มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1127

และในเวลานี้เอง จู่ ๆ ก็มีก้อนเมฆสีทองก้อนหนึ่งลอยตรงมาจากด้านหน้า ค้อนใหญ่ที่เปล่งประกายด้วยแสงสีทองระยิบระยับบินตรงออกมาจากก้อนเมฆ พุ่งตรงมายังพวกหลัวซิว

“จูเฟยเฉียว!”

ความรู้สึกบนใบหน้าที่เรียวบางของถังหยุนเปลี่ยนไป ค้อนยักษ์ทองเต้านี้คืออัญมณีแห่งเทพมาร ก่อนหน้านี้นางเคยเห็นไอ้อ้วนจูเฟยเฉียวนั่นใช้มาก่อน

ร่างมังกรของจินเฟยเทียนที่อยู่ใต้เท้าหลัวซิวก็สั่นเทาไปด้วยเช่นกัน เมื่อก่อนตอนที่มันถูกจูเฟยเฉียวกำราบ พูดได้เลยว่ามันโดนทุกข์ทรมานอย่างสาหัสมาก จนถึงทุกวันนี้มันยังมีปมติดค้างอยู่ในใจเล็กน้อย

“เป็นแค่ตัวกระจอกที่เคยพ่ายแพ้อยู่ใต้ตีนข้าเท่านั้นแหละ”หลัวซิวค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง เหมือนกำลังพูดถึงเรื่องที่น้อยนิดมากจนไม่มีค่าพอที่จะให้พูดถึงยังไงอย่างนั้น

เมื่อเห็นหลัวซิวนิ่งสงบเช่นนี้ บวกกับอดีตเขาเคยเอาชนะจูเฟยเฉียวด้วย ถังหยุนและจินเฟยเทียนถึงจะรู้สึกผ่อนคลายลงไปเล็กน้อย ข่มความรู้สึกกลัวในใจไว้

“ไอ้เดรัจฉาน! บังอาจทรยศข้าอย่างนั้นหรือ!”

เสียงตะคอกที่โกรธเกรี้ยวของจูเฟยเฉียวดังออกมาจากก้อนเมฆสีทอง ค้อนทองที่ใหญ่มหึมาตกหล่นลงมาดังสะเทือนเลื่อนลั่น เหมือนภูเขาลูกใหญ่หล่นทับลงมาทางจินเฟยเทียนอย่างแรง

“โครม!”

มีเตาเทพเตาหนึ่งอันปรากฏขึ้นมาตรงเหนือหัวหลัวซิว มีแสงเทวสาดพุ่งออกมาจากเตา เปลวเพลิงลุกโชน ภายใต้การโคจรของกฎปริภูมิ พลังดูดกลืนวิญญาณที่ใหญ่หมึหาซัดกระหน่ำออกมา เสียงกวงดังขึ้น และดูดค้อนยักษ์ทองนั่นเข้าไปในเตา

“กวง! กวง! กวง! ……”

ค้อนยักษ์พุ่งโจมตีไปมาอยู่ภายในเตา ทำให้เตาเทพอันนี้สั่นสะเทือนอย่างไม่หยุดหย่อน สั่นไหวไปมา

หลัวซิวยกมือขึ้นแล้วโบกมือทีหนึ่ง เตาเทพที่สั่นไหวไปมาอย่างไม่หยุดหย่อนก็ได้บินตรงกลับมาโดยที่ยังสั่นอยู่ ก่อนจะร่วงลงบนฝ่ามือเขา

“เจ้าอ้วนจู ใครเป็นคนมอบความกล้าให้เจ้า ถึงกับกล้ามาดักสังหารข้าที่นี่”

หลังจากที่เตาเทพร่วงลงบนฝ่ามือของเขาแล้ว มันก็กลับไปเงียบสงบเหมือนเดิม กดอัดค้อนยักษ์ทองที่อยู่ด้านในได้อย่างอยู่หมัด หลัวซิวเงยหน้ามองขึ้นไปบนเมฆสีทองก้อนนั้น ตัวสำนึกของเขาค้นพบร่างของจูเฟยเฉียวที่หลบซ่อนอยู่ภายในนั้นตั้งนานแล้ว

จูเฟยเฉียวหัวเราะฮ่าฮ่าเสียงดัง เสียงหัวเราะดังสะเทือนจนก้อนเมฆที่อยู่บนฟ้าแตกแยกออกจากกัน

“โครม!”

ทันใดนั้นเอง ออร่าเกะกะระรานที่ยิ่งใหญ่มหึมาก็ได้พุ่งออกมาจากร่างกายที่อ้วนท้วมของจูเฟยเฉียว เห็นเพียงมีรอยแยกตรงกลางระหว่างคิ้วของเขา เงาร่างที่เปล่งปลั่งไปด้วยรัศมีเทวเดินออกมา รูปร่างดูทรงพลัง เป็นกลิ่นอายที่ลึกซึ้งคาดเดาได้ยาก

“นี่แหละคือความมั่นใจของข้า!”

จูเฟยเฉียวหัวเราะเสียงดังอย่างหยิ่งผยอง “เจ้าคิดว่าท่านจูมีอัญมณีแห่งเทพมารแค่ชิ้นเดียวอย่างนั้นหรือ? อุบายแท้จริงที่ยังไม่เคยเปิดเผยของท่านจูข้าคือร่างปีศาจเทพร่างนี้!”

“ร่างปีศาจเทพ?”

สีหน้าของถังหยุนและจินเฟยเทียนเปลี่ยนไปในเวลาเดียวกัน ไม่ว่าใครก็นึกไม่ถึงเลยว่าไอ้อ้วนจูเฟยเฉียวนี่จะอดกลั้นเก็บความลับได้ดีขนาดนี้ ยอมที่จะขายหน้าแพ้ให้หลัวซิวอยู่ในสำนักเขา แต่ก็ไม่ยอมเปิดเผยอุบายสุดท้ายที่แท้จริงของเขาออกมา