มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 109

เก็บกระบี่เงามืดคืนเข้าไปในฝัก หลัวซิวรวบรวมปราณแท้ออกมาเป็นเปลวไฟสีดำ ไม่นานก็เผาร่างไร่วิญญาณของโกวจินชวนและจอมยุทธ์ชี่ไห่ทั้งห้าคนนั้นจนสิ้นซาก

“พวกเราจะอยู่ที่นี่นานไม่ได้ ฝังศพท่านพ่อของเจ้าเสร็จ พวกเราต้องรีบจากไปทันที”

หลัวซิวกล่าวไป พลางทำลายร่องรอย ขณะเดียวกันนั้นก็ได้เก็บสมบัติเก็บของของพวกโกวจินชวนลง

จากนั้น เขาและลู่เมิ่งเหยาก็ได้ช่วยกันขุดหลุม และเอาร่างไร้วิญญาณของลู่เฟยเฉินฝังลงไป และตั้งศิลาจารึก

ลู่เมิ่งเหยาโขกศีรษะคำนับน้ำตาไหลอาบแก้ม จากนั้นทั้งสองคนก็ได้เดินทางกลับสู่เขตการปกครองหยุนหลง

หลังจากที่กลับมาถึงองค์กรนักล่ายุทธ์ หลัวซิวเข้าใจดีว่าอีกไม่นานสำนักเซียวเหยาก็จะสังเกตพบว่าโกวจินชวนได้หายตัวไป จากนั้นก็สืบหาความมาตามเบาะแส และสงสัยถึงตนและลู่เมิ่งเหยาในที่สุด

บิดามารดาและพี่สาวมีองค์กรคอยดูแล หลัวซิวไม่ต้องเป็นกังวล เขาเตรียมที่จะไปจากเขตการปกครองหยุนหลง ออกไปฝึกฝนหาประสบการณ์ที่โลกภายนอก

สถานที่ที่เขาเลือกออกไปฝึกฝนหาประสบการณ์ ก็คือเทือกเขากวนเหลย ตั้งอยู่ที่เขตแดนติดต่อกันระหว่างเขตการปกครองหยุนหลงและเขตการปกครองโตว้ไห่

“ข้าจะไปกับเจ้าด้วย”

หลังจากที่หลัวซิวได้บอกความคิดที่จะออกไปฝึกฝนหาประสบการณ์ให้ลู่เมิ่งเหยาฟัง ปฏิกิริยาแรกของนางก็คือกล่าวคำพูดเช่นนี้ออกมา

ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ เรื่องทุกอย่างที่ได้เกิดขึ้นติดต่อกันมา ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างสองคนนั้นลุ่มลึกขั้นมาเล็กน้อย

“ข้าจะไปฝึกฝนหาประสบการณ์ที่เทือกเขากวนเหลย มันค่อนข้างจะอันตราย บิดาของเจ้าได้ทิ้งป้ายบัญชาการเอาไว้ให้เจ้าชิ้นหนึ่ง เพียงแค่เจ้าใช้ค่ายวาร์ปจากที่นี่ไปยังเขตการปกครองโตว้ไห่ ก็สามารถเดินทางไปที่สำนักเหลยหวู่ได้แล้ว” หลัววิวกล่าวเช่นนี้

“ข้า......ข้าอยากอยู่ด้วยกันกับเจ้า” เบ้าตาของลู่เมิ่งเหยาแดงเล็กน้อย

“ก็ได้”

หลัวซิวได้แต่รับปาก เขาเองก็รู้ว่าลู่เมิ่งเหยาไร้ที่พึ่งพิง นอกจากนี้ในหัวใจของหลัวซิว เขาไม่ได้ปล่อยว่าความรู้สึกที่มีให้ลู่เมิ่งเหยาไปจนหมดสิ้น แม้ว่าตอนนั้นนางได้เลือกที่จะไปจากตน แต่ยังไงนั่นก็เป็นเพราะนางมีความลำบากใจของตัวเอง หลัวซิวสามารถเข้าใจได้

อีกอย่างเพียงแค่ข้ามเทือกเขากวนเหลยไปก็จะสามารถไปถึงเขตการปกครองโตว้ไห่ พอถึงตอนนั้นค่อยพานางเดินทางไปที่สำนักเหลยหวู่ก็ได้เช่นกัน

ผลการฝึกตนของลู่เมิ่งเหยาคือชี่ไห่ขั้น 5 และได้รับนักล่าอสูรตรา 2 ดาวมาก่อนหน้านี้นานแล้ว เพราะเหตุนี้ทั้งสองใช้ค่ายวาร์ป วาร์ปจาก เขตการปกครองหยุนหลงไปที่ เมืองเกายี่

เมืองเกายี่ อยู่ใกล้ เทือกเขากวนเหลยที่สุด หลังจากที่ออกมาจากองค์กรนักล่ายุทธ์ ทั้งสองได้ซื้อม้ามาหนึ่งตัว และออกจากตัวเมืองในทันที

ไม่นาน ข่าวการหายตัวไปของโกวจินชวนก็ได้กระจายไปถึงในสำนักเซียวเหยา และได้สืบหาไปตามเบาะแส และได้รู้ว่าโกวจินชวนได้สะกดรอยตามหลัวซิวและลู่เมิ่งเหยาออกไปจากเมือง

ผู้อาวุโสโกวหงยี่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ออกคำสั่งให้สืบหาร่องรอยของหลัวซิวและลู่เมิ่งเหยา ได้ทราบว่าพวกเขาสองคนปรากฏตัวที่ เมืองเกายี่ และได้เดินทางมุ่งหน้าไปที่ เทือกเขากวนเหลย

……

ระยะห่างระหว่างเมืองเกายี่และเทือกเขากวนเหลยนั้น ความจริงแล้วก็มีระยะทางที่ค่อนข้างจะไกลพอสมควร หลัวซิวและลู่เมิ่งเหยาขี่ม้าตัวเดียว เดินทางมาแล้วเจ็ดวัน ก็ยังคงไม่ถึงที่ตั้ง เทือกเขากวนเหลย

บางทีอาจเป็นเพราะการจากไปของลู่เฟยเฉิน ทำให้ลู่เมิ่งเหยากลายเป็นคนไม่ค่อยพูด ไร้ซึ่งความเบิกบานร่าเริงอย่างเมื่อก่อน

มีบางครั้งที่ทั้งสองคนได้พักผ่อนระหว่างทางหลัวซิวได้เข้าป่าหาล่าสัตว์ ลู่เมิ่งเหยาก็จะรู้สึกกระวนกระวาย มีเพียงตอนที่หลัวซิวอยู่ข้างกาย อารมณ์ของนางถึงจะสงบลง

สำหรับนางแล้ว หลัวซิวเป็นเพียงที่พึ่งเดียวของนางบนโลกใบนี้ การตายของบิดา ส่งผลกระทบต่อจิตใจของนางเป็นอย่างมาก ทำให้นางพะวงในเรื่องต่าง ๆ นานา