มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1130

“เสียดายจัง……”

ตลอดเวลาที่ผ่านมา เส้นทางการฝึกตนของเขานั้นก็ถือว่าค่อนข้างราบรื่นเลย น้อยมากที่จะประสบพบเจอโจทย์ยากอย่างวันนี้ เดิมทีคิดว่าหลังจากที่ได้รับวิชายาชิงเสวียนแล้ว เส้นทางชีวิตของเขาจะปูไปสู่นักยาเซียน แต่กลับนึกไม่ถึงเลยว่าท้ายที่สุดแล้วทุกอย่างเป็นแค่ภาพลวงตา 

“แต่ทว่ามีฉบับไม่สมบูรณ์ของวิชายาชิงเสวียนนี้แล้ว ข้าสามารถพัฒนาวิชากลั่นยาของข้าให้สูงขึ้นอีกระดับได้ ถึงตอนนั้นถ้าเอื้อมถึงขอบของการเป็นนักยาเซียนเมื่อไหร่ อย่างมากก็แค่ใช้ศักยภาพความสามารถของตน อนุมานวิชาการกลั่นยาเซียนขึ้นมาเอง!”

เมื่อคิดเช่นนี้ได้ หลัวซิวก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาในทันที ด้วยเหตุนี้ทำให้อารมณ์กลัดกลุ้มที่ตนฝึกตนปิดขังแล้วตระหนักใจความสำคัญของการเป็นนักยาเซียนไม่ได้ก็หายไปด้วย

“เราไปกันเถอะ!”

มังกรทองที่ยาวสามร้อยกว่าเมตรลอยอยู่กลางอากาศ และหายวับไปจากสุดขอบฟ้าอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าไปทิศทางของเขาปีศาจมาร

เขตพื้นที่ของโลกเสวียนเทียนกว้างใหญ่มากเกินไป จากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่ง แม้จะเป็นความเร็วในการโบยบินของจินเฟยเทียนก็ใช้เวลาไปเจ็ดแปดวันเช่นกันกว่าจะถึงเขาปีศาจมาร

มองออกไปไกล ๆ  พื้นที่ส่วนมากในเขาปีศาจมารล้วนมีชี่มารลอยคลุ้งอยู่ทั่วนภา ปราณปีศาจบดบังแสงอาทิตย์ แค่ดูก็รู้แล้วว่าอันตรายอย่างมาก

จุดประสงค์ของการมาเขาปีศาจมารในครั้งนี้ของหลัวซิวมีแค่ตามหายาเซียน

เท่านั้น เขาไม่มีแผนที่จะเข้าไปส่วนลึกของเขาปีศาจมารแต่อย่างใด 

“จินเฟยเทียนความเร็วของเจ้าช้าเกินไป แต่ในเมื่อเจ้าเลือกที่จะติดตามข้า เช่นนั้นข้าจะถ่ายทอดพลังอมตะหนึ่งให้แก่เจ้า!”

ตัวสำนึกเคลื่อนไหว หลัวซิวนำวิธีการฝึกธรรมมหาฤทธิ์เหาะเหินหนึ่งถ่ายทอดเข้าไปยังตัวหยั่งรู้ของจินเฟยเทียน

“ขอบพระคุณท่านนาย!”