มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1393

เมื่อหลายหมื่นปีก่อน เทพสงครามเอกภพถูกซือถูเจิ้งเจี้ยนพาคนไล่ตามฆ่า อีกทั้งตนเองยังถูกวางยาพิษ เขาใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีเพื่อแหวกพิภพอนัตตา เผาผลาญชีวิตมายังโลกแสงดาว ก็ได้มาตกลงมาที่นี่ จากนั้นก็เปิดแดนปริศนาไว้ และนั่งจนตายไปในที่แห่งนี้

หลายหมื่นปีต่อมา ชายหนุ่มคนหนึ่งของโลกแสงดาวได้รับสมบัติที่เทพสงครามเอกภพทิ้งเอาไว้ ต่อสู้กับซือถูเจิ้งเจี้ยน อีกทั้งยังมาถึงที่แห่งนี้ การต่อสู้ครั้งสุดท้ายที่จะตัดสินความเป็นตายกำลังจะเกิดขึ้น

เหตุและผลเชื่อมต่อกัน ทุกสรรพสิ่งล้วนมีชะตาเป็นของตนเอง ดูเหมือนว่าทั้งหมดนี้ มันได้เป็นจุดจบที่ถูกลิขิตเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว

“โครม!”

หลัวซิวร่วงหล่นลงมายังพื้นดิน ร่างเนื้อของเขาแข็งแกร่งจนสามารถเทียบเท่าสมบัติแห่งเทพฟ้า สองเท้าของเขาเยียบย่ำไปบนดินแดนที่แห้งแล้ง รอยแยกขนาดมหึมาที่ไร้ก้นบึ้ง คลื่นลมพัดไปทุกทิศทุกทาง พัดผงธุลีให้คละคลุ้งไปทั่วท้องฟ้า

หว่างคิ้วของเขาแยกออก สำนักเต๋าเสวียนเทียนบินออกมา ประตูที่ถูกปิดตายเปิดออก ซือถูเจิ้งเจี้ยนรีบรุดออกมาโจมตีทันที

ในขณะที่ผ่านทะลุชั้นพิภพ ผลการฝึกตนของซือถูเจิ้งเจี้ยนก็ได้ถูกกดให้อยู่ในระดับกึ่งเทพฟ้าแล้ว

เขาไม่ได้รู้สึกอ่อนแอเช่นนี้มานานแล้ว ไม่ว่าจะเป็นโลกเสวียนเทียนหรือว่าจะเป็นโลกาอสูรฟ้า ไม่ว่าจะเป็นเทพฟ้าคนใดก็สามารถฆ่าเขาในเวลานี้ให้ตายได้อย่างง่ายดาย

กึ่งเทพฟ้ากับเทพฟ้าจริง ๆ นั้นดูเหมือนไม่ต่างกันเท่าไร แต่พลังกลับต่างกันราวฟ้ากับเหว นอกจากปีศาจประหลาดอย่างหลัวซิวแล้ว เมื่อถึงระดับนี้เป็นเรื่องยากสำหรับคนทั่วไปที่จะมีความสามารถในการต่อสู้แบบข้ามแดน

ซือถูเจิ้งเจี้ยนเมื่อออกมาจากสำนักเต๋าแล้วก็ไม่ได้โจมตีในทันที สายตาจ้องเขม็งไปยังหลัวซิว พบว่าร่างของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยเลือด ร่างยุทธ์ร่างเนื้อดูเหมือนว่ากำลังจะแตกสลายไปอย่างไรอย่างนั้น

“เจ้าผนึกข้าเพื่อพามายังพิภพต่ำ คิดจะอาศัยการควบคุมของกฎพิภพเพื่อต่อกรกับข้า?”

“ตลอดทางที่ข้ามผ่านอนัตตาไม่สิ้นมานี้ ผลจากการโจมตีสำนักเต๋าเสวียนเทียนของข้าถูกเจ้ารับไว้ทั้งหมด เจ้ายังสามารถอดทนมาได้ถึงตอนนี้ ช่างน่าประทับใจเสียจริง!”

สายตาของซือถูเจิ้งเจี้ยนน่ากลัวถึงขีดสุด “เจ้าเข้าใจกฎเวลา ดูแล้วชิ้นส่วนของใจแห่งศุภร น่าจะอยู่ที่เจ้าเป็นแน่แล้ว”