Martial God Asura เทพสายฟ้าราชาสงคราม นิยาย บท 17

　　หุบเขาโอสถทิพย์ ถือเป็นดินแดนต้องห้ามสำหรับคนทั่วไป ทั่วทั้งหุบเขามีปราการผนึกป้องกันหลายชั้น

　　นอกเสียจากว่าจะมีปีกงอกอยู่กลางหลัง ใครก็ตามที่ต้องการเดินทางเข้าสู่ภายในหุบเขาโอสถทิพย์ล้วนต้องเดินทางผ่านด่านประตูทางเข้า

　　และหุบเขาโอสถทิพย์มีด่านประตูทางเข้าด้วยกันแปดด่าน แต่ละด่านจะมีผู้อาวุโสคอยคุ้มกันเอาไว้ มีเพียงฤดูล่าโอสถทิพย์เท่านั้นจึงจะเปิดให้คนภายนอกเข้าไปยังภายในหุบเขาได้

　　ทันใดนั้นด่านประตูทางเข้าทั้งแปดก็เปิดออกพร้อมกัน ศิษย์ฝ่ายในที่มีเหรียญตราจะสามารถเข้าไปในหุบเขาได้ และศิษย์นับแสนคนก็หลั่งไหลมาจากทุกทิศทาง

　　"หุบเขาโอสถทิพย์เป็นสถานที่ที่แฝงไว้ด้วยความลึกลับ"

　　ฉู่เฟิงเดินเตร็ดเตร่ไปทั่วในหุบเขา จนสายตาของมันปะทะเข้ากับต้นไม้ที่กิ่งก้านแผ่ปกคลุมท้องนภา และพุ่มหนาแน่นต้นหนึ่ง

　　นับเป็นครั้งแรกที่ฉู่เฟิงเห็นพืชพันธุ์ที่งดงามเช่นนี้ กระทั่งกลิ่นดอกไม้ก็ยังหอมขจรขจาย ฉากที่งามเหมือนโลกสวรรค์สร้างความหลงใหลให้แก่มัน

　　ทันใดนั้นฉู่เฟิงก็มองเห็นพืชที่แปลกประหลาดชนิดหนึ่ง "หญ้าทิพย์พสุธา?" มันมีความสูงประมาณห้าชุ่น (หนึ่งชุ่นมีความยาวประมาณหนึ่งนิ้วในหน่วยวัดเมตริก) ต้นสีเขียว มีใบสี่ใบ และมีแสงเรื่อ ๆ ปกคลุมเอาไว้รอบ มันคือโอสถทิพย์ระดับล่างหญ้าทิพย์พสุธานั่นเอง

　　"ฟุบ"

　　ทว่าก่อนที่ฉู่เฟิงจะขยับเข้าไปใกล้มากขึ้น หญ้าทิพย์พสุธาก็หดตัวและเตรียมหลบหนี

　　"พรึบ"

　　เมื่อเห็นดังนั้น ฉู่เฟิงก็กระโจนเข้าไปในทันใด ทว่ามันยังช้าไปหนึ่งก้าว หญ้าทิพย์พสุธาหดตัวลงไปใต้ดินแล้วในตอนที่มันไปถึง

　　"เหมือนเจ้าพวกนี้จะมีดวงจิตจริง ๆ สินะ" ฉู่เฟิง หัวเราะแกน ๆ ทว่าฉู่เฟิงไม่ใจร้อน มันยังคงกวาดตามองไปรอบ ๆ

　　ฉู่เฟิงรู้ว่าหญ้าทิพย์พสุธานั้นสามารถหลบลี้หนีลงใต้ ดินได้ แต่สักระยะหนึ่ง ยังไงมันจะต้องโผล่ขึ้นมาเหนือพื้นดินอยู่ดี และทิศทางการหลบหนีของพวกมันมักจะเป็นแนวเส้นตรงเสมอ

　　ดังนั้น ตราบเท่าที่มันสามารถยืนยันทิศทางการหนีของหญ้าทิพย์พสุธาได้ การจะจับมันให้ได้ด้วยระดับความว่องไวที่ฉู่เฟิงมีอยู่นั้นไม่ใช่เรื่องยากเย็นนัก

　　"พลุบ"

