มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1262

เทพฟ้าเผ่าปีศาจคนนี้ตระหนักปัญหาที่เกิดขึ้นได้ในทันที เขาตะคอกเสียงดังลั่นดุจฟ้าร้อง ดังก้องไปทั่วทั้งเมืองม่านฉาโหลว: “หยุดมันเอาไว้ ฆ่าอย่างไร้ความปราณี!”

ภายในเวลาชั่วพริบตาเดียวก็มีเทพมารจำนวนมากบินออกไป ล้อมฆ่าไปในทิศทางที่หลัวซิวบินหนี ภายในนี้ไม่ได้มีเพียงผู้แข็งแกร่งจากเผ่าปีศาจงูเก้าหัวเท่านั้น ยังมีเทพมารจากเผ่าพันธุ์มนุษย์อีกด้วย!

“ไปตายให้หมดซะ”

หลัวซิวเอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น มีแสงเรืองกระพริบตรงหว่างคิ้ว ก่อนจะมีกระบี่ตัวสำนึกหลายเล่มฟาดฟันออกมา

กระบี่ตัวสำนึกที่เขาปล่อยออกมาแตกต่างจากกระบี่ตัวสำนักทั่วไป เพราะมันเป็นมหาอิทธิฤทธิ์เคล็ดวิชาแปรจิตเทพระดับราชาเทพ จากผลการฝึกตนของตัวสำนึกเทพมารขั้น 4 ในปัจจุบันของเขา ทุกการโจมตีของกระบี่ตัวสำนึกล้วนสามารถทำให้ผู้แข็งแกร่งเทพมารระดับ 7 บาดเจ็บได้!

ฟึ่บ! ฟึ่บ! ฟึ่บ! ……

การโจมตีจำพวกโจมตีจิตวิญญาณหลบหลีกยากมาก ภายในเวลาชั่วพริบตาเดียวก็มีเทพมารหลายคนถูกโจมตี ศีรษะระเบิดแตกออกเป็นหมอกเลือด มันสมองพุ่งกระฉูดไปทั่วทุกทิศ

ในบรรดาเทพมารทั้งหมด มีเพียงผู้แข็งแกร่งสามคนเท่านั้นที่ผลการฝึกตนบรรลุถึงเทพมารช่วงปลายต้านทานเคล็ดวิชาแปรจิตเทพนี้ได้ แต่ทว่าพวกเขาก็ตกใจจนหน้าถอดสีเช่นกัน ต่างรู้สึกว่าจิตใจก็ส่ันคลอนไปด้วย

สังหารเทพมารหลายคนได้ในกระบวนท่าเดียว เขาใช่มหาจักรพรรดิยุทธ์คนหนึ่งจริง ๆ หรือ? 

“ไอ้ชาติชั่ว!”

เทพฟ้าเผ่าปีศาจงูโกรธเกรี้ยวอย่างมาก เงาร่างของเขาค่อย ๆ ปรากฏ อากาศที่อยู่บริเวณรอบ ๆ ดับสูญไปอย่างต่อเนื่อง จากนั้นอากาศบริเวณนั้นก็ค่อย ๆ กลับมาสมานกันอีกครั้ง

ร่างแท้ของเขาย่างกรายมาถึง ยื่นมือออกไปจับกระบี่ยุทธ์เอาไว้ในมือ หกระเหินเดินฟ้าหนึ่งก้าว ฟ้าดินสั่นสะเทือน พลังแห่งกฎโกลาหลอย่างบ้าคลั่ง 

แต่ทว่าหลัวซิวกลับไม่มีความคิดที่จะประมือกับเขาโดยตรงด้วยซ้ำ ปีกเทพมังครครมยักษ์ไร้มลทินสั่นสะเทือน เสียงชิ่วดังขึ้น ก่อนที่เขาจะบินผ่านร่างเทพมารช่วงปลายคนหนึ่งไป

ความเร็วในการเคลื่อนที่ของเขารวดเร็วมาก ๆ ถึงกับทำให้ผู้แข็งแกร่งเทพมารช่วงปลายเหล่านี้ตอบสนองกลับมาไม่ได้ จนกระทั่งเขาบินออกไปไกลมาก ๆ แล้ว คนเหล่านั้นถึงจะตกใจจนเหงื่อแตกท่วมตัว

นี่มันความเร็วของอะไร? หากเขาจะฆ่าข้าละก็ เช่นนั้นข้าก็จะไม่มีแม้กระทั่งโอกาสในการตอบโต้เลยมิใช่หรือ?