มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1631

ขณะที่พวกเขากำลังจะหลับตารอความตายอยู่นั้น กลับเห็นร่างสูงตระหง่านทะยานขึ้นสู้ท้องฟ้า ไม่รอให้ทะเลสายฟ้าสีทองเคลื่อนตัวลงมา แต่กลับพุ่งขึ้นไปรับมันด้วยตนเอง

เขาพุ่งเข้าไปในทะเลสายฟ้า ร่างกายจมลงไปในทันที ส่วนทะเลสายฟ้าสีทองนั้นก็หยุดอยู่ที่กลางอากาศ ไม่ได้เคลื่อนตัวลงมาอีก

เจ้าสำนักไป่หยุนรีบโบกแขนเสื้อของเขาอย่างรวดเร็ว รวบศิษย์มากมายของสำนักเข้ามา บินไปให้ไกลด้วยความเร็วที่เร็วที่สุด ออกจากดินแดนข้ามผ่านทัณฑ์ในรัศมีแสนลี้

ทะเลสายฟ้าสีทองที่น่ากลัวนั้นเต็มไปด้วยออร่าของการทำลายล้าง บดขยี้ทุกสรรพสิ่ง ท้องฟ้าสีทองหนึ่งแสนลี้กับคนหนึ่งคน มันคือความตื่นตระหนกและความน่าหวาดกลัวที่ไม่สามารถบรรยายออกมาได้

ผุ!

เจ้าสำนักไป่หยุนที่บินหนีไปกว่าหมื่นลี้กลับกระอักเลือดออกมาเฮือกใหญ่ เสียงฟ้าร้องดังอย่างน่าหวาดผวาเมื่อสักครู่นี้ เพียงแค่เสียงฟ้าร้อง ก็สามารถทำให้ตัวของเขาบาดเจ็บสาหัสได้ วิญญาณตัวหยั่งรู้ต่างก็เกือบจะแหลกสลาย

สิ่งนี้ทำให้เขาตกใจ ความเคารพและเกรงขามต่อผู้แข็งแกร่งลึกลับท่านนั้นอัดแน่นเต็มอยู่ภายในใจของเขาไม่มีสิ้นสุด ทัณฑ์สายฟ้าที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ เป็นสิ่งที่มนุษย์สามารถข้ามผ่านไปได้หรือ?

บนฟ้าสูง สายฟ้าสีทองฟาดผ่านเป็นแนวขวาง อนัตตาถูกทำลายอย่างสมบูรณ์แบบ ทรุดโทรมลงไปโดยปริยาย เทพสายฟ้าเติมเต็มทุกตารางนิ้วของปริภูมิ

ร่างของหลัวซิวอยู่ ณ ใจกลางของทะเลสายฟ้าสีทองพอดิบพอดี ร่างกายของเขาถูกฉีกออก กล้ามเนื้อแหลกสลาย เลือดสดไหลออกมาเป็นสาย ความแข็งแกร่งดั่งร่างยุทธ์ของเขา ก็ยังไม่สามารถต้านทานสายฟ้าที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ไว้ได้

แต่ว่าสีหน้าของเขากลับยังคงนิ่งสงบเหมือนดังเดิม ไม่ว่าบาดแผลบนร่างของเขาจะสาหัสมากเพียงใด ภายในร่างกายของเขาก็เต็มไปด้วยพลังชีวิตอันมหาศาล สามารถฟื้นฟูบาดแผลได้อย่างรวดเร็ว

ทุกตารางนิ้วของการบาดเจ็บสาหัส ระหว่างการฟื้นตัว ร่างเนื้อของเขาก็แปรเปลี่ยนเป็นความแข็งแกร่งอย่างต่อเนื่อง หนึ่งแสนแปดหมื่นรูขุมขนต่างพ่นมังกรสีเลือดออกมา ไม่มีร่องรอยของความเสียหายแม้แต่น้อย