Martial God Asura เทพสายฟ้าราชาสงคราม นิยาย บท 15

　　"ข้าฉู่เฟิงอยู่ที่นี่ในฐานะสมาชิกคนล่าสุดของกลุ่ม พันธมิตรตระกูลฉู่"

　　"ทุกคนปรบมือต้อนรับฉู่เฟิงหน่อย"

　　"แปะ แปะ แปะ…"

　　หลังจากที่ฉู่เยว่พาฉู่เฟิงมาที่นี่ นางก็ส่งเสียงให้กำลังพร้อมกับปรบมือให้ฉู่เฟิง

　　เมื่อเห็นดังนั้น สมาชิกของพันธมิตรตระกูลฉู่ที่ไม่ได้เกี่ยวข้องทางสายเลือดกับตระกูลฉู่ก็พากันร่วมปรบมือต้อนรับ และพยักหน้าให้กับฉู่เฟิง

　　พวกมันเป็นประจักษ์พยานความแข็งแกร่งของฉู่เฟิงเมื่อวานนี้ และไม่ว่าคนตระกูลฉู่จะมองฉู่เฟิงอย่างไรก็ตาม แต่อย่างน้อยพวกมันก็ยอมรับฉู่เฟิงด้วยใจ

　　แต่นอกเหนือจากฉู่เยว่และสมาชิกพันธมิตรที่มิได้สืบสายเลือดตระกูลฉู่แล้ว ศิษย์สำนักมังกรครามคนอื่น ๆ ที่

　　มีสายเลือดตระกูลฉู่ล้วนนิ่งเฉย สายตาที่พวกมันจ้องมอง ฉู่เฟิงนั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

　　"ฉู่เยว่ เจ้ากำลังทำอะไร? เจ้าพาคนนอกเช่นมันเข้ามาในกลุ่มพันธมิตรตระกูลฉู่งั้นรึ? รีบพามันออกไปให้พ้น!" ฉู่เวยตะโกนขึ้นมาอย่างเกรี้ยวกราดในทันใด

　　"นั่นสิ พันธมิตรตระกูลฉู่ไม่ต้อนรับมัน ไปให้พ้น!" คนอื่น ๆ เริ่มตะโกนขึ้นมาในเวลาไล่เลี่ยกัน

　　เสียงของคนเหล่านั้นดังกระหึ่ม ราวกับว่าพวกมันจงใจทำเช่นนั้นเพื่อให้ทุกคนที่อยู่รอบ ๆ บริเวณได้ยิน และแน่ นอนว่าเสียงของพวกมันก็เรียกร้องความสนใจจากคนที่อยู่บริเวณนั้นได้จริง ๆ

　　ฉู่เฟิงหน้านิ่วในทันใด มันไม่เคยคิดมาก่อนว่าฉู่เวยจะแสดงการ "ต้อนรับ" มันเยี่ยงนี้

　　นี่จะเรียกว่าการต้อนรับได้อย่างไร? หากควรเรียกว่าเป็นการหยามหมิ่นมันจะดีเสียกว่า หยามหมิ่นให้มันอับอายในที่สาธารณะ โดยเฉพาะต่อหน้าศิษย์สำนักมังกรครามคนอื่น ๆ ที่อยู่รอบบริเวณ

　　"ท่านพี่ฉู่เวย นี่ท่านกำลังทำอะไร?เมื่อวานท่านไม่ได้พูดหรอก หรือว่า…" ในตอนนั้น ฉู่เยว่รู้สึกวิตกกังวลและนางไม่รู้ว่าควรทำเช่นไร

　　"ฉู่เยว่ เจ้าหุบปากเสีย สิ่งที่ข้าพูดในกลุ่มพันธมิตรตระกูลฉู่คือข้ายอมรับทุกคน และแน่นอนว่าเว้นแต่ฉู่เฟิง" ฉู่เวยไม่ให้โอกาสฉู่เยว่ได้พูดจนจบประโยค

　　"ท่านพี่ฉู่เวย ข้าไม่เคยนึกว่าท่านจะ…"

　　"ก็ดี ถ้าข้ามิอาจเป็นที่ยอมรับ ข้าก็ขอถอนตัว"

　　ในที่สุดฉู่เยว่ก็ตามหมากที่ถูกซ้อนซ่อนไว้ทัน นางรู้แล้วว่าฉู่เวยใช้นางเป็นเครื่องมือเพื่อบีบคั้นให้ฉู่เฟิงตกอยู่ใน สถานการณ์ที่กระอักกระอ่วน

　　"ฉู่เยว่ ข้าเกรงว่าเจ้าคงพูดอะไรที่นี่ไม่ได้ นอกจากเจ้าจะไม่อยากใช้ตระกูลฉู่ของพวกเราอีก และเจ้าเองก็ห้ามออกจากกลุ่มพันธมิตรตระกูลฉู่" ฉู่เวยยิ้มเยือกเย็น ราวกับคาดเดาไว้แล้วว่าฉู่เยว่จะมีปฏิกิริยาเช่นนี้

　　"เจ้า…เจ้ามันก็แค่…" ฉู่เยว่กัดฟันกรอดด้วยความโกรธ และไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรกับสถานการณ์นี้ นางมองไปที่ฉู่เฟิงอย่างหมดหวัง "ฉู่เฟิง ข้า…"

　　"ท่านพี่ฉู่เยว่ ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรหรอก ข้ารู้ดีว่าเรื่องนี้มิอาจโทษท่านพี่ได้" สีหน้าฉู่เฟิงยังคงเรียบเฉย เมื่อมันกวาดตามองฉู่เวยและคนอื่น ๆ มันก็กล่าวออกมาว่า

　　"พันธมิตรตระกูลฉู่ของเจ้าไม่ยอมรับข้าใช่หรือไม่? ดี ดีแล้ว จำสิ่งที่เจ้าพูดเอาไว้ในวันนี้ด้วย ข้ารับประกันเลยว่าสักวัน ข้าจะทำให้เจ้าเสียใจกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้"

　　"ฮ่า ๆๆ น่าขันสิ้นดี คิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่มาจากไหนรึ? พวกเราจะเสียใจงั้นหรือ? เจ้าคิดว่าตนเองมีค่าเพียงพอที่จะทำให้เราจะต้องเสียใจ?"

　　"นั่นสิ เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร? น่าละอายนัก"

　　พวกมันมิได้นำพาถ้อยคำของฉู่เฟิงเลยด้วยซ้ำในสาย ตาของคนเหล่านี้ ฉู่เฟิงเป็นเพียงคนไร้ประโยชน์ เพราะนับตั้งแต่ฉู่เฟิงยังเด็ก พวกมันก็ฝังจำภาพนี้เอาไว้บนตัวฉู่เฟิงแล้ว

　　"ที่นี่ครึกครื้นดีเหลือเกิน" ทันใดนั้นเสียงหนึ่งก็ดังก้องไปทั่วบริเวณ

　　ทุกคนหัวไปมองทางต้นเสียงและเห็นชายหนุ่มสองคนกำลังค่อย ๆ เดินมา