มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 919

หลังจากผ่านด่านทดสอบสุดรันทดไปได้ ฉีเติ่งเสียนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เขาหันไปพูดกับหวงชง "เมื่อกี้นายน้อยของนายทำได้ไม่เลวเลย แต่ช้าไปหน่อยกว่าจะนึกได้ว่าต้องใช้ปืน"

"ข้อดีของนายคือแม่นปืน งั้นก็ร่วมกันกับเขาแล้วกัน"

"ปืนยาวกว่าและแรงกว่า ปืนแข็งแกร่งกว่าอาวุธทั่วไปถึงร้อยเท่า!"

"ความจริงแล้ว บางครั้งพอเริ่มต่อสู้ ก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องใช้ปืนเลย......แต่พอใช้ปืน ก็รู้สึกเหมือนพลังกังฟูจะถดถอยลง" หวงชงพูด

"ช่วงนี้ฉันจะฝึกให้นายแล้วกัน หวังว่าจะพัฒนาขึ้นนะ" ฉีเติ่งเสียนพูด

หวงชงพยักหน้ารับหงึกหงัก ในที่สุดไอ้หมาสองมาตรฐานนี่ก็ให้โอกาสเขาบ้างแล้ว!

"แล้วนั่นอะไร นายไปอยู่ทางนั้นก่อนแล้วกัน ฉันจะไปชี้แนะศิษย์พี่หญิงนายหน่อย" ฉีเติ่งเสียนพูด

ใบหน้าเปื้อนยิ้มของหวงชงพลันเปลี่ยนเป็นแข็งทื่อ มุมปากกระตุก ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป ในใจแอบด่าไอ้หมาสองมาตรฐานนี่ไม่หยุด

หลังจากที่รอก้างขวางคอไปแล้ว เขาก็คว้ามือหยางกวนกวน พาเดินไปตามริมชายหาด

พลางบอกหยางกวนกวนถึงจุดอ่อนในขณะต่อสู้กับจ้านเฟยเมื่อครู่

หากว่ากันตามจริง ด้วยฝีมือของหยางกวนกวนนั้น ต่อให้ใช้รูปแบบการต่อสู้ขั้นสูงสุดของเขา ก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจ้านเฟย

"ความจริงแล้ว ฉันก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าจ้านเฟยจะกล้ามาหยามฉันกับหวงชงก่อนแบบนี้ แต่พื้นเพของเขาก็ไม่ได้ดีอะไรเลย" หยางกวนกวนถอนหายใจ

"ผู้มีฝีมือสูงส่งไม่จำเป็นว่าจะต้องมีพื้นเพเป็นคนดีเสมอไป ต่อไปถ้าเจอเรื่องอะไรแบบนี้อีก คุณก็ยอมจำนนไปก่อนก็ได้ แล้วผมจะตามไปจัดการให้" ฉีเติ่งเสียนยิ้มน้อยๆ

"เมื่อกี้หูคุณเลือดออก ยังเจ็บอยู่ไหม?"

หยางกวนกวนส่ายหน้า "ใช่ หูข้างนี้ชอบอื้ออยู่บ่อยๆ บางครั้งก็ฟังเสียงไม่ค่อยถนัด คิดว่าน่าจะอยู่ในสภาพกึ่งพิการแล้วล่ะ"

ฉีเติ่งเสียนขมวดคิ้ว "รอคุณฝึกฝนจนถึงระดับพระเจ้าได้เมื่อไหร่ อาการอาจจะดีขึ้น แต่เส้นทางยังอีกยาวไกล คุณต้องอดทนและมุ่งมั่นให้มาก"

"ฉันล้างแค้นได้สำเร็จแล้ว ตอนนี้ฉันมีความอดทนมากขึ้น ตอนที่นายไม่อยู่ ฉันจ้างปรมาจารย์จากสำนักกังฟูมาฝึกให้ทุกวัน รู้สึกว่าฝีมือของฉันก้าวขึ้นไปได้อีกขั้นแล้ว!" หยางกวนกวนว่า

สำนวนที่ว่าคนจนเรียนหนังสือคนรวยเรียนต่อสู้ก็ไม่ใช่ว่าจะไร้เหตุผลไปเสียหมด ถ้าหากอยากฝึกตัวเองให้ฝีมือถึงระดับพระเจ้า ก็ต้องแลกมากับค่าใช้จ่ายจำนวนมหาศาล ไหนจะค่าอาหาร ค่ายา แล้วก็ค่าสอนอีก? ทั้งหมดนี้ก็ล้วนแต่ต้องใช้เงินทั้งนั้น

หยางกวนกวนเป็นคนรวย ต่อให้ฉีเติ่งเสียนไม่ฝึกให้ เธอก็จ่ายเงินจ้างอาจารย์ที่มีฝีมือมาฝึกให้ตัวเองได้

