มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1712

วันคืนหลายพันล้านปี โบราณเพียงใด แม้ว่าจะทรงพลังอย่างจักรพรรดิเทพ ก็ยังต้องแก่ และนิพพานไปในที่สุด ปีศาจเพลิงถูกควบคุมอยู่ในที่แห่งนี้ แต่กลับยังมีชีวิตอยู่

หลัวซิวไม่เอ่ยคำพูดใดออกมา ดวงตาของเขาดูจริงจัง ภายในใจเต็มไปด้วยความระแวดระวัง

ปีศาจเพลิงที่ยังไม่ตายหลังจากผ่านวันคืนหลายร้อยล้านปี ต้องไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถต่อกรได้

สายตาและตัวสำนึกของเขากวาดไปทั่วทุกซอกทุกมุมภายในโถงใหญ่แห่งนี้ พบว่าปีศาจเพลิงที่น่าสะพรึงกลัวนี้ ถูกกักขังโดยค่ายกลที่ทรงพลัง ภายใต้การควบคุมและกลั่นแปรของค่ายกลนี้ พลังงานในร่างของมันค่อย ๆ สลายลงไปเรื่อย ๆ

ในวันนี้ทั่วทั้งโถงใหญ่ เปี่ยมล้นด้วยพลังที่พลุ่งพล่าน ทั้งหมดหนีออกจากร่างของปีศาจเพลิง ตลอดวันคืนหลายพันล้านปี

“ไอ้หนูตัวน้อย ข้าพูดกับเอยู่ ไม่ได้ยินรึ? เชื่อหรือไม่ข้าสามารถฆ่าเจ้าได้ในตอนนี้?” ปีศาจเพลิงคำรามด้วยความโกรธ เสียงดังลั่นสะเทือนฟ้า

“หากเจ้าสามารถฆ่าข้าได้จริง ๆ เจ้าจะมาพูดจาไร้สาระกับข้าอยู่เช่นนี้หรือ?” หลัวซิวเผยรอยยิ้มเยือกเย็น ไม่ได้จริงจังกับการข่มขู่ของปีศาจเพลิงแต่อย่างใด

“รนหาที่ตาย!” จิตสังหารที่ไร้ขอบเขตและน่าสะพรึงกลัวระเบิดออกมาจากร่างของปีศาจเพลิง จิตสังหารนี้น่าสะพรึงกลัวเสียยิ่งกว่าตัวต้องห้ามของตำหนักปีศาจเพลิงที่อยู่ด้านนอกเสียอีก

ภายใต้เงาแห่งจิตสังหารนี้ หลัวซิวรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ ตำหนักวัฏสงสารที่อยู่ภายในตัวหยั่งรู้สั่นไหวเล็กน้อย ความอึดอัดและความแปรปรวนของร่างกายหายไปอย่างไร้ร่องรอยในพริบตา

“ปีศาจเพลิง?”

ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น แต่เจ้าของเสียงนี้ไม่ใช่หลัวซิว แต่มันถูกส่งมาจากตำหนักวัฏสงสารภายในตัวหยั่งรู้ของเขา

หลัวซิวไม่ได้ไปสนใจปีศาจเพลิง แต่ใช้ตัวสำนึกสื่อสารกับตำหนักวัฏสงสาร เขาคุ้นเคยกับเสียงนี้เป็นอย่างมาก มันมาจากอดีตเทพแห่งวัฏจักรชีวิต

ดูเหมือนว่าจะรู้สึกถึงการสื่อสารของตัวสำนึกของหลัวซิว ลำแสงหนึ่งพุ่งออกมาจากตำหนักวัฏสงสาร กลายเป็นรูปร่างของชายหนุ่มชุดขาวผู้หนึ่ง