มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1772

ฉียู่หรงรู้สึกตะลึงจนเหม่อลอยไปอีกครั้ง อดีตหากบอกว่าจิตใจนางเปี่ยมล้นไปด้วยความช็อกและความตะลึง เมื่อได้พบเห็นหลัวซิวสังหารเหล่าคู่ต่อสู้ที่เหลือเชื่อ เช่นนั้น ณ ปัจจุบันเมื่อนางเห็นกับตาเลยว่าหลัวซิวสังหารมกุฎเทพคนหนึ่งโดยตรง สภาพจิตใจของฉียู่หรงก็ไม่สามารถใช้คำว่าตะลึงและช็อกมาบรรยายได้แล้ว

หลัวซิวที่อยู่ภายในแววตานาง ณ บัดนี้ ช่างเป็นเงาร่างที่สูงใหญ่เพียงนั้น ทำให้นางทำได้เพียงแหงนหน้ามองด้วยสภาพจิตใจที่เปี่ยมล้นไปด้วยความเคารพยำเกรง

“ศิษย์……”นางอยากเรียกศิษย์พี่เย่ ทว่าเมื่ออ้าปากขึ้น กลับพบว่าตนเองเรียกไม่ได้แล้ว เนื่องจากความแข็งแกร่งของฝ่ายตรงข้ามอยู่เหนือการจินตนาการของตน ยิ่งกว่านั้นคือมันทำให้นางค้นพบว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์เรียกฝ่ายตรงข้ามในฐานะคนรุ่นเดียวกันแล้ว 

“ของชิ้นนี้เอาให้เจ้าก็แล้วกัน”หลัวซิวสามารถสัมผัสได้ว่าแววตาของฉียู่หรงที่มองตนเองแตกต่างไปจากเดิมเล็กน้อย ทว่าเขากลับไม่ได้คิดอะไรมากนัก ยื่นหอคอยเขียวที่อยู่ในมือไปให้นางโดยตรง 

ฉียู่หรงตกใจจนสะดุ้ง นี่มันศัตราวุธราชาเชียวนะ มาตรแม้นว่าเป็นผู้แข็งแกร่งมกุฎเทพ การที่จะได้รับหนึ่งชิ้นนั้นก็เป็นสิ่งที่ทำได้ยากมาก ๆ สิ่งที่สำคัญที่สุดไม่ใช่ว่าตามหาวัตถุดิบในการกลั่นยาก แต่ปรมาจารย์หลอมอาวุธระดับมกุฎมีน้อยมากจริง ๆ 

“คุณค่าของของชิ้นนี้สูงมากเกินไป ข้ารับไว้ไม่ได้หรอก ศิษย์พี่ท่านช่วยเหลือข้ามามากเช่นนี้ และไม่แม้แต่จะรับสิ่งตอบแทน ข้าจะรับของของท่านอีกได้อย่างไรเล่า”ฉียู่หรงส่ายหน้ารัว ๆ

“ฝีมือในการกลั่นของชิ้นนี้ย่ำแย่มากเกินไป อีกทั้งกฎธาตุลมไม่สอดคล้องกับธาตุกฎที่ข้าฝึก ข้าเก็บไว้ก็เปล่าประโยชน์”หลัวซิวยิ้มโดยไม่คิดอะไรมาก ก่อนจะยัดหอคอยเขียวเข้าไปในมือฉียู่หรงโดยตรง

ตั้งแต่ย่างกรายลงบนเส้นทางแห่งโลกยุทธ์ ตลอดกาลเวลาหนึ่งร้อยกว่าปีที่ผ่านมา สหายเขามีไม่มาก โดยเฉพาะจากการที่ผลการฝึกตนของเขายิ่งอยู่ยิ่งสูงขึ้น อดีตผู้ที่เคยใช้ชีวิตร่วมกับเขาต่างค่อย ๆ เดินตามรอยเท้าเขาไม่ทันแล้ว 

บางทีฉียู่หรงอาจจะไม่ถือว่าเป็นสหาย ทว่าอย่างน้อยก็ไม่ใช่ศัตรู ศัตราวุธราชาชิ้นหนึ่งเป็นสิ่งที่มีค่าควรเมืองสำหรับผู้อื่น แต่เขาไม่นำของเช่นนี้มาไว้ในสายตา