มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1567

ชายชราคนหนึ่งยืนอยู่บนท้องฟ้ามองดูศิษย์ทุกคนบนแท่นสูงด้านล่างพร้อมพูดเสียงดัง “มีม้วนหยกอยู่ข้างหน้าพวกเจ้า ข้าจะสร้างค่ายกลแห่งหนึ่ง พวกเจ้าจะใช้ความเข้าใจของตนเองที่เกี่ยวข้องกับวิถีแห่งค่ายกล สลักวิธีแก้ไขลงในม้วนหยกนี้”

ขณะพูด ชายชราบีบผนึกค่ายกล ออร่าแสงบินออกไป ผสานเข้ากับอนัตตาโดยรอบ ก่อตัวเป็นค่ายกลที่มีแสงเปล่งประกาย

“มีหนึ่งร้อยสิบสามวิธีในการแก้ค่ายกลนี้ พวกเจ้าสามารถสลักลงไปในม้วนหยกได้กี่วิธีก็สลักลงไปกี่วิธี”

ขณะที่ชายชราพูด ศิษย์หลายคนบนแท่นสูงด้านล่างต่างดูเคร่งขรึม

มีศิษย์หลายพันคนที่เข้าร่วมการประเมินในครั้งนี้ และหลัวซิวก็เป็นหนึ่งในนั้น เพราะเขาต้องการเอกลักษณ์ที่เป็นที่รู้จักเช่นนักค่ายเทพระดับ 4

นอกเหนือจากเขาแล้ว ศิษย์คนอื่นๆ ส่วนใหญ่ที่เข้าร่วมการประเมินได้ศึกษาฝึกฝนมาหลายปีในด้านวิถีแห่งค่ายกล คุ้นเคยพื้นฐานของวิถีแห่งค่ายกลจำนวนมากอย่างถี่ถ้วนแล้ว

ในเวลานี้ แสงต่างๆได้บรรจบกันบนท้องฟ้า ตัวสำนึกเต็มไปหมด เหล่าศิษย์หลับตาลงทีละคน เริ่มค้นหาการเปลี่ยนแปลงต่างๆ ของค่ายกลนี้ในจิตใจของพวกเขาพร้อมหาวิธีแก้

หลัวซิวก็ได้ค้นหาการเปลี่ยนแปลงของค่ายกลนี้เช่นกัน ด้วยนักค่ายเทพระดับ 6 ของเขา การเข้าร่วมในการประเมินนักค่ายเทพระดับ 4 มีปัญหาใด ๆ

เพียงลมหายใจไม่กี่ครั้ง เขาก็พบวิธีแก้หลายสิบวิธีแล้ว

ตามกฎของการประเมิน สามารถแก้ได้ 10 วิธี ก็ถือว่าผ่าน แต่หลัวซิวไม่พอใจกับสิ่งนี้ เขาหวังว่าจะค้นพบวิธีแก้ทั้งหมด 113 วิธี เพื่อพิสูจน์ความแข็งแกร่งในวิถีแห่งค่ายกลของเขา

เดิมทีการเข้าร่วมในการประเมินนักค่ายเทพระดับ 4 เป็นเพียงการเข้าร่วมอย่างเป็นทางการของหลัวซิวเท่านั้น

ในผู้คนร้อยคนนี้ ส่วนใหญ่ตาแดงก่ำ จ้องมองอย่างจดจ่อไปที่ค่ายกลที่ส่องแสงระยิบระยับอยู่ในอากาศ ตัวสำนึกทำงานด้วยความเร็วสูง พยายามตรวจสอบค่ายกลอย่างตั้งใจ

ในด้านของหลัวซิว สีหน้าของเขาสงบตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ เขาจะหยิบม้วนหยกขึ้นมาพร้อมตราประทับวิธีแก้บ่อยๆ

ด้านเขามีความสงบนิ่ง ได้ดึงดูดความสนใจของผู้คนจำนวนมากในทันที ชายชราที่อยู่ในอากาศที่รับผิดชอบการประเมินครั้งนี้ มองเขาด้วยรอยยิ้ม

ชายชราคนนี้เป็นหนึ่งในหกผู้อาวุโสของสายวิถีค่ายกล เมื่อผู้อาวุโสใหญ่แต่งตั้งหลัวซิวให้เป็นศิษย์ใจกลาง เขาก็อยู่ด้วย และเขาก็รู้ว่าพรสวรรค์ในวิถีแห่งค่ายกลของชายหนุ่มคนนี้นั้นสูงมากและมีศักยภาพที่ดีมาก

ในชั่วพริบตา แปดชั่วโมงผ่านไป หนึ่งร้อยคนที่เหลือมีครึ่งเลือกที่จะยอมแพ้ ทุกคนต่างหน้าซีด ตัวสำนึกหมดลงอย่างมาก