มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1569

สิ่งที่ทำให้เขาตื่นเต้นยิ่งกว่านั้นก็คือมีศิษย์ใจกลางอยู่ด้วย หากเขาเหยียบคนคนนี้แล้วเลื่อนตำแหน่ง เขาจะสามารถสร้างชื่อเสียงให้ตัวเองได้อย่างแน่นอน

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาเหลือบมองหลัวซิวอย่างท้าทาย สีหน้าเยาะเย้ย “เป็นศิษย์ใจกลางแล้วไงล่ะ? สามารถเป็นได้เพียงวิธีที่จะให้ข้าก้าวไปสู่ตำแหน่งที่สูงขึ้นเท่านั้น”

ผู้อาวุโสที่รับผิดชอบการประเมินได้สูดหายใจเข้าลึก ๆ เห็นเพียงเขายกมือขึ้นคว้า ถือม้วนหยกคำตอบของหลัวซิวไว้ในมือ ดวงตาของเขาเป็นประกายเจิดจ้า

ในม้วนหยกนี้มีหนึ่งร้อยยี่สิบวิธีแก้ มากกว่าหนึ่งร้อยสิบสามวิธีแก้ที่เขากล่าวไว้ก่อนหน้านี้

แม้ว่าคำถามในการสอบที่เขาให้นั้นเป็นเพียงหนึ่งในค่ายเทพระดับ 4 ที่ง่ายมาก แต่สามารถทำได้ถึงจุดนี้ก็หมายความว่าความเข้าใจและการรับรู้ของคนๆนี้ที่มีต่อค่ายเทพระดับ 4 ถึงระดับที่ลึกลับแล้ว

อย่างน้อยที่สุด ในค่ายเทพระดับ 4 แม้จะเป็นเขาที่เป็นผู้อาวุโสก็ต้องบอกว่าเขาด้อยกว่าเย่ห้าวหราน

“ในรอบแรกของการประเมิน เย่ห้าวหรานได้อันดับที่หนึ่ง... วิธีแก้น้อยกว่าสิบ คัดออก!”

เมื่อผู้อาวุโสของการประเมินประกาศผล เกิดความโกลาหลทันที

“ที่หนึ่งหรือ? ผู้ชายคนนี้ไม่ได้แสร้งทำเป็นว่าเก่ง แต่มีความสามารถจริงๆ หรือ?”

“ข้าได้ยินมาว่าคนผู้นี้อยู่ในสำนักมาหนึ่งปีแล้ว ตอนที่เขาเข้าร่วมสำนัก เขาเป็นเพียงนักค่ายเทพระดับหนึ่งเท่านั้น พรสวรรค์ด้านค่ายกลของเขาไม่ธรรมดาเสียจริง”

ก่อนหน้านี้ชายวัยกลางคนยังมั่นใจมากแต่ตอนนี้เขาหน้าเสียทันที นึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อครู่นี้เขายังดูถูกอีกฝ่าย เยอะเย้ยเขาในใจ ตอนนี้เป็นเพราะเขาจองหองเกินไป ไม่รู้จักเจียมตัว

“ในรอบที่สองของการประเมิน เย่ห้าวหรานไม่จำเป็นต้องเข้าร่วม และได้รับการยอมรับเป็นนักค่ายเทพระดับ 4 ”

ประโยคถัดมาของผู้อาวุโส ยิ่งทำให้เกิดโกลาหลในหมู่ผู้ฟัง

แม้แต่หลัวซิวก็ไม่คิดว่าเขาไม่จำเป็นต้องมีส่วนร่วมในการประเมินรอบที่สองพร้อมผ่านการอนุมัติโดยตรง

เป็นเพราะการดำรงอยู่ของบรรพจารย์ไท่หยุนเองที่ทำให้สถานะของสำนักไท่ไหลนั้นมั่นคงเสมอมา มีการสืบทอดวิถีแห่งค่ายกลอยู่ในมือ ทำให้กองกำลังอื่นไม่กล้ามีความโลภ

เพราะเป็นราชาเทพคนหนึ่ง แล้วยังนักค่ายเทพที่เกือบจะบรรลุระดับ 8 หากเขาพร้อมเต็มที่ เขาสามารถต่อสู้กับราชาเทพหลายคนในแดนเดี่ยวกันได้ด้วยตัวเขาเอง

ในถ้ำ หลัวซิวได้เห็นการมีอยู่ในตำนานของสำนักไท่ไหล เขาสวมเสื้อคลุมสีขาว เคราและผมของเขาเป็นสีขาวทั้งหมด มีรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเขา

“ศิษย์ เย่ห้าวหรานไว้คารวะบรรพจารย์” หลัวซิวก้าวไปข้างหน้าและคำนับด้วยความเคารพ

เขาไม่กล้าที่จะใช้ตัวสำนึกของเขาเพื่อตรวจสอบการฝึกฝนของบรรพจารย์ไท่หยุนอย่างง่ายดาย ชายชราคนนี้ให้ความรู้สึกที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้ แม้แต่ผลการฝึกตนที่เขาซ่อนไว้ด้วยวิชาลับก็อาจจะถูกอีกฝ่ายมองออกได้ถ้าไม่ระวัง

“พรสวรรค์ของเจ้าดีมาก” บรรพจารย์ไท่หยุนมองสำรวจหลัวซิวพร้อมพูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย