มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1291

ไม่มีโอกาสที่จะหลบหนีได้เลยสักนิด จระเข้ยักษ์อ้าปากใหญ่ของมันขึ้น ราวกับสามารถกลืนกินภูเขาลูกหนึ่งลงไปได้ 

“ช่างโหดเหี้ยมเสียจริง!”

กระแสสัมผัสของหลัวซิวสามารถรับรู้ภาพที่เกิดขึ้นได้อย่างชัดเจน หัวใจก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านขึ้นมา 

มิน่าผู้แข็งแกร่งระดับจ้าวนภาถึงไม่เข้ามาในเขตห้ามเข้าของชีวิตแห่งนี้ง่าย ๆ ความน่าสะพรึงกลัวของเหวมรณะ น่ากลัวยิ่งกว่าที่เขาคิดเอาไว้อีกมากนัก

“น่าเสียดายจริง ๆ” หลัวซิวส่ายศีรษะ ผู้แข็งแกร่งเทพฟ้าช่วงกลางอย่างชายวัยกลางคนชุดเขียว ในแหวนเก็บของของเขาจะต้องมีทรัพย์สินมากมายรวมอยู่ด้านในอย่างแน่นอน ถูกจระเข้ยักษ์เนตรปีศาจกลืนกินลงไปในคำเดียว คงเป็นไปไม่ได้ที่จะเอามันมา

ยังมียังมีเทพฟ้าของเผ่าเทพปีศาจงูเก้าหัวผู้นั้น หลังจากที่เขาตายไปก็ได้ทิ้งแหวนเก็บของวงหนึ่งเอาไว้เช่นเดียวกัน แต่หลัวซิวยังไม่มีเวลาจะไปเก็บมันนมา

สมุทรมรณะคลื่นกลิ้งโหมกระหน่ำ จระเข้ยักษ์เนตรปีศาจที่ร่างยาวสิบกว่าลี้ เมื่ออยู่ตรงนี้ก็ยังเล็กจนสามารถมองผ่านได้

หลัวซิวไม่กล้าหยุดอยู่ที่เดิมต่อไป และมุดมุ่งหน้าลึกลงไปในสมุทรมรณะ

เมื่อถึงจุดที่ลึกลงไปอีก การโจมตีของกฎความตายไม่ใช่แค่ร่างเนื้ออีกต่อไป พลังแห่งความตายได้โจมตีเข้าไปแม้กระทั่งในตัวหยั่งรู้ของเขา

ทว่าหลัวซิวกลับไม่ใส่ใจเรื่องนี้เลยสักนิด กฎความตายที่นักยุทธ์คนอื่น ๆ หลีกเลี่ยง สำหรับเขาแล้วมันก็เป็นเหมือนส่วนหนึ่งของร่างกาย ไม่ว่าจะเป็นตัวหยั่งรู้หรือร่างกาย ล้วนแล้วแต่ไม่ได้รับผลกระทบใด ๆ 

ถึงขั้นที่ว่าภายใต้การแทรกซึมของกฎความตายที่อยู่โดยรอบ ร่างเนื้อและตัวสำนึกของเขาต่างก็ได้ถูกหล่อเลี้ยงอยู่ตลอดเวลา เพิ่มระดับขึ้นอย่างช้า ๆ และแข็งแกร่งขึ้นยิ่งกว่าเดิม!

“หากข้าฝึกตนอยู่ที่นี่ จะต้องสามารถพิ่มระดับผลการฝึกตนให้บรรลุถึงแดนเทพมารด้วยระยะเวลาอันสั้นที่สุดได้เป็นแน่ ง่ายนิดเดียวที่จะทำให้ร่างเนื้อบรรลุถึแดนเทพมารขั้นสูงสุด ตัวสำนึกก็จะรวมเป็นหนึ่งเดียวกับกฎความตาย เป็นไปได้แม้กระทั่งบรรลุแดนเทพมาร!”