มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1490

ได้ยินคำตอบของนายท่านตระกูลสวี หลัวซิวไม่ทราบว่าแสงดาวมูนคืออะไร แต่ทว่าสิ่งที่เขาสามารถยืนยันได้คือ ตำแหน่งที่ตั้งที่ตัวเองกำลังยืนอยู่นั้น เป็นทิศใต้ในโลกาดาราอุดร  

“พวกเจ้าเคยได้ยินค่ายวาร์ฟล่องหนท่ีมุ่งไปสู่โลกะอัมพรเทวหรือไม่?”หลัวซิวถามอีกครั้ง

ทันทีที่พ่นคำพูดนี้ออกมา ใบหน้าของคนส่วนมากที่อยู่ในที่เกิดเหตุก็ดูงุนงง มีเพียงผู้อาวุโสอย่างนายท่านตระกูลสวีเท่านั้นที่รูม่านตาหดลง ดวงตาแก่ ๆ คู่นั้นที่ดูขุ่นมัวมีแสงสว่างไสวกระพริบ

“อดีตข้าเคยคบค้าสมาคมกับศิษย์ในสำนักของสำนักวัชรยักษ์คนหนึ่ง และบังเอิญเคยได้ยินเรื่องที่เกี่ยวกับค่ายวาร์ฟล่องหน แต่ทว่าครั้นนั้นแค่เคยพูดถึงสั้น ๆ แล้วก็ผ่านไป หากผู้เพื่อนยุทธ์ต้องการสืบถามละก็ สามารถพักอาศัยอยู่ในตระกูลสวีของเราสักวันสองวันก่อนได้ ทางตระกูลสวีจะช่วยเจ้าสืบถามเอง”นายท่านตระกูลสวีกล่าวเช่นนี้

หลัวซิวขมวดคิ้วลงเล็กน้อย เขาจะไม่เข้าใจความตั้งใจของนายท่านตระกูลสวีผู้นี้ได้อย่างไร? เขาอยากรั้งให้ตนอยู่ในตระกูลสวี เพื่อเป็นการข่มให้พรรคกระบี่ขนนกตกใจกลัว ให้พวกเขาไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม

“ข้ามิได้ตั้งใจจะปิดบัง แต่ทว่าข้าไม่ทราบรายละเอียดของเรื่องนี้จริง ๆ ทว่าข้าสามารถรับประกันได้ว่าภายในเวลาสามวัน ข้าจะช่วยผู้เพื่อนยุทธ์เสาะหาข่าวที่เกี่ยวข้องกับเรื่องดังกล่าวได้อย่างแน่นอน”นายท่านตระกูลสวีตัดสินใจพลางตอบกลับ

“หากเป็นเช่นนี้ละก็ ข้าน้อยก็ขอขอบคุณด้วยนะ”

ถึงอย่างไรโลกาดาราอุดรนี้ก็กว้างใหญ่มากจริง ๆ และตนก็ไม่เข้าใจเกี่ยวกับโลกใบนี้ด้วย การตามหาทั่วทุกสารทิศโดยไร้เป้าหมายนั้น ก็ยากที่จะได้รับผลลัพธ์ที่ดีเช่นกัน หากสามารถอาศัยอำนาจของตระกูลสวีช่วยตนสืบเสาะ มันก็เป็นทางลัดที่ไม่แย่เลยจริง ๆ

เมื่อได้ยินหลัวซิวตอบตกลง ก็มีความดีใจปรากฏบนใบหน้านายท่านตระกูลสวี รู้สึกโล่งอกขึ้นมาทันที

สายตาของเขาจับจ้องไปทางฝั่งพรรคกระบี่ขนนก มีจิตที่จะฆ่าไหลออกมาจากดวงตาแก่ ๆ คู่นั้น ทำให้ผู้คนฝั่งพรรคกระบี่ขนนกต่างหวาดผวา เสียวสันหลังวาบ

“พรรคกระบี่ขนนกคอยสอดแนมหุบเขาทิพย์ของตระกูลสวี ยังต้องโปรดผู้เพื่อนยุทธ์ลงมือช่วยเหลือด้วยนะ”นายท่านตระกูลสวีหันไปคารวะก้มคำนับให้หลัวซิวอย่างลึกซึ้งอีกครั้ง

เขาสัมผัสได้อยู่ว่าบุคคลที่ความเป็นมาลึกลับผู้นี้อยู่ที่นี่ไม่นาน และทันทีที่ไม่สามารถจัดการเรื่องของพรรคกระบี่ขนนกได้ หลังจากคนดังกล่าวจากไปแล้ว ไม่ช้าก็เร็วตระกูลสวีก็ต้องประสบกับความเคราะห์ร้ายอยู่ดี

แม้ว่าเขาจะไม่มีความโกรธแค้นอะไรต่อผู้คนในพรรคกระบี่ขนนก แต่ทว่าในโลกแห่งการฝึกยุทธ์มีกฎผู้อ่อนแอเป็นเนื้อ ผู้แข็งแกร่งเป็นผู้ได้กินเนื้อก้อนนั้นแต่แรกอยู่แล้ว สำหรับหลัวซิวนั้น การจะฆ่าคนคนหนึ่งหรือไม่ ขึ้นอยู่กับเขารู้สึกว่ามันคุ้มแก่การฆ่าหรือไม่

แก่นแท้ชีวิตและผลการฝึกตนทั้งหมดของเทพมารคนหนึ่งและมหาจักรพรรดิยุทธ์อีกสิบกว่าคน ถูกวงล้อชีวิตแห่งเหล่าเทวเทพดูดซับกลั่นแปรจนหมดสิ้น ทว่าแก่นแท้ชีวิตที่แปรเปลี่ยนเป็นผลการฝึกตนนั้นกลับเป็นน้ำน้อยแพ้ไฟสำหรับหลัวซิว ไม่มีประสิทธิผลใด ๆ

“หาที่พักที่เงียบสงบให้ข้าด้วย หากไม่มีเรื่องสำคัญ อย่าได้มารบกวนข้า”หลัวซิวเอ่ยปากพูดอย่างเรียบนิ่ง

ผู้คนในตระกูลสวีตะลึงจนสติล่องลอยไปตั้งนานแล้ว ในเวลาชั่วพริบตาเดียว ผู้คนในพรรคกระบี่ขนนกล้วนกลายเป็นกระดูกแห้งกรัง วิธีการเช่นนี้ช่างลึกลับน่ากลัวจนแม้แต่เทพเจ้าภูตผีปีศาจก็ยังคาดเดาไม่ได้ ทำให้สายตาของผู้คนในตระกูลสวีที่มองไปทางหลัวซิวล้วนเต็มเปี่ยมไปด้วยความเคารพยำเกรงที่ไร้ขอบเขต

……