มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1570

“บนร่างของเจ้ามีออร่าของกฎปริภูมิ เห็นได้ชัดว่าเจ้าน่าบรรลุผลสำเร็จในด้านกฎปริภูมิ แล้วยังทำความเข้าใจถึงความลึกลับของกฎดั้งเดิมด้วย ด้วยผลการฝึกตนแดนมหาจักรพรรดิยุทธ์ของเจ้า สามารถทำได้ถึงขั้นนี้ สามารถเรียกได้ว่าเป็นอัจฉริยะ”

“ในตัวเจ้า ข้ามองเห็นความหวัง บางทีในอนาคตของเจ้า อาจทำสำเร็จในเรื่องที่ข้าทำไม่ได้”

บรรพจารย์ไท่หยุนจ้องมองหลัวซิว “สำหรับที่มาของเจ้า สำนักไท่ไหลไม่สามารถตรวจสอบแม้เพียงเบาะแสเล็กน้อยได้ แต่ข้าไม่สนใจเกี่ยวกับที่มาของเจ้า ข้าให้ความสนใจเฉพาะพรสวรรค์ของเจ้าเท่านั้น”

“พรสวรรค์ของเจ้ามีคุณสมบัติที่จะสืบทอดแนวคิด ทฤษฎี และทักษะของข้า” บรรพจารย์ไท่หยุนกล่าวด้วยรอยยิ้ม

วินาทีนี้ หลัวซิวรู้สึกถึงออร่าแห่งความตายจากชายชราผู้นี้

เห็นได้ชัดว่าอายุขัยของบรรพจารย์ไท่หยุนไม่มากนัก เพลิงชีวีดั้งเดิมอ่อนแอ และอายุขัยของเขาไม่เกินสิบปี

ราชาเทพคนหนึ่ง แม้ราชาเทพขั้นปฐมภูมิก็มีอายุขัยนับล้านปี หลัวซิวรู้สึกอึ้งเล็กน้อยที่บรรพจารย์ไท่หยุน มีชีวิตมานานแบบนี้

เขาฝึกฝนยุทธ์จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ถึงร้อยปี เขารู้สึกว่าเขาได้สัมผัสกับความอบอุ่น ความเย็นชา ความสัมพันธ์ของมนุษย์ และปัญหาของโลก

และบรรพจารย์ไท่หยุนผู้นี้มีชีวิตมาได้นับล้านปี ประสบการณ์ชีวิตของเขานั้นเหนือการคาดเดา

แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอย่างชัดเจน แต่หลัวซิวก็ฟังออกว่าชายชราผู้นี้รู้ว่าเขามีจุดประสงค์ในการเข้าร่วมสำนักไท่ไหล

แต่บรรพจารย์ไท่หยุนผู้นี้กลับไม่สนใจ สนใจแต่พรสวรรค์ของเขาจะสืบทอดแนวคิด ทฤษฎี และทักษะของเขาได้หรือไม่เท่านั้น

เขาเป็นเสาหลักของสายวิถีค่ายกลของสำนักไท่ไหล และในช่วงชีวิตนับล้าน ๆ ปีของเขา เขาไม่เคยพบผู้สืบทอดแนวคิด ทฤษฎี และทักษะของเขาที่เหมาะสมมาก่อน นี่จะเป็นความปรารถนาในชีวิต

เขาหวังว่าจะมีคนสามารถสืบทอดแนวคิด ทฤษฎี ทักษะและความปรารถนาสุดท้ายของเขาได้ แต่ในบรรดาศิษย์นับไม่ถ้วนของสำนักไท่ไหลในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ไม่เคยมีใครที่สามารถทำให้เขามองเห็นความหวังได้

ในฐานะที่เป็นวิถีแห่งค่ายกลอันดับหนึ่งในโลกาดาราอุดร เขามีความภาคภูมิใจในตัวเองและจะไม่ส่งต่อแนวคิด ทฤษฎี และทักษะของเขาให้กับผู้ที่ไม่มีคุณสมบัติพอ

ในตอนแรก หลัวซิวยังคงมีสงสัยเกี่ยวกับจุดประสงค์ของบรรพจารย์ไท่หยุน เขารู้ว่าที่มาของเขาไม่เป็นที่รู้จัก เพียงเพราะพรสวรรค์ของเขาก็ถ่ายทอดแนวคิด ทฤษฎี และทักษะให้กับเขาทั้งหมดเลยหรือ?

แต่หลังจากรู้จักเขาอย่างช้าๆ มาสามปี เขาพบว่าบรรพจารย์ไท่หยุนเป็นคนแบบนี้

หยกสองม้วนลอยอยู่ต่อหน้าหลัวซิว บรรพจารย์ไท่หยุนกล่าวด้วยเสียงน้ำเสียงชราว่า “บันทึกในม้วนหยกทั้งสองนี้เป็นวิถีแห่งค่ายกลที่ข้าได้เรียนรู้มาในชีวิตของข้า และเป็นการสืบทอดของข้าเช่นกัน อนาคตเจ้าจะเดินไปทางไหนนั้นขึ้นอยู่กับเจ้า”