Martial God Asura เทพสายฟ้าราชาสงคราม นิยาย บท 7

　　ปรากฏว่าเป็นผู้อาวุโสโอวหยาง นั่นเอง ที่เป็นคนลงบันทึกการยืมคัมภีร์ของฉู่เฟิง

　　นอกจากนั้นตัวมันเองยังมีอีกตำแหน่งหนึ่ง คือเป็นผู้คุมกฎของหอฝึกวรยุทธ์อีกด้วย

　　วูบหนึ่งมันรู้สึกว่าผู้ที่ทำลายเสากลไกนี้อาจจะเป็นฉู่เฟิงก็เป็นได้ ทว่าหลังจากครุ่นคิดตรึกตรองสักพัก มันกลับคิดว่าไม่มีทางเป็นไปได้

　　หลังจากพิจารณาแล้ว ฉู่เฟิงเพิ่งฝึกฝ่ามือมายาได้เพียงสิบวัน ในเวลาเพียงเท่านี้ เป็นไปไม่ได้ที่เด็กเมื่อวานซืนเช่นนั้นจะใช้พลังไร้เทียมทานระดับนั้นได้

　　"ผู้อาวุโสโอวหยาง ดูนี่สิขอรับ" ในขณะที่ผู้อาวุโสคิ้วขมวดมุ่นพลางกำลังขบคิด และไม่อาจทำความเข้าใจกับเรื่องที่เพิ่งเกิดสด ๆ ร้อน ๆ ได้ พลันมีเสียงเรียกออกมาจากห้องลับที่อยู่ข้างๆ

　　ทว่าในครานี้เสากลไกในห้องแรกมิได้มีความสำคัญอีกต่อไปแล้ว ชั่วขณะนั้นอาวุโสโอวหยางตกตะลึงพลึงเพลิดอีก

　　ครั้ง เนื่องจากเสากลไกในห้องลับที่อยู่ติดกัน ถูกทำลายลงอย่างราบคาบ

　　"นี่มัน เคล็ดวิชาสามอัสนีบาต กระบวนท่าที่สอง"

　　"ไม่มีศิษย์นอกสำนักผู้ใดฝึกกระบวนท่านี้ได้" ในตอนนี้อาวุโสโอวหยางเริ่มเคร่งเครียดยิ่งขึ้น

　　วิชากระบวนท่าสามอัสนีเป็นเคล็ดวิชาที่มีเพียงศิษย์ฝ่ายในเท่านั้นที่สามารถฝึกฝนได้ ทว่าตอนนี้กลับปรากฏว่า มีศิษย์ฝ่ายนอกสามารถใช้เคล็ดวิชานี้ นั่นหมายความว่าอาจ มีศิษย์ฝ่ายในที่ปลดปล่อยเคล็ดวิชานี้ให้รั่วไหลออกไปยังนอกสำนักก็เป็นได้

　　ทว่าหลังจากอาวุโสโอวหยางพินิจอย่างถ้วนถี่แล้ว มัน กลับรู้สึกว่าไม่มีทางที่เรื่องบ้าเช่นนี้จะเกิดขึ้น สำนักมังกรครามนั้นมีกฎอันเข้มงวดเลื่องลือทั่วทั้งยุทธจักร หากมีผู้ใด แอบนำคัมภีร์ออกไปภายนอกสำนัก ก็ต้องรู้ได้ไม่ยากนัก ไม่มีศิษย์ฝ่ายในคนใดจะทำเรื่องงี่เง่าเช่นนี้หรอก

　　"มีความเป็นไปได้ว่า…" ในที่สุดอาวุโสโอวหยางก็มองเห็นความเป็นไปได้บางอย่าง มันพูดกับผู้อาวุโสที่ยืนอยู่ด้านหลัง "ตามผู้อาวุโสซูโหรวให้ข้าที"

　　ในคราเดียวกัน ไม่ทราบว่าผ่านไปนานเท่าใด ฉู่เฟิงเอง ก็กำลังฝึกฝนวรยุทธ์อยู่ในห้องของตน

　　หลังจากผ่านไปสองชั่วโมง ฉู่เฟิงยังคงหลอมรวมหญ้าเซียนทิพย์เข้ากับร่างของมันต่อไปเรื่อย ๆ หากมีใครมาเห็นภาพเช่นนี้ คงไม่อาจเอื้อนเอ่ยถ้อยคำใดออกมาได้

　　แม้กระทั่งผู้มีวรยุทธ์แก่กล้าเพียงใด ก็ยังต้องใช้เวลาใน การหลอมรวมหญ้าเซียนทิพย์ไม่น้อยกว่าหนึ่งวัน แต่ทว่า ฉู่เฟิงกลับใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น

