มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 966

"คุณซ่อนความลับเหรอ มีวิชาฝ่ามือทรงพลังขนาดนี้ ทำไมไม่สอนฉันหล่ะ? !"

หยางกวนกวนบับคอฉีเติ่งเสียนทันที กัดฟันกล่าว"กลัวฉันเรียนรู้ได้แล้ว ฆ่าคุณทันทีหรือไง?"

ฉีเติ่งเสียนกลอกตากล่าว"นี่มันอะไรกันเนี่ย......วิชาฝ่ามือนี้ค่อนข้างที่จะฝึกยาก อีกอย่าง หลังจากที่เธอฝึกจากคนวงในสามตระกูลแล้ว แม้ว่าจะฝึกได้แล้วมันก็ไม่เกิดประโยชน์มากนัก"

หยางกวนกวนตะคอกเสียงเย็นชา กล่าว"ฉันรู้สึกว่าคุณกำลังซ่อนไว้เอง กลัวว่าเมื่อฉันฝึกวิชาได้แล้วจะทุบตีจนคุณหมอบลง"

ฉีเติ่งเสียนเห็นเธอไม่ปล่อยมือ ตัวเองก็ยกมือขึ้น สองมือยกขึ้น ท่าประทับดวงใจ

หยางกวนกวนตื่นตระหนก รีบหดตัวถอยอย่างรวดเร็ว สองแขนถูกผลักออกไป และกันสองแขนนเธอไว้ข้างนอก

"เธอโทรหาชิวเหมิง ให้เธอพาคนมาจัดการคืนนี้ แทนที่ฉันจะฆ่าสวี่หู่ให้ตาย จะดีกว่าถ้าให้เธอใช้โอกาสนี้เพื่อสร้างอำนาจ เสริมความแข็งแกร่งให้กับตำแหน่งของเธอในกองทัพราตรีนิรันดร์! "ฉีเติ่งเสียนกล่าว

"ฉันรู้แล้ว"หยางกวนกวนขมวดคิ้ว

ฉีเติ่งเสียนสังเกตเห็นว่าวันนี้หยางกวนกวนสวมเสื้อโปโลที่มีกระดุมที่ปกเสื้อ อดไม่ได้ที่จะกระแอมไอ กล่าว"ติดกระดุกปกเสื้อของเธอด้วย! "

หยางกวนกวนกล่าวแปลกใจ"เอ๋?คนโรคจิตอย่างคุณเปลี่ยนนิสัยแล้ว?เสื้อตัวนี้ของฉันถึงจะไม่ติดกระดุม ก็ไม่มีอะไรเผยออกมาเหมือนกัน! "

ฉีเติ่งเสียนพูดในใจถึงไม่เผยออกมา แต่เธอโชว์เครื่องรางนำโชคที่สวมอยู่บนคอออกมา ถ้าย่างนั้นเพื่อนคนนี้ก็ถึงเวลาเปิดเผยแล้ว!

ถ้าถูกชิวเหมิงเห็น อย่างนั้นเขาคงไม่ระเบิดคาที่เลยเหรอ?

"ฉันแค่กลัวว่าเธอจะไม่ระวังเดินเปลือย ถูกคนอื่นเห็นเข้า อย่างนั้นฉันจะไม่เสียเปรียบครั้งใหญ่เหรอ?"ฉีเติ่งเสียนพูดโกหกเต็มปากเต็มคำ

"จิ๊! "หยางกวนกวนอดไม่ได้ที่จะยิ้มเหยียดหยาม แต่ในใจของเธอกลับรู้สึกหวาน ยื่นมือติดกระดุมสองบนปกคอเสื้อ

เครื่องรางนำโชคเส้นนั้น ถูกคอเสื้อปิดบังไว้โดยตรง

ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จะหายใจโล่งอกเบาๆ แม่งเอ้ย หลังจากนี้ต้องระวังให้มากขึ้น

"ไม่แปลกใจที่พ่อเตือนฉันให้มั่นคงและศรัทธา ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง! พ่อฉันก็คือพ่อฉัน สายตาร้ายกาจ! "

เมื่อฉีเติ่งเสียนพูดกับหยางกวนกวนแล้ว ก็กลับไปที่ตระกูลเหลย

เพิ่งเข้าประตูมา ก็เห็นผู้จัดการเหลยที่เพิ่งกลับจากข้างนอก ในมือของเขา ยังถือจดหมายเชิญหรืออะไรทำนองนั้นอีกด้วย

