มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1830

ศิษย์อาจารย์ทั้งสองนั่งประจันหน้ากันอีกครั้ง จีเสวียนคงพูดด้วยความจริงใจ: “เจ้ารู้จักการกลั่นยา ก็น่าจะรู้จักวิถีค่ายเช่นกัน ระดับฝีมือในด้านค่ายกลของข้าไม่สูง ตลอดชั่วชีวิตนี้ล้วนฝึกตนอยู่กับด้านการกลั่นยา ทว่าอาจารย์กลับทราบอยู่ว่าแดนในวิถีค่ายกลแบ่งออกเป็น ธงค่าย ผังค่ายและยันต์ค่ายสามแดนใหญ่!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลัวซิวจึงผงกหัว แต่ทว่าเขากลับไม่ได้บอกว่าแท้จริงแล้วตัวเองบรรลุถึงแดนยันต์ค่ายแล้ว

เห็นเพียงจีเสวียนคงพูดต่ออีกว่า “แดนค่ายกลเป็นพื้นฐานความสำเร็จสูงต่ำในอนาคต หากอยู่ในแดนผังค่ายมาโดยตลอด เช่นนี้ชั่วชีวิตนี้มากสุดแค่บรรลุถึงระดับอาจารย์ค่ายเทพก็ถือเป็นขีดจำกัดแล้ว และเมื่อบรรลุถึงแดนผังค่าย ก็จะมีโอกาสบรรลุเป็นปรมาจารย์ค่ายเทพ มีเพียงบรรลุถึงแดนยันต์ค่าย ถึงจะมีโอกาสบรรลุเป็นมหาปรมาจารย์ค่ายเทพ”

“วิถีการกลั่นยาของเราก็มีการแบ่งแดนเช่นกัน นั่นก็คือเหยียบทุติย สัมผัสปฐมและหมายบูรณ์สามแดนใหญ่”

“แดนที่อยู่เหนือทั้งสามแดนใหญ่ ยังมีอีกหนึ่งแดนนั่นก็คือแดนแจ่มแจ้ง ทว่ามันเป็นเรื่องเล่าในตำนานมาตั้งแต่สมัยโบราณแล้ว อย่างน้อยข้าก็ไม่ทราบว่ามีผู้ใดสามารถบรรลุถึงแดนเช่นนั้นได้”

“วิถียุทธ์ก็ดี วิถียาก็ช่าง ค่ายกล วิถีภัณฑ์ล้วนเป็นวิถีเช่นกัน และวิถีนั้นไร้ที่สิ้นสุด ในเมื่อไร้ที่สิ้นสุด แล้วเรื่องแดนแจ่มแจ้งนั้นมาจากที่ใดเล่า?”

หลัวซิวเห็นด้วยกับคำพูดดังกล่าวของจีเสวียนคงอย่างยิ่ง ในอดีตเขาคิดว่าการเป็นมหาจักรพรรดิยุทธ์ก็แข็งแกร่งมาก ๆ แล้ว จนกระทั่งต่อมา เขาถึงจะทราบว่ายังมีพวกแดนเทพมาร เทพฟ้าและราชาเทพอีก

และต่อมาเขาก็คิดว่าจักรพรรดิเทพเป็นจุดสูงสุดของวิถียุทธ์แล้ว ทว่าหลังจากทราบเรื่องวัฏสงสารโบราณทลายสูญสิ้นแล้ว เขาก็ทราบแล้วว่าจักรพรรดิเทพก็ไม่ใช่ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดแต่อย่างใดเช่นกัน

แล้วแดนที่สูงที่สุดของวิถียุทธ์มันเป็นอย่างไรกันแน่?

หลัวซิวไม่ทราบ เทพแห่งวัฏจักรชีวิตอย่างตัวมรณาก็ไม่ทราบเช่นกัน ทราบแค่เพียงผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในความเข้าใจคือจ้าววัฏสงสารที่หนึ่ง หรือว่าผู้ริเริ่มบุกเบิกวัฏสงสารโบราณนั่นเอง