มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1526

วิถียุทธ์ตั้งแต่เทพมารเป็นต้นไป แดนยิ่งสูงระยะความต่างก็ยิ่งมาก ระยะความต่างระหว่างเทพฟ้าถึงราชาเทพนั้น เทียบเท่ากับมหาจักรพรรดิยุทธ์และราชาเทพ ส่วนระยะความต่างระหว่างราชาเทพและมกุฎเทพนั้น แทบจะเทียบเท่ากับระยะความต่างระหว่างมหาจักรพรรดิยุทธ์และราชาเทพเลย

ไม่ว่าจะเป็นกึ่งราชาเทพที่แข็งแกร่งมากเท่าไหร่ ก็ยากที่จะต้านทานการโจมตีหนึ่งของราชาเทพ และไม่ว่าจะเป็นราชาเทพที่แข็งแกร่งมากเท่าไหร่ ก็ยากที่จะต้านทานสายตาหนึ่งของมกุฎเทพ หรือความคิดหนึ่งของมกุฎเทพ

แต่ทว่าหลัวซิวกลับอยู่ในสภาพการณ์ที่พิเศษ การฝึกตนของเขาแตกต่างจากคนธรรมดาทั่วไปตั้งแต่รากฐานแล้ว รากฐานในทุก ๆ ย่างก้าวของเขาล้วนอยู่เหนือขีดจำกัดแล้ว

เมื่อสัมผัสได้ถึงพลังออร่าของมกุฎเทพ หลัวซิวก็รู้สึกเหมือนกำลังประจันหน้ากับทะเลใหญ่ ส่วนตัวเองนั้นกลับเป็นเพียงมดตัวเล็กตัวหนึ่ง

“ปัจจุบันข้าเป็นราชาเทพ กำลังรบเทียบเท่ากึ่งราชาเทพ แต่ถึงแม้จะฝึกตนจนบรรลุถึงแดนเทพฟ้า ก็ไม่มีทางมีศักยภาพที่เทียบเท่าราชาเทพอย่างแน่นอน มากสุดก็แค่สามารถอาศัยอุบายพิเศษบางอย่างต่อกรและรับมือกับราชาเทพได้เล็กน้อย”

วินาทีนี้ หลัวซิวราวกับเห็นว่าตรงหน้าตัวเองมีเส้นทางหนึ่งทาง ซึ่งเส้นทางดังกล่าวไม่ใช่วิถีโบราณดารากาลที่อยู่ตรงหน้า แต่เป็นวิถียุทธ์ของเขาเอง 

ไม่มีการยกระดับของแดนจิตและผลการฝึกตนศักยภาพก็ไม่มีการแปรเปลี่ยนเช่นกัน ดูไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ เกิดขึ้นกับหลัวซิว เขากระพริบตาด้วยสภาพจิตใจที่เงียบสงบ

พลังอำนาจอันน่าเกรงขามที่มากมายมหาศาลจนมิอาจคาดเดาได้ในแดนปริศนามกุฎเทพ ก่อตัวเป็นพายุที่โหมพัดอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับคำรามเสียงดัง ทำให้ทุกคนที่ร่วงลงบนวิถีโบราณดารากาลอาจควบคุมร่างกายไม่ได้และถูกพัดพาไป 

วิถีโบราณดารากาล เป็นข้อต่อสำคัญของแดนปริศนาแห่งนี้ และนั่นก็คือถนนหินอันคดเคี้ยวที่เชื่อมไปยังส่วนลึกของแดนปริศนานั่นเอง เล่ากันว่ายิ่งเดินบนวิถีโบราณดารากาลได้ไกลมากเท่าไหร่ โอกาสและโชคชะตาที่ได้รับก็จะยิ่งมากเท่านั้น 

ทันใดนั้น ลำแสงสายรุ้งยาวสองแสงก็มาถึงภายในเวลาชั่วลมหายใจเดียว ซึ่งวัตถุประสงค์ของแสงดังกล่าวคือพุ่งเข้าไปในแดนปริศนามกุฎเทพในระลอกคลื่นเจ็ดดวงดาว

“ผู้ใดบังอาจทำตัวโอหังในเมืองเทวะดาราอุดรของข้า?”

มหาเทวะดาราอุดรตะคอกด้วยความโกรธเกรี้ยว มือใหญ่ที่มีร่องรอยกฎกระจัดกระจายไปทั่วกดอัดห้วงอากาศอันว่างเปล่า ทำลายล้างทุกสรรพสิ่ง

“แค่อาศัยเจ้าน่ะยังขัดขวางข้าไว้มิได้”

เสียงที่เย็นชาเสียงหนึ่งดังออกมาจากลําแสงสายรุ้งยาวนั่น หมอกดำซัดสาดออกมาแผ่คลุมไปทั่วท้องฟ้า และกลายเป็นหัวกะโหลกที่ใหญ่โตมหึมาอันหนึ่ง ปราณปีศาจม้วนกลิ้งไปมา ดูมืดทึมน่ากลัว