มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1639

เห็นห้วงดาราสั่นอย่างรุนแรงอยู่ไม่ไกล ปริภูมิบิดเบี้ยว ก่อตัวเป็นเกลียวคลื่นสีดำ

“หลุมดำห้วงดารา?” สีหน้าของหลัวซิวหม่นหมองถึงขีดสุด ด้านหลังมีฝูงปลากระบี่บินที่น่าหวาดกลัว ด้านหน้ายังมีหลุมดำห้วงดาราที่จู่ ๆ ก็ปรากฏขึ้นอีก มันเหมือนกับบ้านที่หลังคารั่วอยู่แล้วแต่ก็ยังมีฝนตกลงมาไม่หยุด ความโชคร้ายทั้งหมดเขาได้ประสบเข้าแล้ว

ท่ามกลางจักรวาลห้วงดารา เนื่องจากปัจจัยที่ไม่เสถียรพิเศษบางอย่าง หลุมดำจึงจะปรากฏขึ้น ปริภูมิที่บิดเบี้ยวภายในหลุมดำ ทำให้เกิดพลังแห่งการเคลื่อนย้ายวัตถุ เมื่อเข้าไปแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าจะถูกเคลื่อนย้ายไปที่ใด

อย่างไรก็ตาม โดยทั่วไปทุกคนที่เคยถูกหลุมดำดูดกลืน ถูกเคลื่อนย้ายไปยังสถานที่ที่อันตรายอย่างยิ่งโดยไม่ต้องสงสัย ที่ผ่านมานั้นมีเพียงไม่กี่คนที่รอดชีวิตมาได้

“ไอ้แก่ ข้าจำหน้าเจ้าเอาไว้แล้ว!”

หลัวซิวหันศีรษะและจ้องไปที่ชายชราที่อยู่ในสภาพอนาจอย่างยิ่ง สีหน้าหมืดมนจนแทบแทบจะสิ้นหวังอยู่แล้ว

เขาอยินยอมที่จะพุ่งเข้าไปในหลุมดำ มากกว่าถูกล้อมรอบด้วยฝูงปลากระบี่บินนับแสน

“ไอ้เด็กเปรต เจ้าคิดว่าข้าอยากให้มันเป็นเช่นนี้รึ?” ชายชราที่น่าเวทนานั้นคำรามอย่างโกรธเคือง ทันใดนั้นก็เร่งความเร็วขึ้น หมายจะสลัดฝูงปลากระบี่บินให้หลุดพ้น

ทันใดนั้น ท่ามกลางฝูงปลากระบี่บินนับแสน เสียงหวีดแหลมทิ่มแทงหูก็ดังขึ้น ฝูงปลากระบี่บินนับแสนก็พลันรวมกันอย่างรวดเร็ว กลายเป็นปลากระบี่บินขนาดมหึมาตัวหนึ่ง

ปลากระบี่บินตัวนี้มีความยาวหลายร้อยลี้ อสูรดูดจิตโบราณขนาดมหึมาเมื่ออยู่ต่อหน้ามัน กลับกลายเป็นเหมือนปลาไหลตัวเล็ก ๆ ที่ไม่สะดุดตา

ทันใดนั้น ฝูงปลากระบี่บินนับแสนนี้รวมตัวกันกลายเป็นอสูรกายขนาดมหึมาที่น่าสะพรึงกลัวนี้ ออร่าที่ปล่อยออกมานั้นทรงพลังยิ่งกว่าที่เคย ทำให้หลัวซิวรู้สึกเหมือนว่าหัวใจกำลังจะหยุดเต้น

ร่างกายของเขาทะลุอย่างรวดเร็วภายในหลุมดำ ไม่รู้ว่าจะถูกเคลื่อนย้ายไปที่ใด รอบกายมีกฎปริภูมิที่บิดเบี้ยวและบ้าคลั่งอยู่ทุกหนทุกแห่ง แม้แต่กระแสของเวลาก็ยังบิดเบี้ยว ไม่ชัดเจนว่าเวลาได้ผ่านไปนานเพียงใดแล้ว

หลังจากการฉีกกระฉากของปริภูมิผ่านพ้นไป เขาได้พบกับปริภูมิที่พังทลาย พลังทำลายล้างจากการล่มสลายของปริภูมิขนาดใหญ่นี้น่ากลัวเสียยิ่งกว่าการฉีกกระชากเสียอีก หลัวซิวประมาทไปเพียงเล็กน้อย ครึ่งหนึ่งของร่างกายจมลงสู่ปริภูมิที่พังทลาย และกลายเป็นเถ้าธุลีภายในพริบตา

ทำให้หลัวซิวแอบลำพึงออกมาเบา ๆ ถึงความอันตราย หากทั้งตัวตกไปในที่ที่ปริภูมิทรุดตัวลง ต่อให้เขาเป็นร่างอมตะ ก็จะต้องตายโดยไม่มีตะกรันเหลืออยู่แม้แต่น้อย

พลังแห่งชีวิตไม่มีที่สิ้นสุดหมุนเวียนอยู่ภายในร่างกายของเขา ครึ่งหนึ่งของร่างกายที่ถูกทำลายถูกฟื้นฟูขึ้นใหม่อย่างรวดเร็ว แม้ว่าความสามารถนี้จะร้ายกาจและท้าทายสวรรค์มากก็ตาม แต่กระบวนการเกิดใหม่ของเนื้อและเลือดนั้นเจ็บปวดมาก ไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์ทั่วไปจะสามารถอดทนได้

ความเจ็บปวดอันโหดร้ายนี้ทำให้หลัวซิวรู้สึกเหมือนฟันกำลังจะแตกสลายเพราะแรงกัด หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ แต่เขารู้ดีว่าเขาต้องชินกับความเจ็บปวดประเภทนี้ให้ได้