มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1641

“ไอ้เด็กเวร!”

ชายชราก็มองเห็นหลัวซิวแล้ว เขาเผยรอยยิ้มโชว์ฟันสีเหลืองออกมา ตาต่อตา ฟันต่อฟัน

“ฝูงปลากระบี่บินเป็นเจ้าที่ดึงมันเข้ามา เจ้าทำให้ข้าถูกเคลื่อนย้ายมาที่นี่ ช่างน่าภาคภูมิใจเสียจริง?”

ดวงตาของหลัวซิวรี่ลง มีร่องรอยของความโมโหอยู่บนใบหน้าของเขา บนเส้นทางวิถียุทธ์ของเขาเรียกได้ว่าเติบโตมาจากการเข่นฆ่า ไม่เคยเป็นผู้ศรัทธาในความอัธยาศัยดีมาก่อน

“เจ้าคิดว่าข้าต้องการเช่นนั้นหรือ? ถูกฝูงปลากระบี่บินไล่ล่าจนไร้ทางหนี ข้าก็ทำได้เพียงหลบหนีไปยังหลุมดำเพื่อหนีรักษาพลังชีวิตเอาไว้เท่านั้น” ชายชราที่น่าเวทนามุ่ยปาก เหมือนว่าเป็นเรื่องที่ควรจะเป็นอย่างไรอย่างนั้น

“ตาแก่ ข้าจะทุบเจ้าให้ผ่อนคลายเอง!”

หลัวซิวโกรธถึงขีดสุดจนแสยะยิ้มออกมา ตาแก่นี่ช่างน่าโมโหเกินไปแล้ว เขาคิดไว้ว่าจะจัดการสักรอบหนึ่งก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากัน

“ข้าเป็นถึงผลการฝึกตนระดับมกุฎเทพ จะกลัวอะไรกับไอ้หนูอย่างเจ้า?” แม้ว่าภาพลักษณ์ของชายชราจะไม่สามารถทำให้คนเคารพยกยอได้ แต่ออร่าทรงพลังแผ่ซ่านไปทั้งตัว กฎธาตุลมที่ดุร้ายกลายเป็นใบมีดลมจำนวนนับไม่ถ้วน ล้อมอยู่รอบตัวเขา

“หากเจ้าไม่ได้บาดเจ็บ ข้าคงจะกลัวเจ้าขึ้นมาอีกเล็กน้อย แต่ว่าตอนนี้ ทางที่ดีเจ้าทำตัวให้มันฉลาด ๆ หน่อยเถอะ”

หลัวซิวก้าวเท้าขึ้นมา ร่างนั้นปรากฏขึ้นต่อหน้าชายชราทันที ผ่ามือหนึ่งฟาดออกไป

“ข้าคุยโม้ได้น่าฟังกว่าเจ้ามากนัก ต่อให้ข้าจะบาดเจ็บก็ยังสามารถทำให้เจ้าต้องคุกเข่าขอร้องได้อยู่ดี”

ชายชราที่น่าเวทนาพูดออกมาเบา ๆ ใบมีดลมที่แหลมคมรวมตัวกันเป็นพายุหมุน พุ่งตรงไปท่วมท้นร่างของหลัวซิว

ผุ! ผุ! ผุ! ……

แสงเลือดมากมายถูกปลดปล่อยออกมา พลังเทพคุ้มกันและร่างเนื้อคุ้มกันของหลัวซิวถูกกระฉากออกในทันที บาดแผลนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นบนร่างกายของเขาในชั่วพริบตา เลือดกระเซ็นไปทั่วทุกทิศทาง

เป็นดั่งที่ชายชราพูดไว้ไม่มีผิด ต่อให้ได้รับบาดเจ็บ เขาก็ยังเป็นมกุฎเทพ ครอบครองกฎธาตุลมดั้งเดิมขั้นที่หก

“ไอ้หนู ยังไม่ร้องขอชีวิตอีกหรือ?”

“ไอ้เด็กเวร ข้ายอมแล้ว ไอ้หนูรีบหยุดมือเดี๋ยวนี้!”

ไม่นานจากนั้น ศีรษะของชายชราที่น่าเวทนาดูเหมือนจะถูกหลัวซิวตบจนระบมไปหมด ยอมเอ่ยปากอ้อนวอน

“เจ้าว่าใครเป็นเด็กเวร? ใครคือเป็นไอ้หนู ใครเป็นผู้อาวุโส?” หลัวซิวไม่ได้มีความคิดที่จะหยุดมือลงแต่อย่างใด ไอ้แก่นี่ทำร้ายเขาเช่นนี้แล้วยังมาทำตัวภาคภูมิใจ หากไม่สั่งสอนเสียหน่อย ก็จะทำให้ไฟในใจของเขาไม่มีที่ให้ระบาย

“ข้าเอง ข้าเป็นเด็กเวร เจ้าเป็นผู้อาวุโส ข้าเป็นไอ้หนู พอใจหรือยัง?”

“ค่อยยังชั่วหน่อย”

หลัวซิวค่อย ๆ เก็บมือกลับมา ปรบมือสองสามที “เห็นแก่เจ้าที่ยังน่ารู้กาลเทศะอยู่ ข้าจะละเว้นให้สักครั้ง ไม่เช่นนั้นข้าก็ไม่ติดอะไรหากจะได้สัมผัสความตื่นเต้นในการใช้กำลังกับผู้แข็งแกร่งมกุฎเทพอีกครั้ง”

“อย่า อย่า…… ข้า ข้าน้อยยอมแล้วจริง ๆ” ชายชราที่น่าเวทนายกมือสองมือขึ้นด้วยท่าทางตลก ๆ เป็นสัญลักษณ์ว่าตนยอมแพ้

ดูเหมือนว่าหลัวซิวจะลงมือรุนแรงมาก แต่ในความเป็นจริงแล้วค่อนข้างรู้จักกาลเทศะทีเดียว ชายชราที่น่าเวทนาก็เพียงแค่ได้รับบาดเจ็บภายนอกเล็กน้อยเท่านั้น เหตุที่ยอมอ้อนวอน เพราะมันเสียหน้าจริง ๆ ที่จะถูกกดลงกับพื้นโดยไม่มีทางต้านทานได้