　　นอกจากนี้หญ้าเซียนทิพย์ที่ฉู่เฟิงหลอมรวมนั้นยังเข้าไปสถิตที่จุดตันเถียนโดยมิมีส่วนใดสูญเปล่าแม้แต่น้อย

　　กระทั่งจอมยุทธ์ผู้แก่กล้าวิชายังไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ กล่าวได้ว่าเมื่อคนธรรมดาหลอมรวมหญ้าเซียนทิพย์เข้ากับร่างกายแล้วสามารถดูดซับพลังวิญญาณได้สักครึ่งหนึ่งก็นับว่าดีแล้ว

　　“ดูเหมือนว่าราคาที่ข้าต้องจ่ายให้กับพลังนี้ช่างมาก มายยิ่งนัก" แต่ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้

　　นั่นก็เพราะว่า หลังจากที่หลอมรวมหญ้าเซียนทิพย์สามต้น มันไม่สามารถสัมผัสพลังงานใดได้เลย กลับรู้สึกเหมือนว่าจุดตันเถียนนั้นยังคงว่างเปล่า

　　หากว่ามันเป็นเพียงคนธรรมดาสามัญมันก็คงมิอาจรู้สึกเช่นนั้น และสำหรับคนธรรมดาการได้ซึมซับพลังทิพย์ยุทธ์จากหญ้าเซียนทิพย์ทั้งสามต้น ไม่แน่ว่ามันอาจจะก้าว

　　กระโดดจากหลังทิพย์ยุทธ์ห้วงที่สี่ ไปสู่พลังทิพย์ยุทธ์ห้วงที่ห้าก็เป็นได้

　　แต่นั่นคือปัญหา แม้ว่าสายฟ้าศักดิ์สิทธิ์จะทำให้ ฉู่เฟิงแข็งแกร่งเกินมนุษย์ทั่วไป ทว่าการจะเพิ่มพลังยุทธ์แต่ละ ครั้งนั้นมันจำเป็นต้องจ่ายราคาค่างวดที่มากกว่าคนธรรมดา เช่นกัน

　　แม้ว่ามันจะสามารถหลอมรวมพลังวิญญาณได้ ทว่าการเคี่ยวกรำฝึกฝนวรยุทธ์อย่างหนักหน่วงในรอบเดือนที่ผ่านมา ทำให้พลังวิญญาณที่ได้จากหญ้าเซียนทิพย์เพียงต้นเดียวไม่เพียงพออีกต่อไป

　　หากมันต้องการพัฒนาวรยุทธ์ต่อไปในระดับที่สูงขึ้น สิ่งนี้จะกลายเป็นปัญหาใหญ่ในอนาคตอย่างแน่แท้

　　"อืม นี่สินะที่เขาว่ากันว่า 'ทุกอย่างล้วนมีราคาค่างวด'?"

　　ฉู่เฟิงมองหญ้าเซียนทิพย์อีกสองต้นที่อยู่หัวเตียง มันอยากดูดซับพลังที่ทรงคุณค่าเหล่านั้นเหลือเกิน แต่มันก็มิอาจทำเช่นนั้นได้ เพราะมันวางแผนว่าจะนำไปให้ฉู่เย่ว

　　"ถ้าฉู่เย่วได้ดูดซับพลังจากหญ้าเซียนทิพย์สองต้นนี้ พลังทิพย์ยุทธ์ของนางจะก้าวกระโดดสู่ห้วงที่ห้าในไม่ช้า ข้าควรนำหญ้าเซียนทิพย์สองต้นนี้ไปส่งให้ถึงมือนาง" หลัง

　　จากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง มันก็ตัดสินใจปล่อยวางหญ้าเซียนทิพย์สองต้นนั้น ดับเทียนแล้วล้มตัวลงนอน

　　รุ่งเช้าวันถัดมา ดวงตะวันใหญ่มหึมาลอยเด่นเหนือฟากฟ้า ฉู่เฟิงรีบตื่นแต่เช้า มันซุกเก็บหญ้าเซียนทิพย์ไว้ในอกเสื้อ แล้วรีบไปตามหาตัวฉู่เย่ว

　　ทว่าสำนักฝ่ายในนั้นกว้างใหญ่ไพศาล และว่ากันว่าจำนวนศิษย์ในสำนักนั้นมีมากกว่าศิษย์นอกสำนักหลายเท่านัก อย่างน้อยก็ไม่น่าจะต่ำกว่าหนึ่งแสนคน