มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1643

แต่หยูจือโจวกลับท้าทายตระกูลจ้าว ตระกูลจู้ อีกทั้งยังมีสำนักกระบี่ฟ้ามกุฎทั้งหมดนี่ นับเป็นปาฏิหาริย์ที่เขายังมีชีวิตอยู่หลังจากถูกตามล่ามาหลายแสนปี

“มา ๆ ๆ รีบเล่าให้ข้าฟังที ว่าเหตุใดเจ้าจึงสังหารคนตระกูลจู้?” หยูจือโจวถามด้วยน้ำเสียงชื่นชมยินดีในความโชคร้าย

“ฆาตกร ไม่ช้าก็เร็วต้องถูกข้า เขาสมควรตาย!” คำตอบของหลัวซิวเรียบง่ายและชัดเจน

“พูดได้ดี! ไอ้คนพวกนี้มันอวดดีตลอดเวลา เหตุใดคนอื่นจะฆ่าพวกมันไม่ได้ ในเมื่อพวกมันยังสามารถรังแกคนอื่นได้?” หยูจือโจวดูท่าจะมีความแค้นฝังลึกต่อคนของสามสำนักหกตระกูล

“มาทำความรู้จักกันใหม่เถอะ ข้านามว่าหยูจือโจว ถึงผลการฝึกตนของเจ้าจะไม่สูง แต่ใจกล้าสามารถสังหารคนของตระกูลจู้ได้ คุ้มค่าที่จะผูกมิตรกับข้าได้แล้ว” ทันใดนั้น หยูจือโจวก็ประสานมือหันเข้าหาหลัวซิวอย่างเป็นทางการ

แต่ในใจเขาไม่มีทางยอมรับว่า เป็นเพราะเขาถูกทุบตีอย่างรุนแรง จึงอยากรู้ชื่อเจ้าหนุ่มคนนี้ แล้วหาโอกาสแก้แค้นในภายหลัง

“ข้านามหลี่ยู่” หลัวซิวประสานมือพูดตอบ

“น้องชายหลี่ยู่ ถึงแม้ว่าข้าจะรู้วิธีไปจากหุบเขาผนึกปีศาจ แต่ก่อนอื่นเพื่อฟื้นฟูอาการบาดเจ็บบางส่วนของผลการฝึกตน ต้องใช้เวลานานเพียงใด ข้าเองก็ไม่อาจรู้ได้”

หลังจากพูดจบ หยูจือโจวก็หลับตาเริ่มโคจรผลการฝึกตน แต่ตัวสำนึกของเขาที่ลอยอยู่ด้านนอกกลับตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้เชื่อใจหลัวซิวอย่างแท้จริง

สำหรับเรื่องนี้หลัวซิวก็ไม่ได้สนใจแต่อย่างใด แม้ว่าสัญชาตญาณของเขาจะบอกเขาว่าตาแก่คนนี้ไม่น่าเชื่อถือ แต่เขาไม่รู้จริง ๆ ว่าจะออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร

สิ่งเดียวที่เขากังวลคือถ้าความแข็งแกร่งของหยูจือโจวฟื้นคืนกลับมา ด้วยผลการฝึกตนแดนมกุฎเทพของเขา เกรงว่าตนจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาจริง

เมื่อคำนึงถึงสิ่งนี้ เขาไม่ได้รอการฟื้นตัวของหยูจือโจว แต่กลับยืนขึ้นแทน ตั้งใจจะเดินสำรวจไปรอบ ๆ หากโชคดีเจอวิธีในการออกไปจากที่นี่ เช่นนั้นก็จะดีกว่ามากทีเดียว