มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 954

“แม่ง เธออย่ามาทำบุ่มบ่าม นี้เป็นของจริง ไม่ใช่ของเล่น!”

ฉีเติ่งเสียนพูดกับสวีเอ้าเสวี่ย ดูเหมือนเธอจะมีความคิดที่จะตายไปด้วยกัน ก็อดไม่ได้ที่จะกระวนกระวายขึ้นมา

สวีเอ้าเสวี่ยบีบระเบิดไว้ในมือ สีหน้าแสยะยิ้มและพูด“นายทำให้ฉันโกรธ ถ้านายทำให้ฉันโกรธอีก ดูว่าฉันจะดึงนายไปตายด้วยกันไหม!”

ฉีเติ่งเสียนไอแห้ง และพูด“มีอะไรก็ค่อยๆพูดกัน ไม่คุ้มที่จะถือระเบิดมาเล่นที่นี่ อยากจะไปพบพญายมจริงเหรอ”

สวีเอ้าเสวี่ยหัวเราะพลางพูด“คุกเข่าลงไปให้ฉัน หลังจากนั้นก็พูดขอโทษ ต่อไปนายจะไม่ทำให้ฉันโกรธอีก และจะเป็นสุนัขรับใช้ของสวีเอ้าเสวี่ยตลอดไป!”

ฉีเติ่งเสียนก็พูดด้วยความโกรธ“เธอเจ๋งแล้วมากเหรอ?!”

สวีเอ้าเสวี่ยก็พูด“มือของฉันใกล้จะถือระเบิดไว้ไม่ไหวแล้ว นายพิจารณาเองเถอะ!”

ฉีเติ่งเสียนสีหน้ามืดครึ้ม “ถ้าตอนนี้เธอยังมาประจบประแจงฉัน ฉันสามารถให้อภัยที่เธอไม่มีความเคารพฉัน ไม่อย่างนั้น ผลลัพธ์ที่ตามมาก็รับผิดชอบเอง!”

“นายยังกล้าตอแหล?ฉันจะระเบิดนายให้ตาย！”สวีเอ้าเสวี่ยยกมือขึ้น

ฉีเติ่งเสียนกลับตบไปที่บนมือของเธออย่างกะทันหัน ระเบิดถูกตบจนลอยออกไป

สวีเอ้าเสวี่ยก็มึนงงมาก ร้องตะโกนขึ้นมา จับศีรษะจะหมอบลงไป

ผลลัพธ์คือ ร่างของเธอกลับถูกฉีเติ่งเสียนผลักจากด้านหลัง รู้สึกตัวเบาหวิวคล้ายจะบินได้ ตกลงไปบนเตียงใหญ่ที่นุ่มนวล

หลังจากนั้นสวีเอ้าเสวี่ยก็ได้ยินเสียงระเบิดตกลงบนพื้นพร้อมมีเสียงประหลาดดังเข้ามา

หันหน้ากลับไป ก็มองเห็นฉีเติ่งเสียนควักแว่นออกมาใส่เมื่อไหร่ไม่รู้ สีหน้ากวนตีนมาก

“นี่ นายฉี นายกล้าหลอกฉัน ฉันจะสู้สุดชีวิตกับนาย!”สวีเอ้าเสวี่ยรู้ว่าตัวเองถูกคนเลวหลอกแล้ว อดไม่ได้ที่จะโกรธจนหน้าแดง ลุกขึ้นเตรียมจะโผเข้าไปฆ่า

ผลลัพธ์คือ เป็นธรรมชาติที่จะถูกฉีเติ่งเสียนตีย้อนกลับมา กดลงบนเตียงและถูกจัดการ

“รู้สึกผิดหรือยัง?”ฉีเติ่งเสียนถาม

“เพียะ!เพียะ!เพียะ!”

“ไม่ผิด!”สวีเอ้าเสวี่ยกัดฟันพลางพูด

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะเย็นชา และมีเสียงตบดังขึ้นสามครั้ง หลังจากนั้นก็พูดถาม“รู้สึกผิดหรือยัง?!”

สุดท้ายสวีเอ้าเสวี่ยก็อดทนไม่ไหว ร้องไห้และพูด“ผิดไปแล้ว!คนเลว นายหยุดตีได้แล้ว ลงมือหนักขนาดนี้!”

เธอเหมือนนกกระจอกเทศที่ถูกกดอยู่บนเตียง มือของฉีเติ่งเสียนก็บีบอยู่บนท้ายทอยของเธอ บังคับให้เธอยกบั้นท้ายให้สูง เพิ่งจะตบลงไปหลายครั้ง ตบจนมีเสียงดังกังวาน

ฝ่ามือของฉีเติ่งเสียนตบอย่างแรง ตบจนน้ำตาของสวีเอ้าเสวี่ยไหลออกมาแล้ว

ฉีเติ่งเสียนได้ฟังว่าเธอยอมรับผิด ก็ปล่อยเธอไป ยิ้มและหัวเราะ “เธอดู ต่อไปอย่าสู้กับฉันอีก เพราะว่า เธอสู้ฉันไม่ได้!”

