มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1483

ณ ชายขอบสถานผนึกดารามรณะ จี้เฟิงกำลังนั่งท่าขัดสมาธิอยู่บนหินอุกกาบาตลูกหนึ่ง เดิมทีหินอุกกาบาตลูกนี้ลอยทะลุไปมาอยู่ในห้วงดารา ทว่ากลับถูกเขาใช้อิทธิฤทธิ์ควบคุม กลายเป็นที่หยุดพัก

เขาหยุดอยู่ที่นี่มาเป็นเวลาหลายวันแล้ว แต่กลับไม่เห็นหลัวซิวออกมาจากสถานผนึกดารามรณะสักที

“หึ ข้าก็อยากรู้เช่นกันว่าเจ้าจะอดทนอยู่ในนั้นได้นานเท่าไหร่เชียว”

จี้เฟิงเชื่อมั่นในความอดทนของตนมาก ๆ เขาฝึกตนจนบรรลุมาถึงราชาเทพได้อย่างปัจจุบัน บางครั้งการฝึกตนปิดขังเป็นเวลาร้อยปีนั้นเป็นเรื่องปกติมาก ๆ ด้วยเหตุนี้เขาจึงมีความอดทนมากพอที่จะรอคอยอยู่ที่นี่ต่อไป

ครั้นเมื่อประมือกันเมื่อก่อนหน้านี้ เขาก็ค้นพบแล้วว่าหลัวซิวไม่เกรงกลัวการกัดกร่อนจากกฎความตาย ด้วยเหตุนี้เมื่อหลัวซิวอยู่ในสถานผนึกดารามรณะ จึงน่าจะไม่เป็นอันตรายใด ๆ ต่อเขา

ขอเพียงเขาไม่ตายอยู่ด้านใน ไม่เร็วก็ช้าเขาก็จะออกมาเอง

ในส่วนของเรื่องที่ว่าการออกจากอีกฟากหนึ่งของสถานผนึกดารามรณะนั้น จุดนี้เป็นจุดที่จี้เฟิงนึกไม่ถึง แต่ทว่าเขาทราบอยู่ว่ายิ่งลึกเข้าไปมากเท่าไหร่ ก็จะยิ่งน่ากลัวและอันตรายมากเท่านั้น ต่อให้หลัวซิวมีวิธีต้านทานการกัดกร่อนของกฎความตายในบริเวณรอบนอกเขตแดน แต่ถ้าเกิดเขาเข้าไปในจุดที่ลึกกว่าละก็ มันต้องเป็นพฤติกรรมที่รนหาที่ตายอย่างแน่นอน 

ไม่มีผู้ใดไม่ทะนุถนอมชีวิตของตน เขาไม่เชื่อว่าหลัวซิวจะเข้าไปในจุดที่ลึกกว่าของสถานผนึกดารามรณะ โดยที่รู้ทั้งรู้ว่าต้องได้ตายอย่างแน่นอน 

แต่ทันใดนั้นเอง จี้เฟิงก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย มีเสียงเสียงหนึ่งปรากฏในตัวหยั่งรู้ของเขา

“อาจารย์ หลัวซิวควบคุมเรือรบดาราย้อนกลับมายังเมืองฟ้าเยือกแล้วขอรับ บัดนี้มันกำลังโจมตีตำหนักหลักเมืองอยู่!”

เสียงดังกล่าวส่งมาจากศิษย์คนหนึ่งของจี้เฟิง เสียงของเขาฟังดูเร่งรีบมาก เห็นได้ชัดเจนเลยว่าเขาประหม่าและกังวลอย่างมาก

“นี่มันเป็นไปไม่ได้!”

จี้เฟิงลุกพรวดขึ้นมา สีหน้าหม่นหมองไม่แน่วแน่พลางจ้องเขม็งไปทางหมอกดำที่ปกคลุมสถานผนึกดารามรณะ