มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1609

ห่างกันหลายพันลี้ ตำหนักโบราณแห่งนี้ยังคงสูงตระหง่านในสายตาของทุกคน หากว่าเดินเข้าไปใกล้ ๆ ความใหญ่ของตำหนักโบราณ คงจะไม่สามารถคาดเดาได้

“โครมคราม……”

ทันใดนั้น ก็เกิดเสียงดังสะเทือนฟ้าดิน ประตูใหญ่ของสำนักทองเหลืองโบราณที่สูงตระหง่านนั้น มันค่อย ๆ สั่นสะเทือนและเปิดออกท่ามกลางเสียงที่ดังคำราม...

วินาทีนั้นเอง นักยุทธ์จากกองกำลังต่าง ๆ ก็พากันเปล่งรัศมีเทว

“ตำหนักโบราณเปิดแล้ว มีแค่เพียงเวลานี้เท่านั้นที่จะสามารถเข้าไปได้!”

ทุกคนต่างพากันเคลื่อนไหวขึ้นมา หลัวซิวมองเห็นติงกู่ชิวกระโดดขึ้น ความเร็วนั้นราวกับสายฟ้าผ่า พุ่งเข้าไปในตำหนักโบราณที่อยู่ภายในดินแดนหมื่นลี้ปกคลุมไปด้วยม่านแสง

เมื่อเข้าไปในดินแดนหมื่นลี้ ผลการฝึกตนจะถูกระงับทันที แต่หลัวซิวก็เดินตามเข้าไปติด ๆ ไม่ได้ไม่รู้สึกว่าผลการฝึกตนของตนถูกควบคุมแต่อย่างใด

ระยะห่างจากสำนักทองเหลืองโบราณยิ่งใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ สีหน้าของหลัวซิวก็พลันเคร่งขรึมขึ้นมา ลูกแก้วความเป็นตายภายในตัวหยั่งรู้ส่งความรู้สึกถึงความร้อนที่แผดเผาออกมา

ประตูใหญ่ตำหนักโบราณเปิดออก แต่สายตาของหลัวซิวกลับจับจ้องไปยังด้านบนของประตูใหญ่นั้น มีเส้นอักษรเขียนสลักไว้ เพียงแต่ไม่มีใครสามารถเข้าใจแบบอักษรเหล่านี้ได้ ทำให้ผู้คนมีความรู้สึก เหมือนยันต์ที่เขียนไว้อย่างลวก ๆ

แต่หลัวซิวกลับสามารถอ่านตัวอักษรเหล่านั้นออกได้ในชั่วพริบตา ร่องรอยเหล่านั้นที่ประกอบเป็นแบบอักษร ต่างแผงไปด้วย ความลึกลับของกฎการเวียนว่ายตายเกิด

“เป็นตำหนักวัฏจักรชีวิตจริง ๆ เสียด้วย……”

ตัวอักษรเหนือประตูใหญ่นั้น ก็คือคำว่าตำหนักวัฏจักรชีวิต

ภายในประตูใหญ่ของตำหนักโบราณที่เปิดอออกคือความมืดมิด ราวกับห้วงดาราที่ไร้จุดสิ้นสุด ทุกคนรีบรุดไปข้างหน้าอย่างสุดกำลัง

ก่อนหลัวซิวจะมาที่นี่ ประตูใหญ่ของตำหนักโบราณได้เปิดออกแล้วสามครั้ง ทุกครั้งที่เปิดต่างจะมีคนเข้ามามากมาย มีบางคนที่ผ่านไปช่วงเวลาหนึ่งก็จะถูกวาร์ปออกมา และมีบางคนที่ต้องติดอยู่ในนั้นไปตลอดกาล