　　ทันใดนั้นเอง เกิดแสงสว่างวาบขึ้น หญ้าทิพย์พสุธาโผล่ขึ้นจากพื้นดิน และแน่นอนว่าเป็นต้นเดียวกับที่เพิ่งหลบหนีไปเมื่อครู่นี้

　　ทว่าทันทีที่มันโผล่ขึ้นเหนือพื้นดินครานี้ หญ้าทิพย์พสุธาก็หุบตัวและมุดลงใต้ดินเพื่อหลบหนีต่อไปในทันที

　　ฉู่เฟิงบังเกิดความดีใจ มันสาวเท้าก้าวยาว จากนั้น กระโดดขึ้นกลางอากาศราวกับกระต่ายเจ้าเล่ห์ มือของมันกางออกคล้ายกรงเล็บอินทรี แล้วคว้าเอาอากาศที่อยู่ตรงหน้า

　　“ฉึบ"อย่างที่ฉู่เฟิงคาดเอาไว้ทันทีที่เท้าของมันแตะพื้น หญ้าทิพย์พสุธาก็โผล่ขึ้นมาจากดินอีกครั้ง

　　ทว่าครั้งนี้ ฉู่เฟิงว่องไวกว่าและมิปล่อยให้มันมีโอกาสหนีไปอีก อุ้งมือใหญ่ของฉู่เฟิงกำก้านของมันเอาไว้แน่น จาก นั้นก็กระชากมันขึ้นจากดิน

　　"อื๊ด"

　　เมื่อรากของหญ้าทิพย์พสุธาหลุดพ้นจากพื้นดิน มันเริ่มส่งเสียงดังแสบแก้วหู คลื่นพลังอันรุนแรงที่เกิดจากการดิ้น รนขัดขืนส่งออกมาจากต้นหญ้าอย่างต่อเนื่อง

　　ทว่าการดิ้นรนขัดยื้อขัดขืนนั้นดำเนินไปได้อีกเพียงเดียวก่อนที่มันจะอ่อนแรงลงเรื่อย ๆ ในท้ายที่สุดหญ้าทิพย์พสุธาก็เปล่งแสงวาบออกมาแล้วค่อย ๆ หดตัวลงเหลือขนาดเท่านิ้วมือ

　　"ไอ้เจ้านี่มันแปลกจริง ๆ"

　　เมื่อโอสถทิพย์หลุดพ้นจากพื้นดิน มันจะสูญเสียดวงจิต และหลังเมื่อไร้ดวงจิตแล้วขนาดของมันจะหดเล็กลง

　　นั่นคือเรื่องที่ร่ำลือกันมา ทว่าเมื่อหญ้าทิพย์พสุธาที่มีความยาวราวห้าชุ่นหดตัวลงเหลือเพียงไม่ถึงครึ่งชุ่นนั้น เป็นใครก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นเหตุการณ์เช่นนี้ต่อหน้าต่อตา

　　"ฮืม"

　　เมื่อได้หญ้าทิพย์พสุธามาอยู่ในมือแล้ว ฉู่เฟิงวางมันลง บนฝ่ามือแล้วใช้มืออีกข้างประกบกัน พลังในการดูดซับอันแกร่งกล้าพุ่งขึ้นมาจากจุดตันเถียนของมัน และภายในชั่วพริบตา หญ้าทิพย์พสุธาก็สลายไปในฝ่ามือของมัน

　　“เฮ้... หญ้าแค่นี้คงไม่พอให้เจ้าใช้แม้จะอุดช่องว่างระหว่างฟันเลยสินะ"

　　ฉู่เฟิงยิ้มอย่างขมขื่น หญ้าทิพย์พสุธาเป็นโอสถทิพย์ระดับล่างและพลังของมันก็ด้อยกว่าหญ้าเซียนทิพย์หลายเท่า ฉู่เฟิงคงต้องใช้หญ้าทิพย์พสุธาปริมาณมหาศาล ถ้ายังคงจะ ใช้มันเพื่อเป็นอาหารให้กับสายฟ้าเก้าสีนั้น

　　แต่มันก็ไม่มีทางเลือกอื่นใด ฉู่เฟิงเดินสำรวจต่อไปและตรงลึกเข้าไปในป่าของหุบเขาโอสถทิพย์

　　หุบเขาโอสถทิพย์นั้นแบ่งออกเป็นสามส่วน คือ วงปรา การชั้นใน วงปราการกลาง และวงปราการชั้นนอก