มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1053

ในเวลาเดียวกัน ช่าจื่อเยียนได้ส่งเทพมารสิบกว่าคนออกไป ให้พวกเขาแยกกันไปที่ ไปที่ตำหนักดารานภาในอาณาจักรตะวันออกและนิกายมารศักดิ์สิทธิ์ในอาณาจักรตะวันตก เพื่อจับกุมเจ้าศักดิ์สิทธิ์เทพมารของแดนศักดิ์สิทธิ์นิรันดร์ทั้งสอง

เทพมารแต่ละคนเหล่านี้ที่รับใช้ช่าจื่อเยียนนั้นไม่ธรรมดา มีเทพมารขั้นปลายและเทพมารขั้นกลางอยู่ด้วย หากพวกเขาถูกวางไว้ในพิภพล่างไม่ว่าจะที่ไหน พวกเขาล้วนเป็นผู้แข็งแกร่งที่ไม่มีผู้สามารถขัดขวางได้

“หลัวซิว เป็นความผิดของข้าเองที่ฆ่าเจ้าในตอนนั้น แต่ข้าหวังว่าเจ้าจะสามารถไว้ชีวิตผู้บริสุทธิ์คนอื่นๆ ในตระกูลหวู”

หลังจากนั้นไม่นาน บูเจิ้งเต๋อก็กัดฟันกรอดแล้วจ้องไปที่หลัวซิว

เขาได้ตัดสินใจในใจแล้ว แทนที่จะทำให้ศักดิ์ศรีของเขาอับอายด้วยการขอความเมตตาจากหลัวซิว เขายอมตายดีกว่า

แต่เขาหวังว่าจะใช้ความตายของตัวเองเพื่อแลกกับการอยู่รอดของตระกูลหวู

หลัวซิวหัวเราะเยาะ “เจ้าศักดิ์สิทธิ์หวู เจ้าคิดว่าเจ้ามีคุณสมบัติที่จะพูดคุยกับข้าเกี่ยวกับหรือ?”

“เจ้าหมายความว่ายังไง?” สีหน้าของ บูเจิ้งเต๋อขรึมลง

“ความหมายของข้าง่ายมาก หากเจ้าต้องการให้ข้าปล่อยตระกูลหวู เจ้าต้องวางศักดิ์ศรีของเจ้าลงและขอร้องข้า!”

สีหน้าหลัวซิวราบเรียบ “เจ้าต้องรู้ว่าข้าไม่ได้ปรึกษากับเจ้า เป็นเจ้าที่ต้องขอร้องข้าเท่านั้น!”

“หลัวซิว เจ้าอย่ามากเกินไปนัก ถึงแม้ว่าข้าจะตามฆ่าเจ้า แต่เจ้าก็ไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ อย่าทำเรื่องให้มากเกินไป เจ้าไม่มีท่านเทวทูตช่วยเจ้า เจ้าเป็นอะไร?” เจ้าศักดิ์สิทธิ์ตระกูลหวูกล่าวอย่างโกรธเคือง

“ฮึ่ม ทำให้เรื่องเป็นแบบนี้ไม่ใช่ข้า แต่เป็นเจ้า!” หลัวซิวเย้ยหยันอย่างดูถูก “เป็นถึงเจ้าศักดิ์สิทธิ์เทพมาร กลับร่วมมือกันเพื่อฆ่าข้าที่เป็นรุ่นเยาว์แดนเจ้ายุทธจักร แล้วยังมีหน้ามาบอกว่าอย่าทำเกินไป?”