มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1699

ถ้ำหินลึกมาก เขาไม่รู้ว่าเขาเดินนานแค่ไหน รู้แค่ว่าหลังจากเข้ามาในถ้ำแล้ว ตัวสำนึกของเขาถูกจำกัด สามารถขยายออกไปได้ไม่เกินสองร้อยเมตรเท่านั้น

ในความมืดมิด หลัวซิวมองไม่เห็นสิ่งใด ได้แต่พึ่งตัวสำนึกไปรับรู้ เสียงกระดูกแตกหักใต้เท้าดังขึ้นเป็นบางครั้ง ในส่วนลึกของถ้ำ ตัวสำนึกของเขาเห็นโครงกระดูกนับไม่ถ้วน

โครงกระดูกในถ้ำต่างจากโครงกระดูกภายนอกที่ผุกร่อนและกลายเป็นผุยผงทันทีเมื่อมีลมเพียงเล็กน้อย โครงกระดูกในถ้ำมีอยู่มาเป็นเวลานานมากนัก แต่กลับไม่ได้เปราะบางขนาดนั้น

ไม่รู้ว่าเขาเดินนานแค่ไหนแล้ว ตัวสำนึกของหลัวซิวระมัดระวังตัวอยู่เสมอ เขาไม่พบอันตรายใดๆ ระหว่างทาง

“ร่องรอยค่ายกล?”

ทันใดนั้น ฝีเท้าของเขาก็หยุดลง ในระยะทางข้างหน้าเขามากกว่าสองร้อยเมตร ตัวสำนึกของเขาสัมผัสได้ถึงร่องรอยค่ายกล

ยิ่งเป็นนักค่ายกลที่ฉลาดเท่าใด ร่องรอยก็จะเหลือน้อยลงเมื่อตอนสร้างค่ายกล และยากที่คนอื่นจะรู้ได้ ด้วยวิธีนี้สามารถมีผลที่คาดไม่ถึงได้

แต่ไม่ว่าค่ายกลของเจ้าจะถูกปกปิดอย่างไร ร่องรอยของค่ายกลก็จะต้องมีอยู่อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะไม่ว่าจะเป็นธงค่าย ผังค่ายหรือยันต์ค่ายกลายเป็นค่ายกล การก่อตัวของรูปแบบ ทั้งหมดนี้มีอยู่ในรูปแบบของร่องรอยค่ายกลที่สลับซับซ้อนสอดประสานกัน

ระดับผลการฝึกตนของหลัวซิวในวิถีค่ายกลอาจไม่สูง ตอนนี้เขาอยู่ที่ระดับ 9 เท่านั้น แต่ถ้าพูดถึงแดนวิถีค่ายกล เขาก็ต้องเป็นระดับปรมาจารย์อย่างแน่นอน เหนือกว่าวิธีการของธงค่ายและผังค่ายท เขาสามารถผนึกยันต์ค่ายออกมาได้อย่างง่ายดาย

ต้องรู้ว่าวิธีการสร้างยันต์ แม้แต่บรรพจารย์ไท่หยุนซึ่งเป็นที่รู้จักในฐานะวิถีค่ายกลอันดับหนึ่งในโลกาดาราอุดร ก็ยังไม่บรรลุถึง แม้ว่าบรรพจารย์ไท่หยุนจะฝึกฝนวิถีค่ายกลมาเป็นเวลานาน แต่ความสามารถและความเข้าใจของเขาเทียบกับหลัวซิวไม่ได้ แม้ว่าเขาจะได้รับเศษคัมภีร์อมฤตก็ตาม แดนวิถีค่ายกลของเขาอยู่ที่ระดับของผังค่ายเท่านั้น

หลังจากที่หลัวซิวมาถึงอัมพรเทวและคุนหลุน โลกาดาราใหญ่ทั้งสอง เขาพบว่ามีนักค่ายเทพระดับ 7 ขึ้นไปจำนวนมากอยู่ในแดนนี้ แต่มีเพียงนักค่ายเทพที่ไปถึงแดนการผนึกค่ายสร้างยันต์เท่านั้นที่หายาก