Martial God Asura เทพสายฟ้าราชาสงคราม นิยาย บท 13

　　"ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ” ฉู่เฟิงผละไปด้านข้างเพื่อหลบเลี่ยงการโจมตีของฉู่เฉิง

　　ในขณะเดียวกันมันจิกเท้าข้างหนึ่งลงบนพื้นแน่น ทำ ให้มันหมุนตัวได้ในฉับพลัน เมื่อมันหมุนคว้างครบหนึ่งรอบ ฉู่เฟิงก็กลับมาทรงตัวได้

　　เมื่อเห็นฉู่เฟิงหลบการโจมตีได้ สีหน้าของฉู่เฉิงเริ่ม เปลี่ยนไป และมันรีบถอยกลับไปตั้งหลัก ทว่าก็มิทันการ มิเพียง แค่ฝีเท้าของฉู่เฟิงจะมีความเร็วเหนือธรรมดาเท่านั้น ตำแหน่งการโจมตีของมันก็ยังเหมาะเจาะจนมิอาจหลบเลี่ยงได้

　　ด้วยความตื่นตระหนก ฉู่เฉิงทำได้เพียงประสานมือ เพื่อรับมือกับการโจมตีของฉู่เฟิงเท่านั้น

　　"ปึง ปึง ปึง"

　　"ตุบ ตุบ ตุบ"

　　หลังจากกวาดขาอย่างรวดเร็ว ฉู่เฉิงก็ถูกกระแทกถอยหลังอีกหลายก้าว ความรู้สึกด้านชาบังเกิดอย่างต่อเนื่องจากแขนทั้งสองข้างของมัน

　　ทันใดนั้น ฉู่เฉิงขมวดคิ้วเป็นปม มันไม่คาดคิดมาก่อนว่าฉู่เฟิงจะแข็งแกร่งถึงเพียงนี้

　　ความแข็งแกร่งของฉู่เฟิงนั้นเกินกว่าที่มันคาดคิดไปมาก ดังนั้นมันจึงต้องประลองด้วยความระมัดระวังยิ่งขึ้น

　　"ในที่สุดเจ้าก็รู้ตัวแล้วสินะว่าสวะอย่างเจ้าทำอะไรข้าไม่ได้ เพียงความแข็งแกร่งของร่างกายเยี่ยงเดรัจฉานนั้น มันไม่มีประโยชน์อันใดเลย ข้าจะให้บทเรียนกับเจ้าว่าวรยุทธ์ที่แข็งแกร่งนั้นเป็นเช่นไร"

　　"ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ"

　　"ย้าก!"

　　ฉู่เฉิงจี้จุดลงบนร่างกายตนเองอย่างต่อเนื่อง จนมันก็กรีดร้องออกมาเสียงดัง บัดนี้ร่างกายของมันขยายตัวขึ้นเล็กน้อยและดูเหมือนว่าหมัดที่มันปล่อยออกมาก็มีขนาดใหญ่ขึ้นตามไปด้วย

　　ผิวหนังเปลี่ยนจากสีขาวเป็นสีม่วง และเส้นโลหิตดำของมันก็ปูดโปนออกมาตามร่างกาย ดูแล้วน่าหวาดผวาไม่น้อย

　　"เคล็ดวิชาเสริมกำลัง"

　　ฉู่เฟิงชำเลืองมองและรู้ในทันทีว่า ฉู่เฉิงใช้เคล็ดวิชา เสริมกำลังอะไรบางอย่าง

　　เคล็ดวิชาที่ว่านี้มิได้เพิ่มระดับวรยุทธ์ที่ผู้ใช้มี แต่มันจะ เสริมให้ร่างกายของผู้ใช้ เคล็ดวิชานี้แข็งแกร่งขึ้น

　　หลังจากฝึกปรือไปถึงระดับหนึ่ง ร่างของผู้ฝึกจะประหนึ่งคงกระพัน มิอาจมีสิ่งใดทำอันตรายมันได้ ไม่ว่าจะเป็นกระบี่หรือหอกก็ไม่สามารถทะลวงร่างได้ และร่างกายนั้นจักกลายเป็นศัสตราวุธที่ร้ายกาจ

　　เมื่อเห็นความรู้สึกที่มิอาจบรรยายได้บนใบหน้าของ ฉู่เฟิง ฉู่เฉิงก็ยิ่งรู้สึกภาคภูมิใจในตัวมันเอง แม้ว่าความแข็งแกร่งของฉู่เฟิงจะอยู่เหนือความคาดหมายของมัน แต่มันรู้ว่าจุดอ่อนใหญ่หลวงของฉู่เฟิงคือมันยังไม่เคยฝึกเคล็ดวิชาใด ๆ เลย

