มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1252

“เจ้าเป็นผู้ที่มีพรสวรรค์และศักยภาพแข็งแกร่งมาก ๆ และมีสิทธิ์กลายเป็นปีศาจสิบในหุบเขาปีศาจเก้าของข้าจริง ๆ”

เมื่อคิดเช่นนี้ได้ เซียวจื่อเจี้ยนจึงกลั้นใจหยิบเกล็ดมังกรครามยักษ์หนึ่งเกล็ดออกมาจากกล่องหยก เกล็ดมังกรที่อยู่บนมือเขามีขนาดเทียบเท่าหนึ่งฝ่ามือเท่านั้น แต่ทว่าที่เกล็ดมังกรเกล็ดนี้มีปริมาตรเล็กเช่นนี้นั้น เป็นเพราะเกิดจากการกดอัดจากกฎปริภูมิ

หลัวซิวยื่นมือไปคว้ามาอย่างรวดเร็ว เกรงว่าไอ้เซียวจื่อเจี้ยนนี่จะถอนคำพูด

เกล็ดมังกรที่อยู่ในมือหนักมาก ๆ เขาใช้แรงฮึดจากร่างยุทธ์ระดับเทพมารจับไว้ในมือก็ยังรู้สึกหนักอึ้งมาก ๆ

เกล็ดมังกรครามยักษ์เป็นเกล็ดที่แข็งแรงที่สุดบนตัวมังกรยักษ์ระดับเจ้านภา เป็นวัตถุดิบชั้นยอดที่ใช้สำหรับการฝึกเซ่นอัญเทพฟ้าอย่างแน่นอน

เฒ่าประหลาดตวนมู่เก็บสะสมมันมานานแสนปี เขามักจะโม้เรื่องนี้กับผู้อื่นอยู่เสมอ ปัจจุบันเขากลับพ่ายแพ้การพนันและสูญเสียมันไปหมด เขาแทบจะกระอักเลือดออกมา

โดยเฉพาะเมื่อทุกคนที่อยู่ในที่เกิดเหตุเห็นว่าปีศาจเก้าเซียวจื่อเจี้ยนถึงกับนำหนึ่งในเกล็ดมังกรนั้นให้ผู้น้อยอย่างหลัวซิว แววตาของพวกเขาก็ยิ่งร้อนผ่าวมากกว่าเดิม

หากเกล็ดมังกรครามยักษ์อยู่ในกำมือปีศาจเก้าเซียวจื่อเจี้ยนละก็ พวกเขาคงไม่มีจิตใจชั่วร้ายอะไรหรอก เพราะถึงแม้ในบรรดาเทพฟ้าทั้งหมด อายุของเซียวจื่อเจี้ยนจะค่อนข้างหนุ่ม แต่ศักยภาพของเขากลับไม่ใช่เล่น ๆ เลย อีกทั้งเบื้องบนเขายังมีพี่ชายอีกแปดคน ซึ่งทุกคนล้วนเป็นเทพฟ้า คนหนึ่งแข็งแกร่งกว่าอีกคนหนึ่ง

แต่ทว่าหลัวซิวกลับแตกต่างจากเซียวจื่อเจี้ยน เขาเป็นเพียงผู้น้อยคนหนึ่ง ถึงจะสามารถฆ่าเทพมารโดยที่อยู่ในมหาจักรพรรดิยุทธ์ขั้น 5 แต่ท้ายที่สุดแล้วเขาก็เป็นเพียงผู้แข็งแกร่งระดับเทพมารคนหนึ่งเท่านั้น สำหรับเทพฟ้าแล้ว แค่เป่าลมเบา ๆ ก็สามารถสังหารเทพมารได้อย่างง่ายดายแล้ว

หลัวซิวกำเกล็ดมังกรครามยักษ์ไว้ในมือ สามารถสัมผัสได้ถึงจิตจะฆ่าอันน่ากลัวหลายจิตผนึกมาที่ตัวเขาภายในชั่วพริบตาเดียว

ถึงแม้ปีศาจเก้าเซียวจื่อเจี้ยนจะอยู่ที่นี่ด้วย ผู้แข็งแกร่งเทพมารเหล่านี้ก็ไม่ได้ปิดซ่อนความคิดที่จะฆ่าเขาเพื่อแย่งชิงสมบัติในมือเขาเลยแม้แต่น้อย

“แฮะ ๆ เห็นหรือยัง? เกล็ดมังกรครามยักษ์ที่อยู่ในมือเจ้าไม่ต่างอะไรจากมันเผาที่ร้อนมือเลย ให้ข้าช่วยเจ้าเก็บรักษาไว้ก่อนดีกว่า รอศักยภาพของเจ้าพอเพียงเมื่อใด ข้าค่อยให้เจ้า เจ้าคิดว่าข้าจะเอาสมบัติของเจ้าไปซ่อนได้อีกหรือ?”เซียวจื่อเจี้ยนยิ้มพลางกล่าว