มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1283

ในขณะนี้เขาไม่มีเวลาที่จะมาคิดอะไรมากมายเช่นนั้น เทพฟ้าทั้งสามคนตามหลังเขามาติด ๆ แม้จะรู้ว่าข้างหน้านั้นเป็นเหวมรณะ เขาก็ทำได้เพียงหลับตาและบุกเข้าไป ไม่อย่างนั้นละก็หากถูกเทพฟ้าสามคนตามมาทัน เขาจะต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายถึงชีวิตอย่างแน่นอน

“นั่นคืออะไร?” 

หลัวซิวหรี่ตาลงเล็กน้อย เขาพบว่าข้างหน้าได้ปรากฏพื้นที่สีดำสนิทขึ้นมา ในขณะเดียวกันนั้นก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของกฎความตายอันแรงกล้า

ความเร็วในการเคลื่อนไหวของปีกเทพมังกรครามยักษ์ไร้มลทินนั้นเร็วมาก ในตอนที่สายตาของเขาได้มองเห็น ก็ได้เหาะมาจนถึงบริเวณใกล้เคียงสถานที่มืดดำเป็นที่เรียบร้อย อีกเพียงไม่กี่อึดใจ ก็จะเหาะเข้าไปในสถานที่มืดดำแล้ว

สถานที่มืดดำแห่งนี้มีพื้นที่กว้างขวาง คิดจะอ้อมผ่านไป อย่างน้อยจะต้องเหาะตัวในระยะทางนับหมื่นลี้ 

“หรือว่าจะเป็นเหวมรณะ?” หลัวซิวขมวดคิ้วเล็กน้อย

“เจ้าหนุ่ม แม้แต่เทพฟ้าเมื่อเข้าไปในเหวมรณะยังสามารถดับสูญได้โดยง่าย เจ้าเป็นเพียงแค่มหาจักรพรรดิยุทธ์ เมื่อเข้าไปแล้วจักต้องตายอย่างแน่นอน!”

บนเรือเซียนวาโย ได้มีเสียงของชายวัยกลางคนชุดเขียวดังลอยมา “หากเจ้าหยุดลงในตอนนี้ เห็นแก่หน้าหุบเขาปีศาจเก้าบางทีอาจจะไว้ชีวิตของเจ้าได้ แต่ถ้าหากเข้าไปในเหวมรณะ ไม่ต้องให้พวกข้าลงมือ เจ้าก็จะต้องตายไปโดยไม่เหลือแม้แต่โครงกระดูก”

เมื่อหลัวซิวได้ยินคำพูดเหล่านี้ก็พลันหัวเราะเยาะขึ้นมาทันที “คำพูดเหล่านี้เจ้าเอาไปหลอกคนอื่นยังพอได้ เห็นข้าเป็นเด็กสามขวบหรืออย่างไรกัน?” 

ระหว่างที่กล่าวนั้น หรือซิวไม่ได้มีท่าทีว่าจะลดความเร็วลงเลยสักนิด และพุ่งเข้าไปในเหวมรณะภายในชั่วพริบตา

วินาทีที่เข้าไปในเขตพื้นที่อันมืดดำ หลัวซิวก็พลันสัมผัสได้ถึงกระแสพลังอันน่าสะพรึ่งกลัวที่แผ่ซ่านไปอย่างงไร้ขอบเขต แรงดึงดูดอันแรงกล้าได้ก่อเกิดขึ้นมาบนร่างกาย ทำให้ร่างของเขาหล่นตกลงไปในความมืดอย่างไม่อาจควบคุมได้

นอกจากนี้แล้วในเหวมรณะยังเต็มไปด้วยพลังแห่งความตาย สิ่งมีชีวิตทั้งหมดที่ตกเข้ามาด้านในล้วนถูกกัดเซาะไปจนหมด ยิ่งไปกว่านั้นแล้วยังเคยมีเทพฟ้าถูกขังอยู่ในเหวมรณะเกือบหมื่นปี ต่อมาก็หนีออกมาได้อย่างอยากลำบาก ทว่าพลังชีวิตกลับถูกกลืนกิน ตายม่องเท่ง

อีกอย่างก็คืออยู่ในเหวมรณะไม่สามารถแยกแยะทิศทางได้ ทำให้หลงทางอยู่ในความมืดอันไร้ที่สิ้นสุด ในนั้นผสมผสานไว้ด้วยความมหัศจรรย์ของกฎมืด เพราะกฎความมืดนั้นก็เป็นสาขาของกฎความตาย

มีเพียงคนประเภทหนึ่งเท่านั้นที่สามารถมีชีวิตรอดอยู่เหวมรณะ นั้นก็คือผู้แข็งแกร่งที่ฝึกกฎความตาย

แต่ในฐานะที่กฎความตายเป็นหนึ่งในกฎระดับสูงสุด ความยากในการฝึกฝนนั้นสูงยิ่งนัก ต่อให้เป็นคนในโลกมารที่ฝึกกฎสังหารและกฎความตายทั้งสองกฎใหญ่เป็นหลัก แต่ในความเป็นจริงแล้วก็ยังคงมีการสังหารเป็นหลัก ผู้ที่สามารถฝึกกฎความตายจนบรรลุถึงแดนเทพมารนั้นสามารถพูดได้ว่าเป็นอัจฉริยะไร้เทียมทาน

คนจำนวนมากที่คิดว่าตนเองเป็นอัจฉริยะได้เริ่มฝึกฝนกฎความตาย เมื่อบรรลุถึงแดนที่แน่นอนแล้ว ส่วนมากล้วนเลือกที่จะวางมือ และหันไปฝึกฝนกฎสังหารเป็นหลักจนบรรลุถึงแดนเทพมาร