มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1510

เมื่อได้ฟังเรื่องราวของจินหลิงหยุนแล้ว หลัวซิวก็รู้สึกว่าเขาเป็นคนที่ใจกว้างคนหนึ่ง ในยุคสมัยที่ทุกคนบนโลกล้วนเห็นแก่ผลประโยชน์ของตน จึงหาพบคนประเภทนี้ได้น้อยมาก 

“บัดนี้ศึกการช่วงชิงสิทธิ์ที่มุ่งไปสู่โลกะอัมพรเทวยังเหลืออีกสามปี อิงจากสัญญาของกองกำลังทั้งหลาย ผู้แข็งแกร่งระดับราชาเทพเป็นต้นไปไม่สามารถเข้าร่วมการช่วงชิงสิทธิ์ อดีตถึงแม้ข้าจะเคยเข้าร่วมทุกครั้ง แต่ทว่าข้ากลับไม่มีความคิดที่จะมุ่งหน้าไปสู่โลกะอัมพรเทวสักที”

“ปัจจุบันเวลาก็ล่วงเลยมานานมาก ๆ แล้ว และเรื่องราวที่ข้าทำเพื่อสำนักเทียนเจี้ยนนั้นก็มากพอแล้ว ครั้งนี้ข้าวางแผนจะมุ่งหน้าไปยังโลกะอัมพรเทว แสวงหาวิถีแห่งกระบี่ที่เป็นของตัวข้าเอง”

ระหว่างทาง ทั้งสองคนต่างพูดคุยกันและกัน เรื่องส่วนมากที่พูดถึงคือความคิดเห็นและการตระหนักรู้ในแดนบนวิถียุทธ์ การตระหนักรู้ในด้านพลังอมตะของหลัวซิวทำให้หลิงหยุนได้รับประโยชน์ไปไม่น้อย และการตระหนักรู้ในเรื่องราวบางอย่างของกึ่งราชาเทพอย่างจินหลิงหยุน ก็ทำให้หลัวซิวได้รับผลประโยชน์ไปไม่น้อยเช่นกัน

ทั้งสองต่างเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกันเล็กน้อย รู้สึกแค้นที่เหตุใดทั้งสองเพิ่งมีโอกาสได้พบเจอรู้จักกันเอาบัดนี้ 

ทั่วทั้งโลกาดาราอุดรมีกองกำลังใหญ่ราชาเทพทั้งหมดห้ากองกำลัง ซึ่งในฐานะที่สำนักเทียนเจี้ยนเป็นหนึ่งในกองกำลังราชาเทพ ไม่นึกเลยว่าสถานที่ตั้งของสำนักเขาจะตั้งอยู่บนกลุ่มภูเขาที่ลอยอยู่เหนือนภา

ยอดเขาทุกยอดดุจกระบี่อันเฉียบคม ตั้งตระหง่านสูงเทียมฟ้า ภายในหมู่ภูเขา ยิ่งมีกระบี่เทพสีทองเล่มหนึ่งที่ใหญ่โตมโหฬารมากจนถึงขั้นที่ไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้ แทงเสียดฟ้า กว้างใหญ่สูงตระหง่าน 

ซึ่งกระบี่เล่มนี้มีนามว่าเทียนเจี้ยน เป็นอัญบัลลังก์แห่งสำนักของสำนักเทียนเจี้ยน ซึ่งเป็นราชาแห่งศัสตราวุธ!

ยังไม่ทันได้เข้าใกล้สำนักเขาของสำนักเทียนเจี้ยน ก็สามารถสัมผัสได้ถึงห่วงกระบี่ที่รุ่งอรุณดุดันได้แล้ว จู่ ๆ โจวชิงนั่นกลับหยุดลงตรงหน้าสำนักเขา หันหน้ากลับมาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น: “ห้ามคนนอกเข้าไปภายในสำนักเทียนเจี้ยน!”

ในสีหน้าท่าทางของเขามีความหยิ่งผยองปนอยู่ด้วย เนื่องจากวินาทีนี้พวกเขากำลังอยู่หน้าสำนักเขาเทียนเจี้ยน เขาจึงมั่นใจอย่างมาก เพราะมีภูมิฐานอำนาจของทั่วทั้งสำนักเทียนเจี้ยนคอยสนับสนุนเขาอยู่เบื้องหลัง 

หลัวซิวขมวดคิ้วลง เขารู้สึกว่าโจวชิงผู้นี้ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีมากเกินไป อย่าว่าแต่อยู่ตรงหน้าสำนักเขาสำนักเทียนเจี้ยนเลย ต่อให้อยู่ภายในสำนักเขา หากเขาจะสังหารคนดังกล่าว ก็แค่ต้องใช้เวลาเพียงเสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้น

ยิ่งกว่านั้นคือหลังจากสังหารคนดังกล่าวแล้ว หากเขาอยากจากไป ทั้งเบื้องบนและเบื้องล่างของสำนักเทียนเจี้ยนก็หยุดยั้งเขาไม่ได้

โจวชิงนึกไม่ถึงเลยด้วยซ้ำว่าจินหลิงหยุนจะลงมือต่อตัวเอง ภายในเวลาชั่วพริบตาเดียว ร่างกายของเขาก็ถูกห้วงกระบี่ชี่จิ้งซัดจนบินออกไปไกลหลายร้อยเมตร 

“สหายหลัวเป็นสหายที่ดีที่สุดของข้า เขาเป็นผู้ที่เจ้าเสียดสีถากถางได้หรือ?”จินหลิงหยุนทำเสียงหึอย่างเยือกเย็น สายตาอันดุดันกวาดมองออกไปรอบ ๆ 

เสี้ยววินาทีที่สิ้นเสียง จินหลิงหยุนก็เบื่อที่จะสนใจพวกโจวชิงเช่นกัน ก่อนที่เขาจะเข้าไปในสำนักเขาพร้อมกับหลัวซิว

เมื่อศิษย์จำนวนมากในสำนักเทียนเจี้ยนพบเห็นจินหลิงหยุน พวกเขาก็จะก้มคำนับคารวะเขา แม้เขาจะไม่ใช่คนในตระกูลโจว แต่ทว่าศักยภาพของเขาที่อยู่ในสำนักเทียนเจี้ยนกลับเป็นรองเพียงเจ้าสำนักที่เป็นราชาเทพเท่านั้น จึงทำให้ศิษย์จำนวนมากเคารพเลื่อมใสในตัวเขาจากใจจริง 

“เจ้าสำนักปิดขังหลายปีและไม่ถามไถ่เกี่ยวกับเรื่องในสำนัก ปัจจุบันผู้ที่กุมอำนาจของสำนักเทียนเจี้ยนนั้น คือสามผู้อาวุโสในตระกูลโจว ซึ่งได้แก่ ท่านเหวิน ท่านเจิ้งและท่านฮั่ว”

เขากงเผิงเป็นสถานที่ฝึกตนของผู้อาวุโสเค่อชิงในสำนักเทียนเจี้ยน ฐานะและตัวตนของผู้อาวุโสเค่อชิงเทียบเท่ากับผู้อาวุโสทั่วไป การที่จะได้รับฐานะผู้อาวุโสเค่อชิงหรือไม่นั้น ต้องผ่านการตรวจสอบจากท่านเหวินก่อน