　　เคล็ดวิชาที่ฉู่เฉิงใช้เรียกว่า "กายาเหล็กไหล" เคล็ดวิชา นี้จะทำให้ผู้ใช้อยู่ยงคงกระพันเมื่อโรมรันกับคู่ต่อสู้ที่มีวรยุทธ์ในระดับเดียวกัน ดังนั้นมันจึงมีความมั่นใจเต็มเปี่ยมว่าจะล้มฉู่เฟิงลงได้

　　"ฉู่เฟิงเจ้าจะคุกเข่าลงและขอขมาข้า หรือ…"

　　มิทันที่ฉู่เฉิงจะพูดขาดคำ ร่างของฉู่เฟิงก็เปล่งประกายสว่างวาบแล้วหายไป

　　เมื่อฉู่เฟิงปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง มันก็มาปรากฏอยู่ต่อหน้าฉู่เฉิงแล้ว หมัดที่ทรงพลังขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ใกล้เข้ามาในสายตาของฉู่เฉิง

　　เมื่อเห็นว่าฉู่เฟิงกล้าใช้ร่างกายปะทะกับมัน ฉู่เฉิงก็ยิ้มเยาะและปล่อยหมัดเข้าใส่หมัดของฉู่เฟิง

　　"แคร้ง"

　　เสียงดังสนั่นหวั่นไหวเมื่อสองหมัดปะทะกัน ราวกับเสียงการพุ่งกระทบกันของเหล็กกล้าก็มิปาน

　　แต่เมื่อแลกหมัดกัน ฉู่เฉิงกลับต้องล่าถอยไปถึงสองสามก้าว ความรู้สึกด้านชามิได้ลดลงเลย กลับเพิ่มเติมขึ้นบน กำปั้นข้างที่ปะทะกัน แต่ฉู่เฟิงกลับไม่สะท้านสะเทือนจนต้องขยับแม้แต่น้อย

　　"ทำไมร่างกายมันถึงได้แกร่งกล้าปานนี้?"

　　ในที่สุดฉู่เฉิงก็เริ่มตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ ด้วยระดับการฝึกปรือวรยุทธ์ของมัน ในเหล่าผู้ฝึกยุทธ์ระดับเดียว กัน แทบจะไม่มีใครกล้าปะทะกำลังกับมันเลย

　　แต่ตอนนี้ไม่ใช่แค่ฉู่เฟิงจะกล้าปะทะกำลังกับมันซึ่ง ๆ หน้า แต่ฉู่เฟิงยังเหมือนจะเหนือกว่ามันอีกด้วย ฉู่เฉิงเริ่มตระหนักแล้วว่าสถานการณ์ตอนนี้ไม่สู้ดีนัก

　　"ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ"

　　ทันใดนั้น ร่างของฉู่เฟิงก็ปรากฏต่อหน้ามัน พร้อมปรากฏหนึ่งฝ่ามือซัดเข้าใส่ร่างของมัน

　　ฉู่เฉิงผู้ซึ่งมีบทเรียนมาแล้วสองครั้งก่อนหน้าจึงมิอาจฝืนรับฝ่ามือนั้นได้ มันกลับเล็งไปที่ข้อมือข้างหนึ่งของฉู่เฟิงจากนั้นก็คว้าจับไว้

　　"นี่มัน…"

　　ฉู่เฉิงมิอาจมีแม้ห้วงเวลาดีใจ มันพลันต้องตกตะลึงเมื่อพบว่ากรงเล็บของมันคว้าจับได้เพียงอากาศธาตุ และฝ่ามือที่พุ่งเข้าหามันนั้นกลับกลายเป็นเงาหายไปในอากาศ

　　"ฟึ่บ"

　　"อ๊าก!"

　　ในขณะที่มันตะลึงงันอยู่นั่นเอง ฝ่ามืออันดุร้ายและทรงพลังก็ซัดเข้าใส่หน้าอกของมัน

　　"ข้านี่นะทำเกินไป? พวกเจ้าพูดเองกับปากว่าข้าเป็นไอ้สวะ แถมยังหยามเหยียดเย้ยหยันข้าต่อหน้าคนอื่นตลอดมาด้วย มิหนำซ้ำพวกเจ้ายังสะกดรอยตามข้า เพื่อหวังจะขโมยของและทำร้ายข้า แล้วตอนนี้มาบอกว่าข้าทำเกินไปรึ?"ฉู่เฟิงยังคงพูดต่อ

