มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1492

หลัวซิวเริ่มเข้าใจในศักยภาพความสามารถของตนอย่างกระจ่างแจ้งแล้ว ถึงแม้เขาที่อยู่ในเมืองฟ้าเยือกจะสามารถสังหารกึ่งราชาเทพคนหนึ่งได้อย่างง่ายดายก็จริง แต่ความเป็นจริงที่เขาทำเช่นนั้นได้เพราะอาศัยพลังแห่งดวงดาวโบราณทั้ง 18

อีกทั้งยังมีเรื่องที่สำคัญกว่าอีกเรื่องหนึ่ง นั่นก็คือเขายังไม่เคยประสบพบเจอกับยอดฝีมือที่แท้จริง 

หากมีผู้แข็งแกร่งเทพฟ้าคนหนึ่ง มาตรแม้นว่าเป็นเพียงเทพฟ้าขั้น 1 ธรรมดาทั่วไปคนหนึ่ง หากฝ่ายตรงข้ามฝึกวรยุทธ์อมตะที่ไม่ด้อยไปกว่าตน และยึดกุมสมบัติอาวุธสงครามที่ไม่ด้อยกว่าเขา เช่นนั้นก็ต้องเป็นศึกการต่อสู้ที่ลำบากแสนเข็ญสำหรับหลัวซิวอย่างแน่นอน มากกว่านั้นคือเขาอาจเป็นฝ่ายพ่ายแพ้เลยก็เป็นได้

ใช่ว่าการท้าประลองผู้ที่แดนอยู่เหนือตัวเองจะสามารถเอาชนะได้อย่างแน่นอนเสมอไป หัวใจหลักคือต้องดูว่าคู่ต่อสู้เป็นผู้ใด

ด้วยเหตุนี้ตั้งแต่เริ่มต้นจนกระทั่งถึงบัดนี้ หลัวซิวจึงรักษาให้ตัวเองมีสติอยู่ตลอดเวลา เพราะเขาเข้าใจดีมาก ๆ ว่าผู้แข็งแกร่งทุกระดับที่ตนได้ติดต่อสัมผัสมานั้น เป็นเพียงเศษเสี้ยวหนึ่งในดาราจักรวาลที่กว้างใหญ่ไพศาลนี้เท่านั้น……

“เวลาก็ผ่านไปสามวันแล้ว ก็ไม่รู้เช่นกันว่าข่าวคราวที่ตระกูลสวีสืบเสาะมาได้นั้นจะทำให้ข้าพึงพอใจได้หรือไม่”

สัมผัสได้ถึงวิกฤตการณ์ลาง ๆ ทำให้หลัวซิวอยากหาค่ายวาร์ฟล่องหนในโลกาดาราอุดรเจออย่างอดใจรอไม่ไหว เขาไม่อยากอยู่ที่นี่แม้แต่วินาทีเดียว

ตลอดช่วงเวลาสามวันที่เขาฝึกตน ทางปีศาจทั้งเก้าก็ไม่มีข่าวคราวใด ๆ เช่นกัน เห็นได้ชัดเจนเลยว่าพวกเขาก็สืบเสาะข้อมูลที่มีประโยชน์ที่เกี่ยวข้องกับค่ายวาร์ฟล่องหนไม่ได้เช่นกัน

เขาเก็บเศษใจแห่งศุภรกลับเข้าที่ ก่อนจะลุกตัวขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้องพัก โบกมือถอนค่ายกลที่จัดวางอยู่บริเวณรอบ ๆ ออก

ทันทีที่เขาออกมาก็เห็นนายท่านตระกูลสวีเฝ้ารอคอยด้วยความเคารพอยู่ด้านนอก และก้มคำนับให้เขา 

“ตระกูลสวีปฏิบัติภารกิจสำเร็จอย่างราบรื่น สืบเสาะข้อมูลข่าวบางอย่างที่ผู้เพื่อนยุทธ์ต้องการจะทราบได้แล้ว”นายท่านตระกูลสวีเดินขึ้นมาพลางกล่าว

ในระหว่างที่พูดอยู่นั้น เขาก็นำม้วนหยกชิ้นหนึ่งยื่นให้หลัวซิวอย่างเคารพนอบน้อม