มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1661

จากการปลุกเสกของกฎปริภูมิ พลานุภาพของค่ายสังหารระดับ 8 เทียบเท่าระดับ 9 อย่างไรก็ตามเกราะป้องกันของชายร่างใหญ่ผู้นี้แข็งแกร่งอย่างมาก ถึงกับต้านทานการโจมตีของค่ายสังหารไปได้อย่างไม่คาดคิด ไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย

“สหาย นี่เป็นเพียงการเข้าใจผิด และเจ้าก็ฆ่าข้ามิได้เช่นกัน เหตุใดถึงต้องพัวพันต่อไปเรื่อย ๆ ด้วย? หรือเจ้าคิดว่าเพียงตัวเจ้าผู้เดียวจะสามารถต่อกรกับงานประมูลอัคคีนภาได้?”

ชายร่างใหญ่บอกประวัติความเป็นมาของตนออกมา เขาเชื่อว่าขอเพียงฝ่ายตรงข้ามไม่โง่ ก็ต้องเกรงกลัวต่อศักยภาพของงานประมูลอัคคีนภาอย่างแน่นอน 

เขาพลิกมือหยิบยันต์หยกออกมาหนึ่งชิ้น ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น: “ขอเพียงข้าทำลายยันต์หยกชิ้นนี้ คนในงานประมูลอัคคีนภาของเราก็จะเร่งเดินทางมาที่นี่เป็นสิ่งแรก เจ้าฆ่าข้ามิได้หรอก”

“เจ้าพูดมากเกินไปแล้ว”

ใบหน้าของหลัวซิวไร้ความรู้สึก ดวงตาคู่นั้นเหมือนดั่งเหวลึก ทำให้ผู้สบตาราวกับจะจมดิ่งเข้าไปภายในเหวลึกยังไงอย่างนั้น 

“อ๊ากก! ……”

เสียงกรีดร้องที่แหลมจิ๊ดดังก้องกังวานขึ้นมา ชายร่างใหญ่คิดว่าเมื่อตัวเองอาศัยเกราะป้องกันจากกฎธาตุดินดั้งเดิมแล้ว ก็ไม่ต้องเกรงกลัวภยันตรายใด ๆ

ทว่าเขากลับนึกไม่ถึงเลยว่าฝ่ายตรงข้ามไม่เพียงเป็นผู้แข็งแกร่งที่ยึดกุมกฎปริภูมิอย่างเดียวเท่านั้น คาดไม่ถึงเลยว่าจะเชี่ยวชาญด้านการโจมตีวิญญาณด้วย 

ตัวหยั่งรู้ของชายร่างใหญ่ธรรมดามาก ๆ ครั้นเมื่อบรรลุสู่เทพฟ้าตัวหยั่งรู้ของเขามิได้ผันเป็นวังอัมพรแต่อย่างไร 

ส่วนตัวหยั่งรู้ของหลัวซิวนั้นผันเป็นห้วงดาราแล้ว ผนึกรวมพลังแห่งห้วงดาราเข้าด้วยกันเพื่อแสดงเคล็ดวิชาแปรจิตเทพ ภายใต้การจู่โจม ทำให้เกราะป้องกันตัวหยั่งรู้ของฝ่ายตรงข้ามถูกทลายไปภายในพริบตา 

ตัวสำนึกของเขากลายเป็นกระบี่ที่เฉียบคม ทิ่มแทงเข้าไปในตัวหยั่งรู้ของชายร่างใหญ่ สับลงกลางตัวสำนึกของฝ่ายตรงข้ามอย่างดุดันไร้ความปราณี 

แคว็ก!

หลัวซิวมิได้หยุดพักอยู่ที่เดิม เงาร่างกระพริบแล้วหายวับไปเลย 

หลังจากผ่านไปหลายวัน ณ ดินแดนที่ที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง หลัวซิวโบกมือวางค่ายกลที่ใช้เพื่อตัดขาดออร่าและกระแสสัมผัสตัวสำนึกจากโลกภายนอก

ช่าจื่อเยียนถูกเขาปล่อยออกมาจากโลกาจุดลมปราณ นางมองดูสภาพแวดล้อมบริเวณรอบ ๆ ที่ไม่คุ้นเคยอย่างมึนงงเล็กน้อย เมื่อสังเกตเห็นชายหนุ่มที่นั่งท่าขัดสมาธิอยู่ตรงหน้านั้น ก็มีรอยยิ้มอันขมขื่นที่ไม่สามารถต่อกรกับโชคชะตาปรากฏตรงมุมปากนางอย่างควบคุมไม่ได้ 

นางเข้าใจดีมาก ๆ ว่าจุดจบของการถูกมองว่าเป็นเตากลั่นยาอัคคีแล้วขายออกไปจะเป็นอย่างไร สถานที่ดังกล่าวเหมือนจะเป็นถ้ำอันเรียบง่ายที่เพิ่งบุกเบิก ดูท่าผู้ที่ทำการซื้อนางมาน่าจะซื้อมาเพื่อฝึกตน มองว่านางเป็นเตากลั่นยาอัคคีและจะดูดกลืนพลังชีวิตของนางเป็นคนแรก  

หากไม่มีตัวต้องห้ามในร่างกาย นางอยากฆ่าตัวตายให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย นางยอมตายดีกว่าต้องมีชีวิตอยู่แล้วถูกดูถูกเหยียดหยาม ทว่านางที่มีผลการฝึกตนเพียงระดับเทพมาร เมื่ออยู่ในห้วงดาราที่กว้างใหญ่ไพศาลนี้แล้ว นางก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากการกลั่นแกล้งของโชคชะตาได้เลยด้วยซ้ำ ยิ่งกว่านั้นคือนางไม่มีแม้กระทั่งสิทธิ์ในการตาย…… 

ในขณะที่นางกำลังหลับตาลงเพื่อรอเผชิญหน้ากับความอัปยศของโชคชะตาอยู่นั้น เสียงเสียงหนึ่งกลับดังเข้ามาในหูนางกะทันหัน ทำให้ร่างกายที่อ่อนช้อยของนางสั่นระริกอย่างอดไม่ได้