มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1698

เขาหยิบม้วนหยกที่อิงบูเฉิงมอบให้เขาออกมา ตัวสำนึกแทรกซึมเข้าไป แผนที่ลวกๆก็ปรากฏขึ้นในสมองของเขา

เนื่องจากขอบเขตของดาราแห่งกาลเวลานั้นใหญ่เกินไป และมีอันตรายมากมาย แทบไม่มีกองกำลังใดมีแผนที่ที่สมบูรณ์ แผนที่ที่อิงบูเฉิงมอบให้ เป็นเพียงแผนที่ของพื้นเขตที่บางส่วนของดาราแห่งกาลเวลาเท่านั้น

หลัวซิวตรวจสอบภูมิศาสตร์และธรณีสัณฐานด้วยการสแกนด้วยตัวสำนึกว่าตรงกันหรือไม่ และพบว่าสถานที่ที่เขาอยู่ไม่ใช่พื้นที่บนแผนที่ในม้วนหยก

เขาไม่ได้อยู่กับที่ ปล่อยตัวสำนึกออกไปเป็นระยะทางหลายพันลี้ และเริ่มสำรวจดาราแห่งกาลเวลา

หลังจากเวลาผ่านไปเกือบทั้งวัน หลัวซิวก็หยุดฝีเท้าลงทันที เขาเห็นซากโครงกระดูกหัก โครงกระดูกนี้ผ่านการผุกร่อนแล้ว ไม่รู้ว่าอยู่มานานแค่ไหนแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะที่นี่ไม่มีลม แค่มีการเคลื่อนไหวและการสั่นสะเทือนเพียงเล็กน้อยโครงกระดูกก็จะละลายกลายเป็นผุยผง

นี่เป็นเพียงร่องรอยหนึ่งของสิ่งที่เคยมีชีวิตมาก่อนหลังจากที่เขามาถึงดาราแห่งกาลเวลา

รอบๆโครงกระดูกนั้น เขาไม่พบสิ่งที่มีค่าหรือเบาะแสใดๆ ดังนั้นเขาจึงเดินทางไปข้างหน้าต่อไป

หลังจากผ่านไปอีกวัน หลัวซิวก็ค่อยๆ ขมวดคิ้ว แม้ว่าเขาจะเห็นโครงกระดูกอีกหลายครั้ง แต่เขาไม่พบเบาะแสอันมีค่าใด ๆ สิ่งที่เขาเห็นนอกจากความรกร้างและความอ้างว้าง

ต่างจากดาวแห่งกาลเวลาที่เขาเคยได้ยิน ไม่มีโอกาส ไม่มีโชค และไม่มีอันตราย มีแต่ความอ้างว้างซ้ำซากจำเจและว้าเหว่เดียวดาย

ชั่วพริบตา สามวันผ่านไป หลัวซิวไม่รู้ว่าอิงบูเฉิงและเทพธิดายู่หรงได้รวมตัวกันแล้วหรือไม่ และเขาก็ยังไม่พบขุมทรัพย์แห่งโอกาสเลย

“เดิมที ข้าวางแผนที่จะบรรลุไปสู่เทพฟ้าขั้น 4 ใน ดาราแห่งกาลเวลา จากนั้นผ่านทัณฑ์สายฟ้าพิโรธเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งของข้าขึ้นไปอีกขั้น”

ปีกเทพไร้มลทิทะลุฟ้าที่ได้รับการอัพเกรดและวิวัฒนาการใหม่ได้กางออกจากด้านหลังของเขา ปีกใสทั้งแปดคู่กระพือ ราวกับว่าหลอมรวมเข้ากับความว่างเปล่า การหลอมรวมของปริภูมิและความเร็วของกฎใหญ่ทั้งสอง ทำให้ความเร็วของเขาเพิ่มขึ้น หายไปในขอบฟ้าอันไกลโพ้นทันที

หลังจากบินเป็นเวลาหลายชั่วโมง ร่างของหลัวซิวก็บินลงมาจากท้องฟ้า ลงมาที่เชิงเขาแห้งแล้ง

ข้างหน้าเขา มีถ้ำหินอยู่ใต้ภูเขาที่แห้งแล้ง ภายในถ้ำมืดมิด ตัวสำนึกแผ่ขยายออกไปราวกับเข้าไปในขุมนรก และไม่สามารถรับรู้อะไรได้เลย

สิ่งที่ไม่รู้ ทุกสิ่งพูดยาก เช่นเดียวกับความจริงที่ว่าโอกาสใหญ่เพียงใดอันตรายก็มากเพียงนั้น ความรู้สึกของการเรียกร้องนั้นมาจากที่นี่ แต่จะเกิดขึ้นหลังจากเข้าไป ก็ไม่รู้แล้ว

หลัวซิวมีนิสัยระมัดระวังอยู่เสมอ แต่ความกล้าหาญของเขาไม่เคยเล็กมาก่อน เมื่อเผชิญกับอันตรายที่ไม่รู้จัก เขาจะไม่กลัว เขายืนอยู่ที่ทางเข้าถ้ำหิน ไตร่ตรองเพียงสักครู่แล้วเดินเข้าไป