มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1642

เมื่อเห็นว่าหลัวซิวหยุดมือแล้ว ชายชราที่น่าเวทนาก็พลิกตัวขึ้นคลานขึ้นมาจากพื้น มือข้างหนึ่งลูบฝุ่นบนร่างกายของเขา มืออีกข้างหยิบยาออกมาแล้วโยนเข้าปาก

“ถ้าไม่ใช่เพราะข้าบาดเจ็บสาหัสเกินไป ต่อให้มีเจ้าสิบคนรวมกันก็ไม่สามารถเอาชนะข้าได้” ชายชรามุ่ยปากพลางจ้องไปที่หลัวซิว

“คิดดูแล้วข้าหยูจือโจวดำรงอยู่ที่โลกะอัมพรเทวมานับหมื่นปี ยังไม่เคยถูกเอาเปรียบมากถึงเพียงนี้!” ชายชรากัดฟันกรามแน่น แต่คำพูดที่พูดออกมากลับไม่ได้โมโหมากถึงขนาดนั้น เห็นได้ชักว่ากลัวอีกฝ่ายจะกลับมาตบตนอีกรอบ

แต่สิ่งที่ทำให้ชายชราพูดไม่ออกก็คือ หลัวซิวได้ยินชื่อหยูจือโจวนี้แล้ว กลับไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ แม้แต่น้อย

“เจ้าไม่เคยได้ยินชื่อของข้าหรือ?”

“อย่างไร? ชื่อเจ้าโด่งดังมากหรือ?” หลัวซิวมุ่ยปากไม่สนใจ

“ไร้สาระ โลกะอัมพรเทวมีใครไม่รู้จักชื่อของข้า? เจ้าหนูหากอยากออกไปจากที่นี่ ก็จำเป็นต้องฟ้งข้า!” หยูจือโจวพูดด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ

แต่ว่าเมื่อเขาเห็นประกายแสงที่น่ากลัวในแววตาของหลัวซิว ก็อดไม่ได้ที่จะหดคอลงไปทันที

“ดูเหมือนเจ้าจะรู้ว่าสถานที่นี้คือที่ใด?” หลัวซิวเอ่ยถาม เมื่อครู่หยูจือโจวก็เพิ่งพูดไป เพื่อที่จะหนีจากการไล่ฆ่าของฝูงปลากระบี่บิน จึงจงใจหนีมาทางนี้ เห็นได้ชัดว่าเขารู้อยู่ก่อนแล้วว่ามีหลุมดำอยู่ที่นี่

“ที่นี่คือหุบเขาผนึกปีศาจ ในตำนานเล่าว่าเป็นสถานที่ซึ่งมีพลังอำนาจโบราณเพื่อปราบปรามเหล่ามารร้าย หลุมดำที่เราเข้าไปนั้นเป็นทางเข้า”

“ออกไปอย่างไร?” หลัวซิวถามต่อ

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าแก่ชราของท่านหยูจือโจวก็ผุดรอยยิ้มขึ้นมา มองไปยังหลัวซิวอย่างประเมิน พร้อมเอ่ย “เจ้าหนูเพิ่งจะทุบตีชายชราไปอย่างโหดร้ายเมื่อครู่นี้ ยังต้องการให้ข้าบอกอีกว่าจะออกไปอย่างไรหรือ?”