ผู้มีฝีมือสูงส่งเหล่านั้น ต่อให้เป็นพวกอนุรักษ์นิยมแค่ไหน แต่ก็ต้องเปิดใจให้เงินทองกันทั้งนั้น

"นายมาทำอะไรที่เซียงซานกันแน่?" หยางกวนกวนถาม

"เพราะได้ยินว่าคุณกับหวงชงมาที่นี่ผมถึงได้ตามมา กลัวเกิดเรื่องกับพวกคุณน่ะสิ! หลงเหมินกับสมาคมหงร่วมมือกันจัดตั้งการประชุมการต่อสู้ คิดจะให้พวกปรมาจารย์จากทางใต้ทั้งหมดมาล้อมผมไว้ ผมกลัวว่าคุณจะออกหน้าปกป้องจนโดนซ้อมตายซะก่อน" ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างไม่พอใจ

"นายคิดจะให้ฉันยืนดูเฉยๆงั้นเหรอ? ฉันไม่ได้อยากเป็นแค่ผู้นำ แต่อยากเปิดสำนักในเซียงซานนี้ด้วย แล้วจะทำป้ายติดหน้านายประกาศให้ทั่วเลย!" หยางกวนกวนกัดฟันกรอด "ไอ้พวกสารเลวนั่นใส่ร้ายนายว่าเป็นคนทรยศชาติ คิดจะกำจัดนาย แถมยังฆ่าพี่ลู่อีก แล้วจะให้ฉันอยู่เฉยๆงั้นเหรอ! ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง ต่อให้เป็นเรื่องเล็กน้อยฉันก็จะทำ"

ฉีเติ่งเสียนถอนหายใจ "ลู่จ้านหลงซื่อตรงเกินไป แถมยังโง่ด้วย ถึงตอนนั้นเขาจะแว้งกัดผมเพื่อปกป้องน้องสาวตัวเอง แต่ก็ไม่เป็นไร......ผมรู้ว่ายังไงเขาก็ไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก"

หยางกวนกวนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้า ลู่จ้านหลงปฏิบัติกับเธอเหมือนน้องสาวแท้ๆคนหนึ่ง ทำให้เธอรู้สึกเหมือนได้รับความรักจากพี่ชายแท้ๆ ทั้งที่ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือดเลยด้วยซ้ำ

หยางกวนกวนตอบ "นายก็ต้องระวังตัวนะ ฉันเสียพี่ลู่ไปคนหนึ่งแล้ว จะเสียนายไปด้วยไม่ได้เด็ดขาด"

"ผมสาบานเลย ไม่เกี่ยวอะไรกันเลยสักนิด!" ฉีเติ่งเสียนพูด

หลังคุยกับหยางกวนกวนเสร็จ ฉีเติ่งเสียนก็เตรียมตัวไปลาตระกูลสวี่ แล้วค่อยไปรวมกับเธอและหวงชง

แต่หยางกวนกวนกลับเรียกฉีเติ่งเสียนไว้ แล้วมองเขาด้วยความรู้สึกลึ้งซึ้ง

"มีอะไรเหรอ?" ฉีเติ่งเสียนถาม รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

"มีเรื่องอยากพูดด้วยนานแล้วน่ะ หลังจากพี่ลู่ตาย ฉันก็รู้ตัวแล้ว" หยางกวนกวนพูดเสียงเบา

"หือ? พูดมาได้เลย!" ฉีเติ่งเสียนพูด

หยางกวนกวนสูดลมหายใจลึก ก่อนจะจ้องฉีเติ่งเสียนแล้วพูดอย่างตื่นเต้น "ฉีเติ่งเสียน ฉันรักนาย"

"ฉันรักนาย" สามคำธรรมดาทั่วไป

แต่ถ้าคุณไม่เคยพูดหรือไม่เคยได้ยิน คุณจะไม่มีทางรู้เลยว่าสามคำธรรมดาๆนี้เต็มไปด้วยความจนใจแค่ไหน? เต็มไปด้วยความเจ็บปวดขมขื่นแค่ไหน? หรือเต็มไปด้วยความหวานชื่นแค่ไหน? หรืออาจจะเศร้าใจเพียงใด?

กว่าพูดสามคำนี้ออกมาได้ ต้องใช้เวลามากเท่าไหร่ ต้องอึดอัดใจมากแค่ไหน

หลังพูดออกไปแล้ว ก็ต้องยอมรับอนาคตหลังจากนี้ให้ได้ อาจจะหวานชื่น? อาจจะเสียใจ? อาจจะจำใจ? หรืออาจจะขมขื่น?

เพียงแค่คุณได้เคยฟังหรือเป็นคนพูดเอง ก็จะสามารถเข้าใจความสิ้นหวังของสามคำธรรมดานี้ได้

ปกติแล้วผู้หญิงหัวกั๋วจะไม่ชอบพูดความในใจ จะไม่ค่อยพูดสามคำนี้ให้ผู้ชายฟัง