มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1698

เขาหยิบม้วนหยกที่อิงบูเฉิงมอบให้เขาออกมา ตัวสำนึกแทรกซึมเข้าไป แผนที่ลวกๆก็ปรากฏขึ้นในสมองของเขา

เนื่องจากขอบเขตของดาราแห่งกาลเวลานั้นใหญ่เกินไป และมีอันตรายมากมาย แทบไม่มีกองกำลังใดมีแผนที่ที่สมบูรณ์ แผนที่ที่อิงบูเฉิงมอบให้ เป็นเพียงแผนที่ของพื้นเขตที่บางส่วนของดาราแห่งกาลเวลาเท่านั้น

หลัวซิวตรวจสอบภูมิศาสตร์และธรณีสัณฐานด้วยการสแกนด้วยตัวสำนึกว่าตรงกันหรือไม่ และพบว่าสถานที่ที่เขาอยู่ไม่ใช่พื้นที่บนแผนที่ในม้วนหยก

เขาไม่ได้อยู่กับที่ ปล่อยตัวสำนึกออกไปเป็นระยะทางหลายพันลี้ และเริ่มสำรวจดาราแห่งกาลเวลา

หลังจากเวลาผ่านไปเกือบทั้งวัน หลัวซิวก็หยุดฝีเท้าลงทันที เขาเห็นซากโครงกระดูกหัก โครงกระดูกนี้ผ่านการผุกร่อนแล้ว ไม่รู้ว่าอยู่มานานแค่ไหนแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะที่นี่ไม่มีลม แค่มีการเคลื่อนไหวและการสั่นสะเทือนเพียงเล็กน้อยโครงกระดูกก็จะละลายกลายเป็นผุยผง

นี่เป็นเพียงร่องรอยหนึ่งของสิ่งที่เคยมีชีวิตมาก่อนหลังจากที่เขามาถึงดาราแห่งกาลเวลา

รอบๆโครงกระดูกนั้น เขาไม่พบสิ่งที่มีค่าหรือเบาะแสใดๆ ดังนั้นเขาจึงเดินทางไปข้างหน้าต่อไป

หลังจากผ่านไปอีกวัน หลัวซิวก็ค่อยๆ ขมวดคิ้ว แม้ว่าเขาจะเห็นโครงกระดูกอีกหลายครั้ง แต่เขาไม่พบเบาะแสอันมีค่าใด ๆ สิ่งที่เขาเห็นนอกจากความรกร้างและความอ้างว้าง

ต่างจากดาวแห่งกาลเวลาที่เขาเคยได้ยิน ไม่มีโอกาส ไม่มีโชค และไม่มีอันตราย มีแต่ความอ้างว้างซ้ำซากจำเจและว้าเหว่เดียวดาย

ชั่วพริบตา สามวันผ่านไป หลัวซิวไม่รู้ว่าอิงบูเฉิงและเทพธิดายู่หรงได้รวมตัวกันแล้วหรือไม่ และเขาก็ยังไม่พบขุมทรัพย์แห่งโอกาสเลย

“เดิมที ข้าวางแผนที่จะบรรลุไปสู่เทพฟ้าขั้น 4 ใน ดาราแห่งกาลเวลา จากนั้นผ่านทัณฑ์สายฟ้าพิโรธเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งของข้าขึ้นไปอีกขั้น”