มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1130

“เสียดายจัง……”

ตลอดเวลาที่ผ่านมา เส้นทางการฝึกตนของเขานั้นก็ถือว่าค่อนข้างราบรื่นเลย น้อยมากที่จะประสบพบเจอโจทย์ยากอย่างวันนี้ เดิมทีคิดว่าหลังจากที่ได้รับวิชายาชิงเสวียนแล้ว เส้นทางชีวิตของเขาจะปูไปสู่นักยาเซียน แต่กลับนึกไม่ถึงเลยว่าท้ายที่สุดแล้วทุกอย่างเป็นแค่ภาพลวงตา 

“แต่ทว่ามีฉบับไม่สมบูรณ์ของวิชายาชิงเสวียนนี้แล้ว ข้าสามารถพัฒนาวิชากลั่นยาของข้าให้สูงขึ้นอีกระดับได้ ถึงตอนนั้นถ้าเอื้อมถึงขอบของการเป็นนักยาเซียนเมื่อไหร่ อย่างมากก็แค่ใช้ศักยภาพความสามารถของตน อนุมานวิชาการกลั่นยาเซียนขึ้นมาเอง!”

เมื่อคิดเช่นนี้ได้ หลัวซิวก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาในทันที ด้วยเหตุนี้ทำให้อารมณ์กลัดกลุ้มที่ตนฝึกตนปิดขังแล้วตระหนักใจความสำคัญของการเป็นนักยาเซียนไม่ได้ก็หายไปด้วย

“เราไปกันเถอะ!”

มังกรทองที่ยาวสามร้อยกว่าเมตรลอยอยู่กลางอากาศ และหายวับไปจากสุดขอบฟ้าอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าไปทิศทางของเขาปีศาจมาร

เขตพื้นที่ของโลกเสวียนเทียนกว้างใหญ่มากเกินไป จากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่ง แม้จะเป็นความเร็วในการโบยบินของจินเฟยเทียนก็ใช้เวลาไปเจ็ดแปดวันเช่นกันกว่าจะถึงเขาปีศาจมาร

มองออกไปไกล ๆ  พื้นที่ส่วนมากในเขาปีศาจมารล้วนมีชี่มารลอยคลุ้งอยู่ทั่วนภา ปราณปีศาจบดบังแสงอาทิตย์ แค่ดูก็รู้แล้วว่าอันตรายอย่างมาก

จุดประสงค์ของการมาเขาปีศาจมารในครั้งนี้ของหลัวซิวมีแค่ตามหายาเซียน

เท่านั้น เขาไม่มีแผนที่จะเข้าไปส่วนลึกของเขาปีศาจมารแต่อย่างใด 

“จินเฟยเทียนความเร็วของเจ้าช้าเกินไป แต่ในเมื่อเจ้าเลือกที่จะติดตามข้า เช่นนั้นข้าจะถ่ายทอดพลังอมตะหนึ่งให้แก่เจ้า!”

ตัวสำนึกเคลื่อนไหว หลัวซิวนำวิธีการฝึกธรรมมหาฤทธิ์เหาะเหินหนึ่งถ่ายทอดเข้าไปยังตัวหยั่งรู้ของจินเฟยเทียน

“ขอบพระคุณท่านนาย!”

หลัวซิวมีประสบการณ์ด้านการเข่นฆ่าโรมรันมานาน เขาจึงทราบเป็นธรรมดาอยู่แล้วว่าการบินอยู่บนท้องฟ้าในที่ที่อันตรายอย่างเขาปีศาจมารมันไม่ต่างอะไรจากการเป็นเป้ายิงปืนเลย มันง่ายต่อการถูกคนอื่นจ้องมองและถูกจู่โจม 

ทันใดนั้นเอง เสียงคำรามที่แหลมจิ๊ดก็ดึงดูดความสนใจของหลัวซิวไป หลังจากที่แผ่ตัวสำนึกของเขาไปรอบ ๆ แล้ว พบว่ามีเงาร่างของคนหลายคนได้บินผ่านไปอย่างรวดเร็ว พวกเขากำลังพุ่งตรงไปในทิศทางเดียวกันเร็วปานลมกรด

“ท่านนาย มีคนไปที่นั่นเยอะเช่นนี้ ต้องมีของดี ๆ ปรากฏแน่นอนขอรับ!”จินเฟยเทียนพูดเสียงดังทุ้ม

“เราตามไปดูกันเถอะ”

หลัวซิวย่างเท้าอยู่กลางอากาศ ทุกก้าวล้วนแฝงไปด้วยความลึกลับและมหัศจรรย์ของกฎปริภูมิ ภายนอกดูเหมือนเป็นการเดินที่ชิลสบาย แต่ความเร็วในการเคลื่อนที่ของเขากลับรวดเร็วมาก ๆ แม้จินเฟยเทียนและถังหยุนจะดึงศักยภาพทั้งหมดที่มีอยู่ของตัวเองออกมาแล้ว แต่พวกเขาก็แค่สามารถฝืนไล่ตามหลังเขาไปได้อย่างยากลำบาก

นี่จึงทำให้จินเฟยเทียนและถังหยุนต่างรู้สึกเคารพเลื่อมใสและตะลึงต่อศักยภาพของเขามากยิ่งขึ้น ต้องท้าวความก่อนว่าหลัวซิวในตอนนี้อยู่แค่แดนมหาจักรพรรดิยุทธ์ขั้น 1 อนาคตถ้าเขาบรรลุสู่แดนเทพมาร ต้องกลายเป็นคนใหญ่คนโตที่มีชื่อเสียงโด่งดังในโลกเสวียนเทียนแน่นอน