มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1712

วันคืนหลายพันล้านปี โบราณเพียงใด แม้ว่าจะทรงพลังอย่างจักรพรรดิเทพ ก็ยังต้องแก่ และนิพพานไปในที่สุด ปีศาจเพลิงถูกควบคุมอยู่ในที่แห่งนี้ แต่กลับยังมีชีวิตอยู่

หลัวซิวไม่เอ่ยคำพูดใดออกมา ดวงตาของเขาดูจริงจัง ภายในใจเต็มไปด้วยความระแวดระวัง

ปีศาจเพลิงที่ยังไม่ตายหลังจากผ่านวันคืนหลายร้อยล้านปี ต้องไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถต่อกรได้

สายตาและตัวสำนึกของเขากวาดไปทั่วทุกซอกทุกมุมภายในโถงใหญ่แห่งนี้ พบว่าปีศาจเพลิงที่น่าสะพรึงกลัวนี้ ถูกกักขังโดยค่ายกลที่ทรงพลัง ภายใต้การควบคุมและกลั่นแปรของค่ายกลนี้ พลังงานในร่างของมันค่อย ๆ สลายลงไปเรื่อย ๆ

ในวันนี้ทั่วทั้งโถงใหญ่ เปี่ยมล้นด้วยพลังที่พลุ่งพล่าน ทั้งหมดหนีออกจากร่างของปีศาจเพลิง ตลอดวันคืนหลายพันล้านปี

“ไอ้หนูตัวน้อย ข้าพูดกับเอยู่ ไม่ได้ยินรึ? เชื่อหรือไม่ข้าสามารถฆ่าเจ้าได้ในตอนนี้?” ปีศาจเพลิงคำรามด้วยความโกรธ เสียงดังลั่นสะเทือนฟ้า

“หากเจ้าสามารถฆ่าข้าได้จริง ๆ เจ้าจะมาพูดจาไร้สาระกับข้าอยู่เช่นนี้หรือ?” หลัวซิวเผยรอยยิ้มเยือกเย็น ไม่ได้จริงจังกับการข่มขู่ของปีศาจเพลิงแต่อย่างใด

“รนหาที่ตาย!” จิตสังหารที่ไร้ขอบเขตและน่าสะพรึงกลัวระเบิดออกมาจากร่างของปีศาจเพลิง จิตสังหารนี้น่าสะพรึงกลัวเสียยิ่งกว่าตัวต้องห้ามของตำหนักปีศาจเพลิงที่อยู่ด้านนอกเสียอีก

ภายใต้เงาแห่งจิตสังหารนี้ หลัวซิวรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ ตำหนักวัฏสงสารที่อยู่ภายในตัวหยั่งรู้สั่นไหวเล็กน้อย ความอึดอัดและความแปรปรวนของร่างกายหายไปอย่างไร้ร่องรอยในพริบตา

“ปีศาจเพลิง?”

ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น แต่เจ้าของเสียงนี้ไม่ใช่หลัวซิว แต่มันถูกส่งมาจากตำหนักวัฏสงสารภายในตัวหยั่งรู้ของเขา

หลัวซิวไม่ได้ไปสนใจปีศาจเพลิง แต่ใช้ตัวสำนึกสื่อสารกับตำหนักวัฏสงสาร เขาคุ้นเคยกับเสียงนี้เป็นอย่างมาก มันมาจากอดีตเทพแห่งวัฏจักรชีวิต

ดูเหมือนว่าจะรู้สึกถึงการสื่อสารของตัวสำนึกของหลัวซิว ลำแสงหนึ่งพุ่งออกมาจากตำหนักวัฏสงสาร กลายเป็นรูปร่างของชายหนุ่มชุดขาวผู้หนึ่ง

ชายหนุ่มชุดขาวเผยใบหน้าที่ภาคภูมิใจ น้ำเสียงแก่ชราแต่กลับทุ้มลึก ให้ความรู้สึกลึกลับซับซ้อน ในแววตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งจองหอง

รูปร่างเช่นนี้ เทียบกับความเข้าใจเกี่ยวกับเทพแห่งวัฏจักรชีวิตของหลัวซิวแล้วกลับแตกต่างอย่างสิ้นเชิง ในสมัยก่อน เทพแห่งวัฏจักรชีวิตโดยปกติแล้วจะไม่ค่อยมาสนใจเขา

“ในฐานะจ้าววัฏสงสารรุ่นที่สิบ การฝึกตนของเจ้ามันเชื่องช้าเกินไปแล้ว!” ชายหนุ่มชุดขาวผู้ที่เรียกตนเองว่าซางจับจ้องมายังหลัวซิว กล่าวพร้อมกับทำหน้านิ่วคิ้วขมวด

“จ้าววัฏสงสารรุ่นที่สิบ? หมายความว่าอย่างไร?” หลัวซิวเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ดูเหมือนว่าเจ้าจะยังไม่เข้าใจพันธกิจของตนเอง แต่ผลการฝึกตนของเจ้าอ่อนแอเกินไป ยังแตะไม่ถึงระดับนั้น ก็เป็นเรื่องปกติที่จะไม่เข้าใจ”

ซางขมวดคิ้ว แต่กลับไม่ได้ตอบหลัวซิวตรง ๆ จากนั้นจึงพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบว่า “ปีศาจเพลิงตัวนั้นที่อยู่ด้านนอกไม่เลวเลยทีเดียว กลั่นแปรมันเสีย มันสามารถพัฒนาความแข็งแกร่งของเจ้าได้มาก”