　　"ข้ารู้ว่าพวกเจ้าไม่เคยเห็นข้าเป็นคนในตระกูลฉู่ แต่นั่นไม่สำคัญหรอก เพราะข้าเองก็ไม่เห็นว่าพวกเจ้าเป็นคน ในครอบครัวเช่นกัน จะดูถูกข้าอย่างไรก็ได้แต่ปฏิบัติต่อ ฉู่เยว่แบบนั้น ข้ามิอาจทน เพราะฉู่เยว่คือครอบครัวของข้า นางเป็นหนึ่งในคนไม่กี่คนที่ข้าอยากปกป้อง"

　　หลังจบประโยค สีหน้าฉู่เฟิงเปลี่ยนเป็นเย็นชา มันวาด มือขึ้นและฟาดเสียงดัง "ป้าบ" ฝ่ามือสองฉาดปะทะเข้ากับใบ หน้าของฉู่เฉิงและฉู่เจิน

　　สองฝ่ามือนั้นทรงพลังยิ่ง สองพี่น้องล้มตึงลงบนพื้น ทันใดนั้น ฉู่เฟิงก็ยกขาขึ้นแล้วเตะเข้าไปที่อกของฉู่เฉิงอย่างรุนแรง

　　"ยังจะปากดีอีกหรือไม่? หรือยังจะสรรหาตรรกะอะไรอีกไหม? แล้วพวกเจ้ายังจะข่มขู่คนอื่นอีกหรือเปล่า?"

　　"ทำไมมิพูดอะไรล่ะ? พูดสิ…พูดออกมาว่า…ยกโทษให้ข้าด้วย" ฉู่เฟิงฟาดฝ่ามือใส่ฉู่เฉิงอีกสองฉาดในขณะที่พูด ประโยคนั้น

　　เพราะสองฝ่ามือที่ฟาดเข้าใส่ ทำให้แก้มของฉู่เฉิง ปรากฏรอยฝ่ามือสีแดงประทับอยู่ เลือดไหลกลบปากเป็นสาย

　　"จะให้ข้าขอขมาเศษสวะอย่างเจ้างั้นเรอะ ฝันไปเถอะ" ฉู่เฉิงยังยืนกรานอย่างเด็ดเดี่ยว

　　แต่ฉู่เฟิงกลับโต้ตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม แล้วเริ่มเงื้อมือทั้งสองข้างฟาดต่อเนื่องลงบนใบหน้าของฉู่เฉิง

　　มาถึงตอนนี้แก้มของฉู่เฉิงบวมขึ้นจนศีรษะของมันแลดู ไปไม่ต่างจากหัวหมู

　　"ฉู่เฟิง" เมื่อเห็นว่าพี่ชายถูกทำร้ายอย่างเหี้ยมโหด ฉู่เจินก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปจนต้องส่งเสียงออกมาในท้ายที่สุด

　　"ถอยไป" เพียงฉู่เฟิงตวัดแขนเสื้อและวาดฝ่ามือออกไป ฉู่เจินก็ร่วงลงพื้นโดยไม่มีแม้แต่แรงที่จะยันตัวขึ้นมาใหม่

　　ในนาทีนั้นเอง ฉู่เจินก็เข้าใจถึงความแตกต่างระหว่างมันกับฉู่เฟิง นั่นคือมันมิอาจโจมตีฉู่เฟิงได้แม้เพียงหนึ่งกระบวนท่า

　　"ฉู่เฟิง ถ้าเจ้าแน่จริงก็ฆ่าข้าเสียสิ!" ฉู่เฉิงส่งสายตาอาฆาตและเริ่มคำรามออกมา

　　"คิดว่าข้าไม่กล้างั้นหรือ?" เมื่อพูดดังนั้นฉู่เฟิงจึงหยิบดาบสั้นขึ้นมาจากเอวของฉู่เฉิง จี้ไปที่จุดตันเถียนของฉู่เฉิงและขู่ว่า

　　"เมื่อข้านับหนึ่งถึงสาม ถ้าเจ้าไม่ขอขมาข้า ข้าจะทำ ลายจุดตันเถียนของเจ้าซะ แล้วเจ้าจะไม่สามารถฝึกวรยุทธ์ได้อีกชั่วชีวิต"

　　"เจ้ากล้ารึ?!?" เมื่อได้ยินคำขู่ ฉู่เฉิงหน้าถอดสีในทันใด ไร้แววตาอาฆาตมาดร้ายอีกต่อไป มีเพียงความกลัวอันมิอาจบรรยายได้เข้ามาแทนที่

　　มันรู้สึกเช่นเดียวกับฉู่เจิน ว่าฉู่เฟิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าผู้นี้ไม่ใช่ฉู่เฟิงคนเดิมอีกต่อไป

　　พวกมันไม่แน่ใจอีกต่อไปว่าพวกมันจะถูกทำลายจุดตันเถียน หรือกระทั่งถูกเอาชีวิตกันแน่