Martial God Asura เทพสายฟ้าราชาสงคราม นิยาย บท 16

　　ด้วยความไม่เข้าใจ การสนทนาระเบิดขึ้นประดุจ น้ำมันร้อนที่ประทุอยู่บนกระทะหน้าเตาไฟ โดยทุกสายตา ล้วนมีฉู่เฟิงเป็นศูนย์กลาง พวกมันพยายามมองหาว่าตัวเอง มีอะไรต่างจากฉู่เฟิง เผื่อว่าพวกมันจะมีโอกาสได้รับเชิญเข้าร่วมพันธมิตรแห่งปีกด้วยเช่นกัน

　　"เป็นไปไม่ได้ เจ้าต้องหูฟาดไปแน่ ๆ"

　　คำพูดจากปากของสองพี่หลงหู่ล้วนสร้างความตื่นตะลึงแก่ผู้คนที่มุงล้อมอยู่ ใบหน้าของพวกมันล้วนปรากฏความรู้สึกที่ซับซ้อนและยากจะอธิบายอย่างพร้อมเพรียง

　　ตอนนั้น พวกมันล้วนคิดว่ายอมให้หูของพวกมันคงฟั่นเฟือนดีกว่าจะยอมรับว่าสิ่งที่ได้ยินเป็นความจริง

　　พวกมันมิล้วนอาจเข้าใจว่าเหตุใดพันธมิตรแห่งปีกถึงอยากให้ฉู่เฟิงเข้าร่วมกับพันธมิตร แม้กระทั่งพันธมิตรเล็กน้อยกระจ้อยร่อยยังปฏิเสธมัน เหตุผลกลใดมันจึงได้รับการยอมรับจากพันธมิตรแห่งปีก?

　　"ฉู่เฟิง เจ้าอยากจะเข้าร่วมพันธมิตรแห่งปีกหรือไม่?"

　　พวกมันรู้ว่าทุกคนต่างงุนงงสงสัย ดังนั้นไป๋หลงจึงพูด อย่างฝืนเกร็งและเน้นเสียงเพิ่มอีกหนึ่งประโยค

　　"นี่... นี่คือเรื่องจริง? พันธมิตรแห่งปีกต้องการฉู่เฟิงให้เข้าร่วมกับพวกมันจริง ๆ?"

　　"มันเป็นใครมาจากไหน ทำไมถึงได้รับเชิญจากพันธ มิตรแห่งปีก? ไม่ใช่ว่าพันธมิตรแห่งปีกรับแต่อัจฉริยะเท่านั้นหรอกหรือ? ทำไมครานี้ถึงจะรับคนธรรมดาแบบนี้?"

　　"มิอาจเข้าใจได้ ยิ่งมิอาจเข้าใจได้ หรือมันมีความ สามารถอื่นใดที่พิเศษ? แต่ข้าไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรพิเศษเลย แม้กระทั่งพันธมิตรเล็ก ๆ ยังมิอาจรับมัน แล้วเรื่องมันกลายมาเป็นแบบนี้ได้อย่างไร?"

　　ด้วยความไม่เข้าใจ การสนทนาระเบิดขึ้นประดุจน้ำมันร้อนที่ประทุอยู่บนกระทะหน้าเตาไฟ โดยทุกสายตาล้วนมีฉู่เฟิงเป็นศูนย์กลาง พวกมันพยายามมองหาว่าตัวเองมีอะไรต่างจากฉู่เฟิง เผื่อว่าพวกมันจะมีโอกาสได้รับเชิญเข้าร่วมพันธมิตรแห่งปีกด้วยเช่นกัน

　　อย่างไรก็ตามพวกมันมิอาจพบว่ามีอะไรที่แตกต่างกับฉู่เฟิง ในท้ายที่สุดพวกมันยังถึงกับแอบชื่นชมฉู่เฟิงอยู่ในใจ ด้วยซ้ำ

　　พันธมิตรแห่งปีกเปรียบประหนึ่งดินแดนที่เหล่าศิษย์ร่วมสำนักจำนวนนับไม่ถ้วนต้องการเดินทางไปให้ถึง และ

　　อัจฉริยะมากมายเช่นกันที่มิอาจเดินทางไปถึงดินแดนแห่งนั้นได้ ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่เปรียบประดุจหัวใจในหมู่ศิษย์ฝ่ายในของสำนัก

　　พันธมิตรแห่งปีกเปรียบประดุจความฝันที่เหล่าศิษย์ล้วนถวิลหา ความฝันที่พวกมันทำได้เพียงจินตนาการถึงและไม่อาจคว้ามาไว้ในครอบครอง

　　แต่บัดนี้กลับมีคนได้รับเชิญเข้าสู่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์และมีโอกาสได้จับต้องความฝันที่พวกมันโหยหา พวกมันจะมิอาจไม่อิจฉาได้อย่างไร?

