มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1694

หลังจากที่เขาหลอมรวมยันต์ค่ายสังหารสามสิบสามค่ายกลไปในร่างยุทธ์ร่างเนื้อแล้ว หลัวซิวรู้สึกว่าพลังโจมตีของร่างเนื้อถึงขีดจำกัด และไม่สามารถเพิ่มขึ้นอีกต่อไปได้ และร่างยุทธ์ร่างเนื้อไม่สามารถหลอมรวมยันต์ค่ายสังหารเพิ่มได้อีก

ขีด จำกัด ที่เรียกว่าโดยทั่วไปคือขีด จำกัด ของอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่ ตัวอย่างเช่นในอาณาจักรของพระเจ้าและพระเจ้าที่หลัวซิวตั้งอยู่ภายในอาณาจักรอันยิ่งใหญ่นี้ไม่ว่าจะเป็นตัวสำนึกทางวิญญาณร่างกายหรือผลการฝึกตนก็มี ขีด จำกัด สูงสุด

แน่นอน ขีดจำกัดที่ว่านี้ เป็นรากฐานหนึ่ง ด้วยการใช้วิชาอมตะ สามารถฝ่าวงล้อมของขีดจำกัดและแสดงพลังที่แข็งแกร่งออกมาได้

ก่อนการหลอมรวมยันต์ค่ายสังหารสามสิบสามค่ายกล ร่างยุทธ์ร่างเนื้อของหลัวซิวเปรียบได้กับราชาแห่งศัสตราวุธชั้นยอด ตอนนี้ถึงขีดจำกัดแล้ว เหนือกว่าราชาแห่งศัสตราวุธชั้นยอด และใกล้จะถึงขอบเขตของศัตราวุธราชาแล้ว

แม้ว่าจะเป็นการโจมตีของศัตราวุธราชา ด้วยร่างยุทธ์ร่างเนื้อปัจจุบันของหลัวซิว รับการโจมตีกี่รอบก็จะไม่มีอันตรายถึงชีวิต

นี่จะเป็นทุนและความมั่นใจสำหรับเขาในการเผชิญหน้ากับผู้แข็งแกร่งมกุฎเทพก่อนที่ความแข็งแกร่งของเขาจะไปถึงมกุฎเทพ

ค่ายกลที่จารึกอยู่ในร่างเนื้อ ในมุมมองของหลัวซิว มีเพียงสองอย่าง การโจมตี การคุ้มกัน และความเร็ว

เช่นเดียวกันกับเมื่อตอนที่กลั่นอาวุธขลังอย่างนี้ หลังจากใช้วัสดุล้ำค่ากลั่นอาวุธขลังออกมาแล้ว ค่ายกลที่จารึกไว้ก็คือสามอย่างนี้ สำหรับการเปลี่ยนแปลงเพิ่มเติมนั้น ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับค่ายกล แต่มาจากพลังอมตะ

สำหรับสาขาค่ายกลของค่ายเสวียนนั้น ไม่มีความหมายใดในระดับนี้ เพราะผู้แข็งแกร่งแห่งโลกยุทธ์ที่สามารถฝึกฝนถึงสู่แดนราชาเทพได้นั้น จะเข้าใจถึงจิตใจที่แท้จริงของตน และไม่สามารถถูกหลอกโดยค่ายเสวียนได้ ดังนั้นเริ่มจากค่ายเทพระดับ 1 ค่ายเสวียนค่อยๆ แยกตัวออกจากกระแสหลักของวิถีค่ายกล

วิถีการจารึกค่ายกลบนร่างเนื้อ และวิถีแห่งภัณฑ์กลั่นได้รับการยืนยันร่วมกันและกัน หลัวซิวพบว่าไว้บนร่างเนื้อ ดูเหมือนจะค่อนข้างคล้ายกับการกลั่นอาวุธขลัง

ร่างยุทธ์ร่างเนื้อเป็นวัตถุดิบชิ้นหนึ่ง หลังจากผ่านการขจัดจากวรยุทธ์แล้ว จะกลายเป็นอาวุธขลังกึ่งสำเร็จรูป หลังจากจารึกค่ายกลแล้ว ก็เป็นอาวุธขลังที่แท้จริง