายังไง?"

ฉีเติ่งเสียนกระแอมหนึ่งที "ที่บ้านผมก็มีผู้อาวุโสคนหนึ่งที่เป็นแบบนี้ครับ พูดจาไม่ไว้หน้ายิ่งกว่าป้าจ้าวซะอีก แต่โชคดีที่ผมหนังเหนียวมาแต่ไหนแต่ไร คำพูดพวกนั้นทำอะไรผมไม่ได้หรอกครับ"

สวี่ฉางเกอฟังจบก็หัวเราะลั่น หลังจากคิดดีแล้วก็เอ่ยถาม "สนใจจะมาทำงานกับฉันไหม? ถ้านายโดดเด่นมากพอ นายกับเสี่ยวหรูอาจจะได้คบหากันก็ได้นะ บอกตามตรง ฉันถูกใจนาย!"

ฉีเติ่งเสียนส่ายหน้ายิ้มๆ คิดในใจว่าขอผ่านแล้วกัน กลัวว่าหากเรื่องแดงขึ้นมา ตระกูลสวี่ทั้งตระกูลคงไม่พ้นต้องเก็บของหนีตามเขา

"เฮ้อ คนหนุ่มสาวมีความกล้าหาญเป็นเรื่องที่ดีนะ แต่ยังไงก็ตาม ในเมื่อเรามีวาสนาต่อกันแล้ว ฉันจะให้โอกาสนายเสมอ คิดดีแล้วก็มาหาฉันได้ทุกเมื่อ!" สวี่ฉางเกอพูดอย่างใจดี