มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1529

“ขยะ เทพฟ้าช่วงปลายสู้เทพมารไม่ไหวอย่างนั้นหรือ? ทว่าไม่ว่าอย่างไรคนดังกล่าวก็เป็นผู้ที่ข้ารับเข้ามาในสายจ่างเทียนเต้า หากตายง่าย ๆ เช่นนี้ จะให้ข้าเอาศักดิ์ศรีไปไว้ที่ใด?”

เมื่อคิดเช่นนี้ได้ เงาร่างของมู่หมิงก็กระพริบทีหนึ่งแล้วหายไปกับที่ภายในเวลาชั่วพริบตาเดียว

เมื่อเขากลับไปถึง ก็พบว่าจี้เฟิงถูกมือใหญ่สีขาวดำข้างหนึ่งของหลัวซิวบีดรัดไว้ พลังชีวิตยิ่งอยู่ยิ่งเบาบางลง

“ภายใต้การกฎเกณฑ์การกดอัดของมกุฎเทพ ไม่นึกเลยว่ายังมีศักยภาพเช่นนี้อยู่ ข้าดูถูกเจ้าเกินไปสินะ”

มู่หมิงทำเสียงหึอย่างเยือกเย็น เขาดีดนิ้วทีหนึ่งจากนั้นก็มีแสงสีดำแสงหนึ่งดีดพุ่งออกมา กลายเป็นมังกรอสูรสีดำตัวหนึ่ง พุ่งเข้ามาฆ่าหลัวซิวพร้อมกับเสียงคำราม  

“ช่างไม่รู้จริง ๆ ว่าเจ้าไปเอาความรู้สึกภาคภูมิใจในตัวเองมาจากที่ใด”

หลัวซิวยิ้มอย่างเหยียดหยาม “ไสหัวไปซะ!”

เห็นเพียงเขาปล่อยหมัดออกไปจนเสียงดังครั่นครื้น หมัดกระบี่ตัดสับออกไป ตัดฉีกแผ่นฟ้าผืนดินสะเทือน ทำให้มังกรอสูรสีดำตัวนั้นถูกบดขยี้แตกสลายเป็นฝุ่นผงคาที่

“นึกไม่ถึงเลยว่าเพื่อเป็นการไล่ล่าข้า จี้เฟิงจะเชิญผู้ช่วยมาด้วย ผู้แข็งแกร่งราชาเทพทั้งสองคนไล่ล่าข้าจากเมืองฟ้าเยือกมาถึงโลกาดาราอุดร ช่างไม่รู้จริง ๆ ว่าข้านั้นควรรู้สึกเป็นเกียรติหรือรู้สึกซวย?”

หลัวซิว ณ วินาทีนี้ มีจิตใจที่ฮึกเหิมและองอาจห้าวหาญ ผมที่ยาวสลวยปลิวลอย แสยะยิ้มอย่างเย็นชาพลางพูด: “ทว่าสิ่งที่ข้าสามารถยืนยันได้คือเจ้าและจี้เฟิง ณ บัดนี้ ต้องซวยอย่างแน่นอน!”

“หากอยู่โลกภายนอก พวกเจ้าทั้งสองไม่ว่าผู้ใดก็ตาม ข้านั้นก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเจ้า!”

“แต่ทว่าเมื่ออยู่ภายในนี้ ถึงแม้พวกเจ้าทั้งสองจะมีเคล็ดวิชาลดทอนการกดอัดจากมกุฎเทพได้ แต่ขอแค่เพียงไม่สามารถแสดงศักยภาพระดับราชาเทพออกมาได้ เช่นนั้นผู้ที่ต้องตายต้องเป็นพวกเจ้าแน่นอน!”

“หากฆ่าพวกเจ้าไป ข้าก็จะไม่มีสิ่งที่ต้องคอยพะวงใจอีกต่อไป สามารถมุ่งไปยังโลกะอัมพรเทวได้อย่างสบายใจ......”

ในระหว่างที่พูดอยู่นั้น หลัวซิวก็แหงนหน้าขึ้นฟ้าแล้วหัวเราะเสียงดังลั่น รู้สึกแค่เพียงความอัดอั้นใจในช่วงนี้ถูกระบายออกมาหมดแล้ว 

ฟึ่บ!