　　"มันเป็นไปได้อย่างไร มันจะเป็น... ฉู่เฟิง... จริง ๆ?"

　　แต่บัดนี้มีคนที่ปรากฏรอยบิดเบี้ยวเหยเกขึ้นบนใบ หน้า และไม่อยากจะยอมรับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นเป็นจริง คนเหล่านั้นโดยมากมาจากตระกูลฉู่

　　โดยเฉพาะฉู่เวย มันเหมือนโดนค้อนหนักฟาดเข้าที่หัวจนมึนงง สมองของมันสั่นรัวด้วยความสับสน

　　ฉู่เยว่ก็เช่นกัน นางยืนอยู่ข้างฉู่เฟิง ปากของนางเผยอค้าง ตาของนางกระพริบไม่หยุดด้วยความแปลกใจขณะมองไปที่ฉู่เฟิง

　　ปฏิกิริยาของผู้คนที่เกิดขึ้นทำให้สองพี่หลงหู่ยิ้มด้วย ความพึงพอใจ พวกมันมองฉู่เฟิง

　　เมื่อเทียบกับปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นกับคนอื่นๆแล้ว มันคาด หวังกับปฏิกิริยาของฉู่เฟิงเสียมากกว่า มันอยากเห็นฉู่เฟิงกรีด ร้องฉลองอย่างบ้าคลั่งที่ได้ย่างก้าวเข้าสู่ความฝัน

　　แต่ฉู่เฟิงทำให้พวกมันล้วนผิดหวัง ไม่มีความยินดีใด ๆ เกิดขึ้น ฉู่เฟิงกลับแสดงออกโดยไร้ซึ่งความรู้สึกใด ๆ หน้าของ มันนิ่งประดุจผิวน้ำสงบ สิ่งที่ทำให้พวกมันแปลกใจที่สุดกลับเป็นคำพูดที่ฉู่เฟิงพูดต่อมา

　　"ข้าขอขอบคุณสำหรับความหวังดีของท่านทั้งสอง แต่ ข้ายังไม่อยากเข้าร่วมพันธมิตรใด ๆ ในตอนนี้" ฉู่เฟิงกล่าว อย่างเรียบเฉย

　　"อะไรนะ? มิใช่ข้าได้ยินอะไรผิดไปใช่หรือไม่? มันปฏิเสธ?!"

　　เมื่อฉู่เฟิงพูดออกมาตามนั้น ผู้คนต่างระเบิดเสียงฮือฮา ขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้เหมือนหม้อน้ำมันที่เดือดพล่านถึงขีดสุดเลยทีเดียว การปฏิเสธสิ่งที่ผู้คนจำนวนมิอาจนับล้วนถวิลหา นับเป็นเรื่องที่มิอาจคาดถึงเลยทีเดียว

　　คำตอบของฉู่เฟิงถึงกลับทำให้สองพี่น้องหลงหู่ปรากฏคิ้วที่ผูกกันขึ้นบนใบหน้า ตอนนี้สีหน้าของพวกมันบอกได้ถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน

　　"ฉู่เฟิงถ้าเจ้าเข้าร่วมกับพันธมิตรแห่งปีกของเรา ทุกอย่างล้วนจะมีแต่ประโยชน์ต่อตัวเจ้าในการฝึกวรยุทธ์

　　ในอนาคต เจ้ายังจะปฏิเสธอีกหรือ?" ไป๋หลง เชิงถามและให้คำแนะนำแก่มันไปพร้อม ๆ กัน

　　"ข้าต้องขออภัยจริง ๆ" ฉู่เฟิงยังยืนกราน

　　"เจ้า..."

　　ไป๋หู่ก็เริ่มบังเกิดความโกรธขึ้นมาเช่นกัน แต่ก่อนที่มันจะยั้งสติไม่อยู่พุ่งเข้าหาฉู่เฟิง มือของไป๋หลงก็ยื่นออกมาขัดขวางมัน

　　ไป๋หลงพิจารณาฉู่เฟิงอีกครา และกล่าวว่า "ฉู่เฟิงข้าหวังว่าเจ้าจะทบทวนเรื่องนี้อีกครั้ง"

　　หลังจากนั้นไป๋หลงก็หมุนตัวกลับและเดินจากไป ไป๋หู่จ้องมองฉู่เฟิงอย่างเกรี้ยวกราดอีกครั้งก่อนที่จะก้าวเท้ายาว ๆ จากไปเช่นกัน