"เอ๋ อาจารย์หลี่?"ผู้จัดการเหลยยิ้มเดินเข้ามา ทักทาย

ผู้จัดการเหลยก็ฝึกศิลปะการต่อสู้เช่นกัน รู้สึกว่าคุณหลี่อึกมากที่จะเรียกฉีเติ่งเสียน ดังนั้นจึงรู้จักในนามอาจารย์

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้า กล่าว"ผู้จัดการเหลย อีกสักครู่ฉันจะออกไปข้างนอก คุณทักทายถ่งเหลยเหล่าแทนฉันด้วย"

เขามองเห็นคำเชิญในมือของผู้จัดการเหลย บนหน้าปกของจดหมายเชิญมีโลโก้ของสำนักศิลปะการต่อสู้จ้านเทียนประทับอยุ่ สิ่งนี้ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

"ผู้จัดการเหลยนี่เป็นกาาร์ดเชิญของสำนักศิลปะการต่อสู้จ้านเทียนเหรอ?"ฉีเติ่งเสียนกล่าวถาม

"อืม......นี้เป็นการ์ดเชิญของเซียงซานที่เตรียมจัดการประชุมศิลปะการต่อสู้ คนของสำนักศิลปะการต่อสู้จ้านเทียนเป็นคนส่งให้ฉัน บอกว่าจะใช้โอกาศนี้ในการแลกเปลี่ยนวิชาศิลปะการต่อสู้ จากนั้นจะร่วมการฆ่าฉีเติ่งเสียนคนทรยศของประเทศ"ผู้จัดการเหลยกล่าวยิ้มอย่างช่วยไม่ได้

ฉีเติ่งเสียนดูแปลกๆ คนทรยศประเทศกำลังอยู่ตรงหน้าคุณ!

"ฮ๊าฮาฮา ดูเหมือนว่าครั้งหน้าฉันต้องถ่อมตนหน่อยแล้ว อย่าได้ถูกคนอื่นตราหน้าว่าเป็นอาชญากรเช่นกัน"ฉีเติ่งเสียนกล่าวอย่างปล่อยวาง

"อาจารย์หลี่คุณมีจิตใจที่ดี ไม่เหมือนปีศาจที่ฆ่าคนแบบหมู่ ไม่ต้องกังวล"ผู้จัดการหลยยิ้มกล่าว

ฉีเติ่งเสียนกล่าว"กล่าวคือ ช่วยชีวิตหนึ่งคนยังดีกว่าสร้างเจดีย์เจ็ดชั้น! ฉันช่วยชีวิตนายน้อยเหลยเจิ้งฉี นี่ไม่ใช่การสร้างเจดีย์เจ็ดชั้นหรอกหรือ แม้ว่าก่อนหน้านั้นจะฆ่าคนไปมากก็ตาม ก็สามารถชดเชยบาปได้อีกด้วย"

"......"

ผู้จัดการเหลยพูดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง ฟังคำพูดนี้แล้ว เกรงว่าคนที่อาจารย์หลี่ช่วยไว้ที่หนานหยาง คงไม่นับ

เมื่อผู้จัดการเหลยพูดกับฉีเติ่งเสียนอีกสองสามประโยค ก็หันหลังกลับห้อง

ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกบางอย่าง จากเพื่อนที่เป็นผู้คุมแท้จริง กลาเป็นอาญชากรระหว่างประเทศ?เป็นเรื่งไร้สาระจริงๆ! แต่ว่า โชคดีที่เพื่อนได้วางรากฐานไว้แล้ว ถึงไม่กลัวเรื่องนี้

ถึงเวลา พวกที่ถูกตราหน้าว่าเป็นอาญชกร คงถูกตบหน้าจนบวม

"ถึงเวลาแล้ววที่ต้องติดต่อผู้ถือหางเสือให้มา ง่ายที่ฉันจะผูกตั๋วหนี"ฉีเติ่งเสียนคิด จากนั้นก็ติดต่ผู้ถือหางเสือที่เกลียดคนเหยียดผิวและคนผิวดำ......

ผู้ถือหางเสือได้ยินเสียงของฉีเติ่งเสียน ตัวสั่นทันที กล่าว"รองหัวหน้า ธุรกิจของคุณ ฉันไม่รับแล้ว! "

ฉีเติ่งเสียนตะลึง กล่าว"ล้อเล่นอะไรกัน?เราร่วมมือกันมาหลายครั้งแล้ว อย่าสร้างปัญหา! "

ผู้ถือหางเสือกระแอมไอ กล่าว"ตัวตนของรองหัวหน้าตอนนี้ ตำแหน่งอะไร ไม่รู้ตัวเองหน่อยหรือไง? !"