สวีเอ้าเสวี่ยโกรธแค้นมาก คิดไม่ถึงว่าคนจะเลวทรามขนาดนี้ และนึกไม่ถึงว่า ระเบิดนั้นจะเป็นของปลอม

“นายไม่มีรสนิยมจริงๆ ฉันขอสาปแช่งให้นายถูกรถสิบล้อชนตาย!”สวีเอ้าเสวี่ยลุกขึ้น เจ็บจนหายใจเติดขัด ยื่นมือไปเช็ดน้ำตา

บนใบหน้าของฉีเติ่งเสียนมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาชอบบีบให้สวีเอ้าเสวี่ยรู้สึกตายอยู่ในมือแบบนี้ ทำให้เธอเสียเปรียบ ทำให้เธอรู้ว่าต่อต้านเขาก็จะมีจุดจบที่น่าเวทนาแบบนี้

ฉีเติ่งเสียนก็พูด“ฉันคิดว่าเธอไม่กลัวตายจริงๆ เดิมที ก็ยังกลัวมากเถอะ”

สวีเอ้าเสวี่ยสีหน้ามืดครึ้ม และพูดเสียงเย็นชา“ใครจะตายไปพร้อมกับนาย?ฉันตายไปพร้อมกับนายเหรอ นั้นสำหรับฉัน เป็นเรื่องที่น่าอับอายมาก!”

ฉีเติ่งเสียนยกมือขึ้นดูเวลา และพูด“พูดไร้สาระให้น้อยหน่อย เธอจะรีบไปขึ้นเครื่องบินไหม?”

ทั้งสองคนมาถึงสนามบิน ก็มองเห็นสวี่ฉางเกอกับสวี่อี้หรู

“นี่ สวี่อี้หรู ยังมีลุงสวี่ ทำไมพวกคุณถึงมาอยู่ที่นี่?”ฉีเติ่งเสียนถามด้วยความแปลกใจ

“พวกเรามาส่งคุณหนูมิลลิเซนต์”สวี่อี้หรูยิ้มและพูด

เขากับสวีเอ้าเสวี่ยร่วมมือทำธุรกิจกันแล้ว ความสัมพันธ์ก็สนิทสนม แน่นอนว่าต้องมาส่ง

สวีเอ้าเสวี่ยยิ้ม และพูด“ประธานสวี่คุณมีน้ำใจ ความจริงไม่ต้องก็ได้ อีกอย่าง ฉันก็ยังต้องกลับมาที่เซียงซาน！”

สวี่อี้หรูมองเห็นฉีเติ่งเสียนแล้ว ก็รีบวิ่งเข้ามา“ว้าว เจ้าอ้วนนายไม่มีคุณธรรม ไม่เป็นฝ่ายติดต่อฉัน!”

ฉีเติ่งเสียนก็พูด“ช่วงนี้ยุ่งมาก รอให้ฉันว่างแล้ว เลี้ยงข้าวเธอ ดื่มชาด้วยกัน!”

ทั้งสี่คนเดินเข้าไปในสนามบิน

กำลังเดินเข้าไป ก็มองเห็นเซี่ยเทียนอวี้กับจี้ข่ายทั้งสองคน

เซี่ยเทียนอวี้มองสวีเอ้าเสวี่ยด้วยสีหน้าชั่วร้าย และใช้น้ำเสียงที่ประหลาดพูดขึ้นมา “ไม่จริงหรอก คงจะไม่คิดว่าล่วงเกินตระกูลจี้แล้ว ยังจะออกไปจากเซียงซานได้อย่างปลอดภัยเถอะ？”

สวี่ฉางเกอมองเห็นจี้ข่ายที่อยู่ด้านข้างเซี่ยเทียนอวี้ อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ หลังจากนั้นก็มองไปทางสวีเอ้าเสวี่ยและฉีเติ่งเสียน

“พวกคุณ ล่วงเกินคนของตระกูลจี้?”สวี่ฉางเกอพูดถามเสียงต่ำ

ตระกูลจี้ นั่นเป็นตระกูลที่มีเงินและอำนาจในเซียงซาน!

สีหน้าของสวี่อี้หรูก็มืดครึ้มลง ชื่อเสียงลือนามของตระกูลจี้ในเซียงซาน นั่นไม่ธรรมดาจริงๆ พวกเขาเป็นครอบครัวที่ร่ำรวยในท้องถิ่น

ถึงแม้ หลังจากที่เซี่ยเทียนอวี้กับจี้ข่ายถูกฉีเติ่งเสียนทำให้อับอาย และรู้สึกไม่ยอม ไม่ยอมให้สวีเอ้าเสวี่ยออกไปจากเซียงซาน